Jaren 68-69.
Pas getrouwd, appartementje gehuurd en ons de allernoodzakelikste inboedel aangeschaft. En het eerste wat ik deed was een TV maken. Jawel. Maken! In bouwdoos van MBLE. Kleuren TV bestond nog niet, dus zwart-wit met een kanjer van een glazen beeldbuis. De doos zat ook vol weerstanden, condensatoren, spoeltjes, draad, printplaten, chassisdelen, kast, schema en bouwplan.
Wat bibberig begon ik aan de klus. Had al wat ervaring met elektronica, solderen en versterkers maken. Maar een TV was toch wel ver gegrepen! Desondanks, een week later speelde het ding. De bewondering van mijn vrienden en collega's kende geen grenzen.
Waarom ik die TV zelf maakte? 1. Was zowat 30% goedkoper dan in de winkel, en we konden ons geld best gebruiken. 2. Defecten waren zoveel als uitgesloten! En defecten traden er regelmatig op in die tijd. Meestal te wijten aan slechte solderingen. En wat je zelf doet doe je beter! 3. Het betekende een fikse uitbreiding van mijn elektronicahobby.
Kort nadien heb ik nog enkele TV's gemaakt voor vrienden, en onlangs kreeg ik zelfs te horen dat eentje het nog altijd doet, al staat ie nu op zolder. Tja... nu hebben we immers kleuren TV hé?
Als ik die tijd vergelijk met de tijd van nu... Nu ben ik omringd van allerlei luxueuze elektronische snufjes. Vind ik dat beter? Neen! Ik ben mijn hobby kwijt! Als ik nu een TV zou moeten maken zou hij me drie keer zoveel kosten als in de winkel!
En dan hebben we het nog niet over keyboards! Want in diezelfde tijd begon ik aan een elektronisch 'orgel'. Het ding zou uiteindelijk nogal prijzig uitvallen, maar ik rekende op enkele jaren werk en af en toe wat onderdelen bijkopen. Na zowat een jaar had ik een uitstekend werkende toongenerator samengesteld op twaalf printplaatjes; één voor elke noot, met frequentiedelers voor de volgende octaven. Ook een klavier met een enorme contactenbak was al verbonden, én was het meubel af. Alles speelde al correct, maar voor de eindafwerking was nog een massa onderdelen nodig.
En toen kwamen de kindjes... toen gingen we bouwen... en toen was er plots geen geld meer over en moest ik op de rem gaan staan. Enkele jaren gingen voorbij en ik werd ingehaald door de technologie! Op de markt verschenen gesofistikeerde keyboards die tien keer meer konden dan mijn 'orgel', en tien keer minder kostten dan wat ik in die van mij nog moest investeren! Grote domper op de vreugde!
En ja, uiteindelijk heb ik het gehele zootje en mijn jarenlang werk met veel spijt onafgewerkt gedumpt. In het vervolg zou ik mijn muzikale hobby moeten uitvoeren op kant en klare toestellen uit de winkel.
Verloren tijd? Helemaal niet! Ik heb er enorm veel van geleerd. Hoe een toon opgebouwd wordt. Wat er komt bij kijken om een bepaalde klank te verkrijgen. Hoe je golfvormen creëert. Hoe elektronica precies werkt en hoeveel kanten je er mee uit kan.
Vroeger was het allemaal zichtbaar: honderden onderdelen op een reusachtige printplaat. Het nam allemaal ook veel plaats in beslag en het was schipperen en afwegen hoé alles in te bouwen zodat je er later altijd nog bij kon voor eventuele herstellingen en uitbreidingen.
Nu zit dit alles ingebouwd op een chip die op mijn vingernagel past! Grandioos! Machtig! Super! Maar de 'romantiek' en het pioniersgevoel van dit alles? Dat is verleden tijd! Moet ik nu blij zijn of droevig? Ik zou het niet weten. Enerzijds kan ik mijn muzikale hobby nu voor honderd procent 'beleven'. Anderzijds ben ik mijn elektronicahobby voorgoed kwijt en moet het stellen met wat anderen realiseerden. Wat eigenlijk niet echt strookt met mijn karakter.
Enfin, we leven nu eenmaal in moderne tijden. Ik heb er niet echt iets op tegen voor wat mezelf betreft. Ik heb wél mijn bedenkingen voor de jeugd! Waar en hoe moet die nog leren écht creatief te zijn? De handen te gebruiken? De hersenen aan te spreken? Te leren roeien met de middelen die er zijn?
Willy.
|