|
Ik ben voorzichtig geworden in mijn bewoordingen over rouwprocessen! Als het namelijk je dichtste partner betreft verloopt dat helemaal niet zoals je het wilt. Toch geef ik hier enkele tips die bij mij het beste werken, en misschien ook anderen kunnen helpen:
- Herinneringen.
De meeste mensen blijken zich vast te klampen aan herinneringen. Denken aan mooie tijden, halen foto's boven, doen alsof de overledene er nog is, en gaan naar plekken waar ze samen heengingen en pret hadden. Ze vinden dan dat dit hun verdriet verzacht.
Het zou kunnen bij sommigen! Maar bij mij werkt het zo niet. Integendeel, het verergert het verdriet. De eerste dagen deed ik het ook, maar stelde al gauw vast dat het zo niet zou lukken. Herinneringen begon ik dan ook zoveel mogelijk te verbergen. Zowel in mijn geest als in mijn omgeving. En dat werkt, bij mij althans, beter!
Voor je omgeving kan dit overkomen als een gebrek aan respect, maar dat is het niet! Jij moet namelijk doorgaan met je leven en dat moet je doen op de manier die in jouw geval het beste werkt. De overledene is gelukkig. Want of er nu al dan niet leven is na de dood weten we niet. Maar één ding weten we wél: er is in elk geval geen pijn meer na de dood!
- Goede en slechte dagen.
In elke relatie zijn er mooie dagen waarin je elkaar volkomen begrijpt en gelukkig bent. Maar in vrijwel elke relatie is er ook wel eens een woordenwisseling of regelrechte ruzie. Overlevenden hebben de neiging om die ruzies met de mantel der liefde te bedekken en te vergeten. Ze klampen zich vast aan de goede dagen die ze samen beleefden. Wel, onder heel veel voorbehoud vind ik dat mis! In mijn geval is dit nou nét de juiste brandstof om mijn rouwproces te doen oplaaien. Juist aan de minder goede dagen denken, helpt je veel beter door moeilijke momenten!
Of de dode dat zou afkeuren? Neen hoor! Zélfs als er leven is na de dood zou hij of zij blij zijn dat je je best doet om terug op je pootjes te vallen. En dat je dat doet op de manier die bij jou het beste werkt.
Misschien ben ik een buitenbeentje op dat gebied. Maar ik moet, of ik dat nu wil of niet, toch door een strijd. Een strijd tegen rouw en depressie. En dat doe ik nu eenmaal met de beste wapens die ik maar kan vinden. Dat ben ik aan het leven verplicht vind ik, en ik weet heel zeker dat mijn vrouw dat voor honderd procent zou goedkeuren.
- Gezelschap zoeken.
Wie zich in de put der eenzaamheid voelt zinken, heeft de neiging gezelschap op te zoeken. Heel dikwijls met als gevolg dat je in dit gezelschap nog eenzamer bent dan alleen! Je ziet dan namelijk hoe anderen liefdevol met elkaar omgaan, elkaar begrijpen, of gewoon regelrecht ruzie maken. En of dit nu positief of negatief lijkt, het zijn allemaal dingen des levens die jou zijn ontnomen.
Aan gezelschap zoeken is niets verkeerd. Als het maar het juiste gezelschap is. Een vriend, een vriendin, of een correspondent waar je goed mee overweg kunt. Dàt helpt wel. Maar je zomaar ergens in een of andere club gaan inschrijven enkel en alleen maar voor het sociaal contact? Om deel te nemen aan het openbaar leven? Je laten verleiden om deel te nemen aan een of ander feestje? Neen! Dit werkt meestal net omgekeerd, en ik heb ondertussen geleerd dit te vermijden als de pest.
Zo herinner ik me hoe mijn alleenstaande schoonmoeder zaliger zich destijds nog vóór het feestmaal liet naar huis brengen op ons trouwfeest. Toen begreep ik dat helemaal niet. Nu wél!!! Dit voorvalletje bewijst ook dat ik niet de enige ben die het op die manier ervaart. Maar misschien ervaar ik het bewuster, waardoor ik me tijdig kan aanpassen en weet wat goed en niet goed is voor me.
- Datums!!!
Dié vind ik nog het ergste! Ik heb echt wel dramatische momenten vastgesteld bij anderen, als een bepaalde datum nadert: een sterfdag... de verjaardag van een afgestorvene... en niet te vergeten dagen als Kerstmis...
Daarom juist heb ik al lang de gewoonte aangenomen om dergelijke dagen gewoon te laten voorbijgaan zonder er bij stil te staan. Ik leef vandaag. Wat voorbij is is voorbij, en of dat nu precies 365 dagen of duizend dagen geleden is... het is weg! Het is er niet meer! Vandaag is een heel andere dag dan die dag zoveel jaren geleden! Ik begreep mensen die naar dergelijke datums gaan toeleven dan ook helemaal niet. Natuurlijk! Toen stond ik nog niet in hun schoenen en kon het niet écht weten. Maar mezelf kennende denk ik niet dat ik ooit in deze val zal trappen. Zelfs verjaardagen zeggen me emotioneel eigenlijk niets. Alleen even pro forma een kaartje sturen, dat soms wel. Maar voor de rest is het gewoon 'een dag'. Ik wil mijn leven niet laten leiden door een stuk papier met een kalender op.
- Muziek.
Je hebt mensen die hun rouwproces volstouwen met droevige muziek, smartlappen, echte tranentrekkers, en dan vinden dat dit ze goed doet! Ja, misschien doet het wel goed in dié zin dat die muziek je gevoelens vertolkt... MAAR VERDORIE OOK VERSTERKT HOOR!
Of ze draaien constant nummers die de overledene graag hoorde, of waar ze ooit samen op dansten...
Het roept allemaal herinneringen op en zet aan tot nog grotere weemoed. En dus ban ik ook dàt uit mijn leven.
Het kan zijn dat sommige mensen zich daar écht wel beter gaan door voelen, maar ik moet het sterk betwijfelen! Misschien dénken ze dat alleen maar, terwijl het ze in werkelijkheid nog dieper in de put drukt.
- Besluit.
Ofwel ben ik een buitenbeentje, ofwel zet mijn logisch denkpatroon me aan om te doen wat ik doe. Hoedanook, ik wil niemand mijn tips opdringen. Het is mogelijk dat het voor anderen helemaal anders werkt. Ik wil alleen dat al die mensen die reageren op de manier die bij mij niét werkt, eens goed gaan nadenken of hun gewoontes écht wel naar verwerking leiden, of als dat alleen maar zo lijkt terwijl ze de verwerking net bemoeilijken.
Willy.
|
