Iemand vond dat in mijn vorig stukje het werkwoord 'missen' geen enkele keer voorkwam. Ze had natuurlijk gelijk, al stond het eigenlijk wél tussen de regels en dus niet erg expliciet. Maar ze gaf me met die reactie toch stof voor een vervolg op dit stukje, want inderdaad, missen is toch wel het sleutelwoord dat tot eenzaamheid leidt! Gek dat ik daar niet echt bij stilstond tijdens het schrijven van mijn vorig schrijfseltje.

En weeral heeft dat missen alles te maken met die eigenzinnige hersenen van ons! Zélfs al hebben we niets tekort, zélfs al leven we volmaakt gelukkig en hebben we alles wat we maar wensen kunnen, als we alleen zijn is er nogal dikwijls dat onbestemde gevoel iets of iemand te missen. Maar ook dàt is een gevoel waartegen je het kunt opnemen als je goed doorhebt wat zich in je hersenen afspeelt.

Je hersenen proberen je immers dagelijks om de tuin te leiden. Suggereren je dat alleen zijn ongezellig is. Dat alleen zijn eenzaamheid betekent. Dat alleen zijn je ongelukkig maakt. Dat een mens niet gemaakt is om alleen te leven. Wié of wat ons ook maar geschapen heeft, er is blijkbaar goed over nagedacht. Dat gevoel zit zo diep geworteld in alles wat leeft, dat er bijna geen ontkomen aan is.

De bedoeling is natuurlijk dat we op zoek gaan naar een partner om het nageslacht te verzekeren. Eigenlijk is dat gevoel onuitwisbaar, maar wél manipuleerbaar. Omkeerbaar zelfs! Maar daarvoor moet je toch eerst leren je geest baas te laten spelen over je hersenen en dat is niet altijd een makkie! Het is ook niet iets dat je in een handomdraai voor elkaar krijgt. Het vergt tijd, en niet aflatende strijd. Strijd tegen je eigen hersenen! Wat trouwens nog maar eens een bewijs is dat geest en hersenen niet één zijn, al wordt dat door veel wetenschappers beweerd.

Neen hoor! Je hersenen lijken niet alleen op een computer, ze zijn ook een computer. De computer van je geest. En net als je met je computer thuis soms wel eens de pedalen verliest en de pc schijnbaar niet wil doen wat je hem wilt laten doen, of dingen doet die je helemaal niet wou, zo kan ook een conflict ontstaan tussen je geest en je hersenen.

En ook weer net als bij een computer kun je ofwel bij de pakken blijven zitten, of koppig doorgaan tot je de pc weer in de hand hebt en hij doet wat je hem beveelt.

Ergo: je geest is niet iets dat je fysieke hersenen produceren! Je geest is een wezen op zich, in je lichaam gebracht bij de geboorte. Je geest, dat is je ego. Dat ben je zelf. Je lichaam, hersenen incluis, is een werktuig dat door je geest wordt gebruikt.

Wie of wat die geest dan is en waar hij thuishoort? Ik zou het niet weten! Het is ook niet de bedoeling dat we het tijdens ons leven weten. Het zal dus altijd wel het grootste mysterie van het leven blijven. Misschien ook is het net een van de opdrachten in ons leven: onze eigen hersenen leren domineren. De energie daarvoor bezitten we. Helaas gebruiken al te veel mensen die energie om juist ànderen te gaan domineren, terwijl hun eigen terrein blijft braakliggen!

Willy.