|
In mijn buurt woont een tachtigjarige, maar nog erg kwieke en intelligente dame die drie jaar geleden haar man verloor. Steekt nog steeds vol stil verdriet! Af en toe, als ze me ziet voorbijkomen, vraagt ze me binnen voor een babbel en een kopje koffie.
Kan ik niet weigeren, want ik heb met haar te doen. Begrijp nu ook, sedert ik alleen ben, helemaal wat ze doormaakt. Maar waar ik me met alle mogelijke middelen verzet door tegen de stroom in te proberen te zwemmen, blijft zij eerder drijven in haar verdriet en valt elk eenzaam uur haar zwaar. Ik weet precies wat ze voelt, want ik heb het ook nog af en toe.
Zo zei ze me onlangs:
- Jij hebt tenminste nog kans op een nieuwe relatie, maar ik, met mijn tachtig jaar, helemaal niet!
Toen ik daarop antwoordde dat ik helemaal niet op een nieuwe relatie uit was, vroeg ze:
- O nee? En wat denk je dan te doen als je jezelf niet meer kunt behelpen?
Mijn antwoord was kort en krachtig:
- Dat zien we dan wel weer. Daar wil ik me nu nog geen zorgen over maken! Ik pak het probleem wel aan als het zich aanbiedt en onderzoek dan wel mijn mogelijkheden!
Ze leek het te begrijpen, want zo is het toch? Waarom je zorgen maken over dingen die 'kunnen' komen, maar helemaal niet zeker zijn? Je leven vergallen door aan tientallen dingen te denken die misschien nooit zullen komen? Morgen kan ik onder een auto lopen en dood zijn. Zou het dan geen zonde zijn dat ik mijn dag van vandaag heb verpest door alle mogelijke zaken die 'misschien' nog op me af zouden kunnen komen te gaan overdenken? Nu nog ben ik kerngezond en profiteer daar dankbaar van. Probeer aldus dag per dag te leven en te genieten van elke gezonde dag.
Ik probeerde haar mijn zienswijze uit te leggen, en sneller dan ik had gedacht, kon ze me volgen en gelijk geven. Hopelijk heb ik haar iets kunnen bijbrengen dat haar leven wat draaglijker maakt.
Eigenlijk zou ik wat meer tijd aan haar moeten besteden, want ik heb medelijden met het mensje. Maar langer dan een uur houd ik het echt niet uit bij haar. Een echte spraakwaterval. Maar dat begrijp ik ook wel: als je de hele dag enkel muren om je heen ziet, ben je al blij om het eens allemaal te kunnen uitspreken met een toevallig, maar aandachtig luisterend oor. Een oor dat begrijpt wat ze moet doorstaan.
Misschien doe ik wel net hetzelfde met iemand anders die ook heel veel voor mij betekent? Ach wat... Het leven zit drommels raar in elkaar! Ik heb er al lang vrede mee genomen en neem de dingen zoals ze op me afkomen. En reken maar dat er tegenwoordig héél veel op me afkomt. Zó veel dat ik er zelf niet meer wijs uit geraak! Eén ding is zeker: mensen stralen energie uit naar elkaar. Dat kan positieve of negatieve energie zijn. En als ik positieve energie krijg toegestraald, is het minste dat ik kan doen positieve energie naar anderen die het nodig hebben te proberen uit te stralen.
Willy.
|
