Ach die nonnenkens toch uit de tijden van weleer. Wereldvreemde, gefrustreerde wezens die hun draai niet vonden in deze wereld en dan maar naar het klooster trokken op zoek naar een betere wereld. Wat ze verwachtten vonden ze daar natuurlijk ook niet om de eenvoudige reden dat het er niet is. Daarvoor is het veel te onnatuurlijk! En dus werden die nonnekens met de jaren chagrijniger en werkten hun frustraties uit op iedereen waar ze ook maar iets over hadden te zeggen.

Arme leerlingen van de nonnenscholen! Die vrome nonnekens rustten niét alvorens ze hun leerlingen al net zo gefrustreerd de wereld hadden ingestuurd als ze zelf waren!

Arme patiënten van zieken- en moederhuizen waar nonnekens de plak zwaaiden! Eén ding moet je die 'ziekenzusters' nageven: ze werkten zoveel als gratis, zodat ook de ziekenhuisfactuur stukken goedkoper uitviel dan tegenwoordig. Maar daarvoor had je tijdens je verblijf toch heel wat te verduren gekregen. Zelfs de dokters waren bang van die nonnen en hadden er weinig zeggenschap over. Ik kende zelfs een moederhuispatiënte die tijdens een moeilijke bevalling, van een van die non-vroedvrouwen naar het hoofd kreeg geslingerd: "Je kreeg het er wel in, nu moet je het er ook maar zien uit te krijgen!"

Dat ras is nu uitgestorven. Tenminste, toch het non-zijn. Maar de soort op zich bestaat nog altijd en is nog even talrijk (en gevaarlijk) als vroeger! Alleen kunnen ze nu, door de leegloop en de vele perikelen rond de kerk, niet meer terecht in het klooster en zoeken wanhopig naar andere religies waar ze wél welkom zijn. En daar worden ze dan even grote fanatici van! Want het gaat hen eigenlijk niét echt om het geloof! Het gaat hen om het gevoel van ergens bij te behoren, daar waar ze als soort eigenlijk nergens bijhoren!

Het zal je kind maar wezen!

Willy.