... schreef ik hier dat troost niet werkt! Ik besefte toen echt nog niet hoe raak ik was met die uitspraak, want ik had nog nooit een echte rouwperiode gekend! Wist helemaal niet hoe erg dit kan aanvoelen en moest hoofdzakelijk uit mijn logisch denken putten. Maar nu ondervond ik het aan de lijve! Ik kreeg veel woorden van troost toen mijn echtgenote stierf. En hoe goedbedoeld ook, de meesten werkten totaal omgekeerd. Bij elk 'medelijdend' woord van troost voel je jezelf steeds meer als de meelijwekkende grote sukkelaar en glijd je steeds dieper in de put. En dat is nou nét wat mensen als ik wel helemaal kunnen missen!

Maar al gauw leerde ik de bomen onderscheiden tussen het bos: ik kreeg veel mails en kaartjes met rouwbetuigingen. En je merkt al gauw wat 'pro forma' werd gestuurd om eventjes je deelneming te betuigen, en wat écht als 'zware' rouwbetuiging was bedoeld, compleet met gedichtjes die weer anderen schreven en allerlei toeters en bellen erop en eraan. Wel, ik klampte me vooral aan die eerste categorie vast: mensen die wel meeleefden, maar geen medelijden wilden betuigen.

Neen. Die minderheid toonde geen medelijden, sprak geen klassieke woorden van troost, maar wàs er wel voor me. En ja hoor! Dàt was net wat ik nodig had. Dàt was wat me uit de diepste diepten haalde. Ik weet het wel, alhoewel ik optimistisch ben omdat ik dag na dag aanvoel dat het stilaan steeds beter wordt met me, ben ik nog lang niet helemaal uit die put. Maar ik ben al een heel eind weg van de bodem! Dat dus niemand het nog waagt me te troosten met dergelijk klassiek geleuter en me aldus onbedoeld terug naar die bodem weet te sturen!

Zelfs dàt moest ik korte tijd geleden ervaren toen ik onbewust wat op internet ging zoeken naar mensen in gelijkaardige situaties in de hoop op positieve reacties. Kréég ook reacties, maar van het klassieke soort met zowel 'troost', medelijden, en... geklaag! En eventjes zag ik wéér de bodem van de put! Toen ik me dat plots ging realiseren stopte ik er maar mee.

Enfin, gelukkig mag ik toch ook al bogen op een beperkt aantal nieuwe 'live' vriendschappen die helemaal niet leuteren! Die misschien wel meeleven maar dat niet uitbundig gaan demonstreren. Die er gewoon gekomen zijn op het juiste moment. Nét toen ik ze nodig had! Mensen die me heel gewoontjes zeggen dat alles nog heel vers is en dat het normaal is dat ik me nog niet helemaal goed in mijn vel voel. Dat alles tijd nodig heeft.

Dàt helpt! Want daar zit een verwijzing naar de toekomst in: tijd nodig... oké... ben ik helemaal mee akkoord, want tijd is tenminste niet tijdloos. Maar met wie me daarentegen met heel veel medelijden zegt dat de pijn nooit overgaat verbreek ik zo snel mogelijk het contact. Want jawel, zo zijn er wel! Ze zeggen het dan wel niet zo cru, ze bedoelen het wel goed, maar het zit wél vervat in hun 'medelijdende' bewoordingen! En dat is niét aan mij besteed! Hoé goedbedoeld ook! Want dat zijn mensen bij wie trauma's inderdaad nooit overgaan. Maar ze beseffen niet dat het hun eigen denkwijze is die dat veroorzaakt. Arme lui! Ik heb met ze te doen, maar laten ze alstublieft mijn deur voorbijgaan! Tenzij ze ook wel even bereid zijn naar mij te luisteren. Dàt is wat ik destijds bedoelde met 'troost werkt niet'! En toch liep ik er nu eventjes zelf in! Gelukkig had ik het al gauw door.

Ook de fijne reacties op mijn blog geven me een warm gevoel! Ze bewijzen dat je begrijpende vrienden kunt hebben al heb je ze soms nog nooit ontmoet!

En toch stel ik vast dat ik relatief weinig reacties krijg in vergelijking met sommige andere blogs, die desondanks minder bezoekers lijken te trekken dan dat van mij (ik sta meestal tussen de 150 en 200 in de top 200 van de Sennet blogs).

Hoe dat komt? Ik zou het niet weten. Maar het sluit wél aan met mijn persoonlijkheid: liever één welgemeende reactie die 'to the point' is, dan tientallen 'woorden in de wind' of zinloze fotootjes.

Zo wil ik het wel, en zo kreeg ik het ook. Zonder erom te vragen. Wie durft nog te zeggen dat ik niet onder een gelukkig gesternte ben geboren?

Willy.