Potverdikke, levenslust is toch echt wel iets dat niet met geld te koop is! En dat heb ik de laatste maanden, toen ik dat kwijt was, aan den lijve mogen ondervinden. Maar het was een levensles die de pijn wel waard was. Want ik had, dat zie ik nu wel in, veel levenskwesties grondig onderschat. Vond dat je hersenen altijd helemaal aan je wil gehoorzamen! Tot de dag... dat ze dat plots vertikken en je er geen vat meer op hebt. Het leven wordt plots loodzwaar om dragen! Je wilt dan wel niet sterven, maar evenmin verder leven als het op die manier moet!

Je blijft wél ergens nog jezelf, niemand ziet iets aan je (tenzij dat je sterk vermagerd bent), je doet wat je vindt dat moet gedaan worden, je lacht met een grap, toont je blij met een gesprekje of complimentje, maar diep vanbinnen  ligt letterlijk alles overhoop en herken je jezelf niet meer!

Men zegt dat iedereen een rouwproces anders ondergaat. Weetnie. Kan zijn. Maar zéker is dat het voor iedereen toch wel een heel akelig gevoel is!

Maar goed, mijn levenslust is er terug! Heerlijk! Elke dag wakker worden met een goed gevoel! Elke dag vol vreugde beginnen! Het weer allemaal goed zien zitten! Neen! Dàt gevoel, dat wil ik van mijn leven niet meer kwijt. Die zes maand wil ik nooit meer herbeleven! Voor geen geld ter wereld! En ik heb grondig medelijden met iedereen die nooit meer van dat nare gevoel afkomt! Ik zou vroeger geneigd geweest zijn te verkondigen dat dit zwakke karakters zijn. Maar nu ik met de neus op de feiten werd gedrukt moet ik toegeven dat ik grondig verkeerd was en rouw nooit, nee nooit meer zal onderschatten!

Waar ik die levenslust haal? Zou ik écht niet weten. Aangeboren? Geërfd? Doelgericht naar gestreefd? Joost mag het weten. Wat ik wél weet is dat ik toch wat hulp heb gekregen in die sombere dagen. Mensen die me regelmatig opzochten. Mensen die me, mannelijk of vrouwelijk, hun vriendschap en medeleven aanboden. Persoonlijk of via mail. Mensen die blijkbaar uit de lucht kwamen vallen om me hun steun aan te bieden. In wezen deden ze niet zoveel en maakten er weinig woorden aan vuil. Maar ze wàren er voor me! Dat voelde ik aan en dat apprecieerde ik.

Had ik het gerooid zonder die mensen? Waarschijnlijk wel. Maar het zou veel langer hebben geduurd! En daarom blijf ik hen eeuwig dankbaar.

En nu kijk ik buiten en zie een trieste, regenachtige dag geboren worden. Natte bevalling! What the fuck kan mij dat schelen! Als de dag niet zonnig is... dan probeer ik dat zelf maar te zijn. En dat lukt me trouwens voortreffelijk. Het wordt vandaag dan maar weer een gezellige cocoondag: wat TV kijken, misschien wat humor opdoen met enkele opgenomen afleveringen van De Kampioenen, een beetje met Chico spelen en dan zien we wel weer.

Nu moet ik wél proberen een beetje af te remmen. Want ik voel dat het euforisch zou kunnen worden en dat is nooit goed! Wie te hoog op de ladder wil klimmen zou zich wel eens erg kunnen bezeren als hij valt. Ik moet weer leren me goed bewust te zijn! En mijn hersenen in te tomen en in goede banen te leiden! Uitschieters, zowel naar boven als naar onder, af te vlakken. Met andere woorden: 

Willy.