|
Zonder dat ik het wil ben ik toch weer aan het analyseren gegaan! Ik kan er nu eenmaal niet aan doen dat ik een denker ben! Ik kan er niet onderuit. En dit keer dwaalden mijn gedachten af naar 'gelukkig zijn', en waarom ik dat nu een stuk minder ben dan pakweg zes maand geleden.
Aanleiding tot deze gedachten... was de lekkere wortelsoep die ik aan het maken ben. Ze ruikt heerlijk, zal ook heerlijk smaken, maar ik kan ze met niemand delen! Ik kan er niemand mee plezieren, tenzij mezelf. En dat is een hemelsbreed verschil!
Zo lang we met zijn tweetjes waren heb ik me altijd ingespannen om haar gelukkig te maken. En onbewust maakte ik mezelf daar gelukkig mee! Wilde ze zelf koken, dan deed ze dat maar, en ze deed het drommels goed! Maar had ze eens geen goesting, of was ze (vroeger dan) een spannend boek aan het lezen, dan deed ik dat met veel plezier zelf.
De laatste jaren, toen ze niet meer lezen kon wegens brandende ogen, en ze ook de dood van haar dochter te verwerken had, nam ze het koken volledig over. Mocht ik de keuken zelfs niet in als ze aan het kokkerellen was. Het moest een verrassing blijven, en dat was het telkens ook weer!
Nu begrijp ik haar beter: ze stak ook in een chronische depressie en onbewust maakte ze zichzelf gelukkig door mij gelukkig te maken en lekker te laten genieten van haar kookkunst!
Mooi is dat toch? Twee mensen die vooral de ander gelukkig willen zien en daar dan ook alles voor doen!
En nu mogen ze me zeggen wat ze willen wat liefde is, maar liefde is vooral, denk ik: jezelf wegcijferen en alles voor de partner doen. Altruïsme? Neen! Het is eerder egoïsme, al besef je dat niet. Je voelt je goed in je vel telkens je iets voor de ander doet, en staat daar verder niet bij stil! Je beséft niet eens dat het dàt is wat je gelukkig maakt en zo'n goed gevoel geeft. En als wat je doet in goede aarde valt, probeer je gewoon steeds meer te doen.
Wel, ik denk dat dit nu vooral mijn probleem is: er is niemand meer om gelukkig te maken! Lekker eten maken voor mezelf is nu vooral een manier om de tijd door te komen, en ook wel om mijn gebrek aan eetlust te compenseren door lekker te koken. Maar er ontbreekt een dimensie!
De enige die ik nog gelukkig kan maken is mijn hond, maar ook dit is niet hetzelfde! Ik denk dat de menselijke natuur gemaakt is om andere mensen gelukkig te kunnen maken. Al beseffen de meesten dat niet. Ze beseffen dan al evenmin hoe het komt dat ze zich niet goed in hun vel voelen door enkel aan eigenbelang te denken!
Besluit:
Liefde is... alles doen om de ander gelukkig te maken. Dan pas ben je ook gelukkig.
Mijn geluk nu, kan enkel nog bestaan uit het feit dat ik mezelf niets te verwijten heb ten opzichte van haar en er altijd alles aan deed om haar gelukkig te zien, tot haar laatste ademtocht. En dat lijkt me wel voldoende om het er verder mee te stellen.
Willy.
|
