|
Mijn lezers zullen het misschien wel gemerkt hebben aan mijn schrijfsels: zes maand na datum kan ik eindelijk zeggen: "ik ben er weer helemaal bovenop".
Nooit had ik kunnen vermoeden dat een logisch en positief denkend mens zoals ik zo lang in een diepe put kan verblijven vanwege een rouwproces! Maar ik ben er uit! Eindelijk! Zonder medicatie, maar door aanhoudend vechten tegen een tweede entiteit die als het ware bezit had genomen van me. Mijn eigen identiteit leek wel gestolen, zoals je soms in horrorfilms ziet.
En ik mag nog van geluk spreken, want als ik sommige lotgenoten hoor, komen die er levenslang niet meer uit! En dat was nu juist mijn grootste vrees: door met dergelijke mensen te praten of te corresponderen vreesde ik hetzelfde voor mij en vond dat geen leefwaardig leven meer! Gelukkig heb ik me dan van dergelijke, misschien wel te negatief ingestelde mensen afgewend, en positievere contacten opgezocht.
Maar nooit had ik kunnen geloven dat rouw zo ingrijpend kan zijn! Dat je plots zo kwetsbaar en klein wordt! Bang van jezelf! Zelfs lichamelijk veranderde ik helemaal, en dat uitte zich in allerlei kleine en schijnbaar onbelangrijke dingetjes:
- Van nature uit ben ik nogal een langslaper. Maar sedert het overlijden van mijn vrouw werd ik dagelijks rond 5.30 uur wakker en stond op. Resultaat: een heel lange, lege dag wachtte me! Tegenwoordig loopt het gelukkig al naar 7 uur of later!
- Normaal ga ik om 23 uur of later slapen. In die rouwperiode kroop ik meestal rond 21.30 uur uit pure ellende onder de dekens. Met als enig pluspunt: ik had wél een goede, gezonde slaap.
- Toen ik vroeger, zo tegen achten, opstond, wachtte me de eerste minuten een nies- en snuitbui. Sedert mijn partner overleed had ik dat niet meer. Nu begint het wél opnieuw. Een schijnbaar onbelangrijk detail, maar wél een teken dat ik weer de oude word.
- Vroeger ontbeet ik nooit! Maar in die duistere periode snakte ik naar een ontbijt en nuttigde dit dan ook met smaak. (Zal die goede gewoonte wél verderzetten).
- Vroeger at ik zowat nooit brood. En zéker al geen bruin brood. Na het overlijden at ik elke morgen minstens één bruine boterham met beleg...
- Vroeger rookte ik, consequent remmend, 12 sigaretten per dag. In de rouwperiode steeg dat naar 20. Nu heb ik soms genoeg aan 10, en begin er over te denken om te stoppen. Zomaar zonder medische reden. Gewoon om mezelf te bewijzen dat ik het kan en op die manier weer meer zelfvertrouwen aan te kweken.
- Mijn alcoholverbruik steeg ook drastisch. Bier in de voormiddag, Whisky in de namiddag en avond. Minstens één fles per week. Had ik echt nodig om nog een leefbaar bestaan te kunnen leiden. Nu komt geen Whisky meer in huis, en houd ik het weer bij één tot twee lekkere biertjes per dag.
En zo kan ik het lijstje verderzetten! Allemaal kleine dingetjes, schijnbaar zonder enig belang. Maar als je het allemaal optelt en erover gaat nadenken kom je toch tot de conclusie dat je zelfs lichamelijk plots iemand anders was geworden. En nu begint dit alles het een na het ander weer te verdwijnen. Teken dat ik mijn eigen identiteit heb teruggekregen. Of toch minstens aan het terugkrijgen ben.
Ja, ik begin me zelfs heel goed te voelen in een leven alleen. Biedt eigenlijk niks dan voordelen, maar het heeft ook een prijs: het vraagt een zwaar gevecht tegen iets dat plots in je geest is gedrongen en je er met geen stokken lijkt uit te krijgen. Maar de aanhouder wint en als je blijft vechten, dan overwin je uiteindelijk ook wel.
Er waren tijden dat ik wanhopig gezelschap zocht. Mannelijk of vrouwelijk, het was me allemaal eender! Als ik maar iemand over de vloer had of een babbel op straat. Ook dàt is nu drastisch veranderd. Ik ben nog wel blij met het bezoekje van goede vrienden, maar het is lang niet zo dwingend meer. Wie komt is welkom, en komt niemand, dan voel ik me al even lekker.
Met mijn vrouw erbij, en ook voorheen, had ik altijd een goed gevoel. Toen verdween dat plots. En nu is het er terug en vind ik het leven weer mooi! Ook mijn positief leeftijdsgevoel is terug: ik voel me weer dertig en onsterfelijk!
Maar nooit had ik ook maar kunnen vermoeden dat dit, met een sterk karakter als dat van mij, zes maanden tijd zou vragen en zó ingrijpend zou zijn!!! Ja... dat dit sterke karakter zou verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Gelukkig dat het maar tijdelijk bleek!
Boodschap aan iedereen die ooit in dezelfde situatie zou geraken, en dat zal dus zowat de helft van de bevolking betreffen: niet wanhopen en blijven vechten om je eigen persoonlijkheid terug te winnen. Vooral niet luisteren naar mensen die dat gevoel levenslang behouden! Want wie weet... misschien koesteren die mensen dat onbewust juist wel!
Als je dit alles indachtig bent, zul je vaststellen dat het wel een heel erg vervelende, heel ingrijpende, maar tijdelijke toestand kan zijn.
Natuurlijk zal ik mijn vrouw nooit vergeten en zal het altijd een lege plek in mijn hart betekenen. Maar het is geen pijnlijke plek meer!
En hiermee sluit ik dan ook maar mijn rubriek 'kroniek van een overlijden' definitief af. Gelukkig is het een happy end geworden.
Willy.
|
