Oktobergedicht.
Meedogenloos verkorten weer de dagen. Opstaan met de zon is er niet meer bij. Niet te stoppen, zelfs niet te vertragen. En toch voel ik me nog altijd blij.
Want straks zijn daar weer de winteruren, En kan ik blijgezind naar 't zonnetje turen Als mijn zinnen langzaam gaan ontwaken, Na een uurtje langer te hebben kunnen slapen.
Was het nu maar gauw december, Met vooruitzicht op een nieuwe lente. Dan kunnen we ons weer verzekeren: Het kan alleen maar beteren!
Willy.
|