Zowat het grootste gedeelte van mijn leven was ik gehuwd.

Voorheen zat ik vooral onder moeder's vleugels, hoewel ik toch altijd weer een zeker zelfstandigheidgevoel wist aan te kweken. Dat leek gewoon in mijn natuur te steken! Want ik besefte drommels goed dat ik ooit oud zou worden, en dan helemaal niet hulpeloos wou zijn. Dit alles blijkt nu toch een goede investering te zijn geweest.

Maar pas de laatste maanden ben ik helemaal alleen, en ben ik mijn eigen ik aan het herontdekken! En dat valt behoorlijk mee! Niet alles in me is wel zoals ik het zou willen, maar je kunt niet alles hebben in het leven hé? Ik heb altijd veel geïnvesteerd in zelfstandig als individu mijn plan te kunnen trekken in zowat alles. Misschien wel een beetje téveel, waardoor ik het sociaal aspect wat uit het oog ben verloren. Zo maak ik wel niet zo gauw vrienden, omdat ik niet zoveel investeerde in sociale contacten of sociale vaardigheden. Vooral ook omdat ik het woord 'vriend' of 'vriendin' misschien wel al te letterlijk neem. Want, als ik om me heen kijk... zie ik alleen maar 'mensen'! En omdat slechts heel weinig mensen het woord vriend(in) waardig zijn! Niet dat ik tegen mensen ben. Ver vandaar. Ik vind alleen dat mensen al te gauw denken dat ze een 'match' hebben.... tot puntje bij paaltje komt. Dan wordt het al gauw een heel grimmig uitroepingsteken!

Waar ik maar mee bedoel: in elke mens steekt wel iets goeds, en elke mens past wel ergens met een andere mens, maar grote kieskeurigheid is hier wel geboden als je niet wilt worden teleurgesteld.

Maar ach, laat ik maar niet struikelen over dat éne woordje: 'mens'! Ik had het er eigenlijk over dat ik mezelf aan het herontdekken ben en dat dit toch wel meevalt.

Voorbeelden daarvan demonstreren zich dag na dag, want blijkbaar ben ik toch onder een goed gesternte geboren. Toen ik nog bij mijn ouders woonde maar toch zelfstandig mijn eigen beslissingen nam, werd dat altijd beloond. Zo nam ik, om één voorbeeld te noemen, ooit een week verlof om te gaan kamperen, en regende het de dagen voorheen pijpenstelen! Ik zie me op de geplande vertrekdag nog zitten op de drempel van onze woning. Uitkijkend naar de grijze wolken. Zou er nog meer regen komen? Mijn bromfiets al helemaal geladen en startklaar. Maar ik had een tocht van acht uur voor de boeg, en had weinig zin om als een waterrat op mijn bestemming (Remouchamps) aan te komen! Bovendien, een tent moest je in die tijd droog opstellen, anders lekte hij als het ging regenen.

Neen! Zonde voor mijn verlofdagen, maar zo vertrok ik niet. Het moest dan maar een thuisvakantie worden. Nét wou ik mijn brommer weer binnenzetten, toen ik in de verte een groot blauw gat in de wolken ontdekte. En dat gat kwam mijn kant op en leek recht naar mijn bestemming te wijzen. Even wachten dus nog. En ja hoor, het zonnetje kwam erdoor, ik vertrok en volgde het steeds groter wordende gat in de wolken. Vastbesloten van, als dat gat de andere kant mocht opgaan, ik het zou volgen en gewoon een andere bestemming kiezen.

Maar neen hoor, ik kon lekker droog blijven rijden en toen ik acht uur later mijn bestemming bereikte was er geen wolkje meer aan de hemel en had ik een zonnige zevendaagse vakantie!

Dit is maar één, maar toch bijzonder frappant voorbeeld. Sleutelwoord is: flexibiliteit! Bereid zijn je bestemming te veranderen of je plannen helemaal op te bergen als de natuur dat zo wou. En de natuur beloont  je daarvoor!

Even later trouwde ik en veranderde alles! Ik had me namelijk, zoals elke jonggetrouwde man, onder de vleugels van mijn vrouw geplaatst, en zowat alle beslissingen werden door haar genomen. Erger was dat elke genomen beslissing ook MOEST worden waargemaakt, of de door mij waargenomen voortekens het nu al dan niet toelieten. Flexibiliteit lijkt nu eenmaal niet de sterkste vrouwelijke kant te zijn, en bovendien wilde ik me niet belachelijk maken door over 'onbestemde voorgevoelens' te praten. Of over de natuur die het niet eens was met bepaalde beslissingen.

