|
Tweede publicatie al vandaag, en het is nog maar net tien uur gepasseerd! De inspiratie borrelt weer op en moet me dan ook maar meteen van het hart:
Ik ben, ongelukkig genoeg, geen praatmens maar een gevoelsmens! En dat schept soms problemen bij het leggen van contacten. Mensen leren elkaar in de meeste gevallen kennen door te babbelen. Bij mij gaat het niet om de babbel, maar om het gevoel. Want een babbel kan bedrieglijk zijn. Je gesprekspartner zegt precies wat hij wilt, en kan net zoveel liegen als hij wilt, of zomaar wat woorden in de wind gooien. Doet er niet toe wàt.
Gevoelens werken anders! Gevoelens liegen niet! Elk individu straalt (voor mij althans) iets uit en daar kan de bewuste persoon niets aan veranderen. Iets uitstralen wat je niet bent kun je niet. Je kunt enkel maar je eigen naakte jezelf uitstralen. Gevoelsmensen ondervinden dat onmiddellijk. Als ik met iemand in contact kom, ondervind ik onmiddellijk een positieve, negatieve of neutrale uitstraling. En daar richt ik dan vooral mijn sympathie of antipathie op. De babbel doet eigenlijk niks ter zake en dient enkel om het contact te behouden waar dat contact als aangenaam wordt ervaren.
Mensen die een positieve uitstraling op me hebben geven me ook enorm veel energie. In normale omstandigheden ondervind ik dat niet zo direct, maar als je innerlijk verscheurd bent komt het over als een koele pleister op een brandende wonde!
Maar anderzijds, bij mensen met een negatieve uitstraling voel ik me altijd als 'uitgezogen', alsof die mensen gretig al mijn energie opslokken. Ik kan dan ook niet lang in het gezelschap van dergelijke mensen blijven of ik ga er aan kapot.
Het heeft ook helemaal niets te maken met mooi of lelijk zijn, want ook dàt kan erg bedrieglijk zijn en iemand zand in de ogen strooien om de ware persoon te verbergen. Je gezicht is zéker geen visitekaartje voor je innerlijk ondervond ik.
En of ik dat nu wil of niet, zo ben ik nu eenmaal. Als voordeel heeft het dat je altijd weer op de juiste personen valt. Personen die je leven een meerwaarde geven. Het nadeel is dan weer dat je vriendenkring niet erg groot is, want veel eerlijke en betrouwbare mensen lopen er echt niet rond. Maar in bepaalde levensomstandigheden is een grote vriendenkring wel mooi meegenomen. Op voorwaarde natuurlijk dat het ook echte vrienden zijn! En juist dààr wringt het schoentje.
Maar al met al ben ik tevreden zoals ik ben. Liever één echte vriend in de hand dan tien valse in de lucht.
Waar ik dat gevoel vandaan haal? Ik zou het niet weten! Maar als ik er hondenlectuur op nasla, zie ik tot mijn verbazing eigenlijk hetzelfde: honden praten niet. Honden reageren op gevoelens. Honden koesteren zich aan het contact met vriendjes, en zullen hondjes die een negatieve uitstraling op hen hebben met een wijde boog voorbijlopen. Ondervond ik trouwens ook aan Chico! Zou ik dan een buitenbeentje zijn dat van de hond afstamt in plaats van de aap?
Waarschijnlijk zijn praatmensen in veel gevallen wel gelukkiger! Zéker als ze niet over die 'antennes' beschikken om gevoelens op te pikken uit hun omgeving. Ze dénken dan tenminste dat ze veel vrienden hebben, en als hen dat gelukkig maakt, waarom ook niet? Ook op een illusie kun je een gelukkig leven opbouwen!
Willy.
|
