Op de meeste blogs van vrouwen, om niet te zeggen 'bijna alle', die ik soms eens bekijk uit nieuwsgierigheid, wemelt het van foto's van schaarsgekleed vrouwelijk schoon in allerlei idyllische houdingen!

Eigenaardig! Ook als ze een of meerdere buttons aanmaken kun je er donder op zeggen dat de hoofdfiguur daarop alweer zo'n hemels wezen zal zijn.

Mannen lijken geen last te hebben van dergelijke complexen. Terwijl je eigenlijk toch het tegendeel zou mogen verwachten.

Toen ik destijds voor het eerst wat blogs ging bekijken viel ik bijna omver van verbazing over dat vrouwelijke trekje. Ondertussen ben ik daar gewoon aan geraakt en verwacht al niets anders meer. Stof tot nadenken! Wat is de drijfveer van die vrouwen?

Diezelfde vrouwen die bijna uit hun vel springen als hun man naar een andere vrouw kijkt.
Diezelfde vrouwen die in elke andere vrouw een rivale zien!
Diezelfde vrouwen die jaloers zijn als de pest als een andere vrouw ook maar iéts mooier oogt dan zijzelf.
Diezelfde vrouwen die hun man liefst van de TV weghouden als daar hetzelfde soort wezens op defileert.

En net dié sekse gaat, ouder geworden, nu zélf dergelijke afbeeldingen verspreiden!

Stof tot diepgaand psychologisch onderzoek naar de drijfveer van die handelswijze vind ik. Een hele kluif voor psychologen: waar zit de logica in dat onlogisch vrouwelijk gedrag?

Is het omdat ze zichzelf willen profileren als de wezens op die foto's?
Moeten die wezens een soort visitekaartje vormen voor wat ze zelf zouden willen zijn?
Vinden ze zichzelf dan zo onaantrekkelijk dat ze die foto's als een soort 'blogmasker' gebruiken?
Of willen ze zich juist als breeddenkend voorstellen? Wat ze trouwens helemaal niet zijn?

Ik zou het niet weten. Maar één ding staat vast: de vrouw lijkt, veel meer dan de man, in een vermomming te willen kruipen. In het vel van een ander. In het (liefst mooie) lichaam van een ander. En vooral ook in de hersenpan van 'verstandige' vrouwen. En eigenlijk doen ze dit al van jongsaf aan!

- Uiterlijk door schmink... lipstick... gedurfde kapsels... snel wisselende kledij... elke dag iemand anders zijn...
- Innerlijk door zich voor de buitenwereld voor te doen als engeltjes, om dan het duiveltje pas uit zijn doosje te laten komen als ze een man hebben gestrikt.

Arme, bedrogen mannen!

Mijn vader heb ik dikwijls horen vertellen dat wie maar voor de helft bedrogen is aan een vrouw, nog van geluk mag spreken. Ik lachte hem toen uit, maar hij had verdorie meer dan gelijk!

Zijn mannen dan beter? Neen, maar die spelen de komedie op een ander gebied: het gebied van de grote lantaarns met piepkleine lichtjes. Imponeren door machogedrag. Maar eenmaal getrouwd en de zeepbel doorprikt, blijkt dat ze eigenlijk geen vrouw, maar een zorgzaam moedertje nodig hebben waar ze zwaar kunnen tegen aanleunen, die al hun vuiltjes opknapt, en hen door het leven helpt. Want zelf zijn ze daar niet toe in staat.

Arme, bedrogen vrouwen!

En weet je, dergelijk bedrog vind ik erger dan je partner écht te bedriegen met een ander! Want dat duurt maar even. Dat 'persoonsverwisselingsbedrog' echter, moet de partner het hele leven lang meeslepen. Foei!

Willy.