En mijn gelukkig gesternte verliet me! Stond niet langer aan mijn kant. Want de beslissingen kwamen ook niet meer van mij! En liepen nogal dikwijls op een teleurstelling uit, maar dat had ik destijds niet echt door.

Na twee huwelijken ben ik nu eigenlijk voor het eerst alleen en moet vaststellen dat mijn gelukkig gesternte plots weer werkt! Ik merk het aan alles! Met een klein beetje 'schipperen' raak ik bijna altijd weer helemaal droog naar de markt en terug. Zélfs op heel regenachtige dagen! Zélfs houd ik meestal mijn noodzakelijke wandelingetjes met Chico droog. Het kan natuurlijk niet elke keer goedgaan als je vier à vijf keer per dag buiten moet. Je kunt ook niet het onderste uit de kan verwachten. Maar met een klein beetje wikken en wegen lukt het me meestal wel! En vooral: als je de natuur respecteert en je er aan aanpast.

Ook ben ik telkens weer mijn grenzen aan het opzoeken en ga geen enkele uitdaging uit de weg. Aanvankelijk waren het eenvoudige dingen zoals het huis net houden, wassen en plassen, strijken, enz. Maar nu ga ik telkens een stap verder. Een mysterie voor mij was bijvoorbeeld hoe mijn vrouw toch die lekkere hutsepot maakte. Wel, die maakte ik gisteren, en had meteen prijs. Enkel afgaande op de smaak in mijn herinnering.

Ja, ik ben echt mezelf aan het herontdekken en krijg meer en meer de indruk dat ik, ergens in een parallelle wereld, drommels veel goede helpers heb! Zielen die op het juiste moment het juiste weer op me afsturen. Die me op het juiste moment de juiste mensen laten ontmoeten. Die me op het juiste moment de juiste ideeën geven om me er doorheen te slaan. Ja, en mijn overleden vrouw maakt nu ook deel uit van dit team, want ze is nooit ver weg! Dat weet ik omdat ik het aanvoel. Een brief aan mij, toen ze naar de kliniek vertrok, begon met 'Ik heb veel van je geleert'. Ja ik weet het, het moet 'geleerd' zijn, maar dit schrijffoutje vind ik nu juist zo sympathiek! Wel Pruts, ook ik heb veel van jou geleerd, al besefte je dat niet.

Maar ondanks alles is de enige conclusie die ik uit dit alles kan trekken: dat het leven een pak eenvoudiger zou worden als vrouwen niet altijd weer HUN wil zouden proberen op te dringen in zaken waar ze geen verstand van hebben, en wat meer naar hun man zouden luisteren! En als de man wat minder 'voor de lieve vrede' de vrouw zou volgen.

En dus zijn eigenlijk beide geslachten in de nevelen der tijd helemaal ontspoord geraakt. De vrouw door kost wat kost de leiding te willen nemen, de man door veel te slaafs aan de wil van zijn vrouw te voldoen.

In mijn geval kwam dat vooral omdat ik geen dominante persoon ben noch wil zijn! Want daar koop je niets mee! Dominantie doodt op de duur immers elke vorm van liefde. Veel vrouwen daarentegen vinden dat iemand de leiding moet nemen, en dat doen ze maar al te graag als de man niet dominant is.

De vrouw boogt zich bij belangrijke beslissingen ook veel te veel op wat ze trots 'vrouwelijke intuïtie' noemt. Wel, ik heb die vrouwelijke intuïtie nog maar zelden zien uitkomen! Dus alweer zo'n dooddoener waar de man zich telkens weer laat aan vangen! Intuïtie is immers veel meer in de man dan in de vrouw te zoeken. Maar dat kun je een vrouw niet wijsmaken! Want dan zou ze zich weer gefrustreerd en achtergesteld voelen. Arm 'zwak' geslacht toch ook!

En nu zijn de lezeressen van dit blog misschien wat teleurgesteld... maar bedenk dat ik mijn ervaringen slechts kan grondvesten op de vrouwen die ik goed heb gekend. Misschien zijn er wel uitzonderingen. Mijn laatste echtgenote was er trouwens eentje. En ik wens elke man op aarde zo'n uitzondering toe.

Willy.