Nog maar eens een heel controversieel hersenspinseltje over tijd en tijdloosheid, nu de dood van mijn echtgenote helemaal is verwerkt en mijn leven weer zijn normale gangetje gaat. Enfin, normaal volgens de nieuwe normen en structuren die ik mezelf heb opgelegd. Want een leven alleen vergt nu eenmaal een heel andere structuur dan met twee. En zonder enige vorm van structuur blijf je maar ploeteren!

Waar ik het eigenlijk wil over hebben is over de tijdloosheid van de tijd! Als je eenmaal, net als ik, over de zeventig bent, heb je zo al het een en ander meegemaakt, naasten verloren, nieuwe vrienden ontdekt en nieuwe ervaringen opgedaan. Ik geloof vast dat het de bedoeling is om de juiste lessen te trekken uit die ervaringen. Daarvoor moet je alleen maar je onderbewustzijn wijd openstellen om die ervaringen te analyseren en de bedoeling ervan te doorgronden. Dan komen soms de vreemdste gevolgtrekkingen op je af.

Wat ik momenteel ervaar is dat mijn overleden echtgenote aanwezig blijft. Zelfs nooit dichter bij me heeft gestaan! En dat bedoel ik niét op een droevige manier, maar op een heel positieve! Ze lijkt met me te praten, me raad te geven en bij te staan. En ze is daarbij niet alleen! Ze wordt vergezeld van alle mensen die me ooit dierbaar waren maar afgestorven zijn.

Ja, controversieel is dat wel, maar zo is het nu eenmaal dat ik het ervaar. Aan een zekere leeftijd vallen mensen die je goed kende de een na de ander weg. Daar is geen ontkomen aan. Maar de grote vraag is: vallen ze écht wel weg, of komen ze juist dichter naar je toe? En wat mij betreft lijkt dat laatste wel de juiste gevolgtrekking te zijn.

En dus kom ik tot de vreemde conclusie dat tijd eigenlijk tijdloos is! Alles wat je ooit meemaakte, iedereen die je ooit kende, positieve en negatieve ervaringen, het blijft allemaal aan je hangen en wordt zelfs intenser nadat die mensen of voorvallen in de 'nevelen der tijd' zijn verdwenen.

Mij lijkt het toe alsof het leven ons in porties wordt opgediend. Porties die het begrip 'tijd' moeten voorstellen. Maar in werkelijkheid blijft de hele koek behouden! De voorstelling in 'porties' dient er enkel voor om onze hersenen niet te overbelasten. Ons menselijk verstand kan het geheel nu eenmaal niet in één keer bevatten en verwerken en zou op hol slaan. Daarom hebben we de 'tijd' nodig om alles te beleven. Tijd, die eigenlijk alleen maar in onze hersenen bestaat.

Ook mij heeft het begrip 'tijd' veel geleerd. Nooit had ik gedacht dat ik gedurende de eerste zes maand na het overlijden van mijn vrouw iemand totaal anders zou zijn geworden. Wist niet eens dat zoiets mogelijk was! Je bent toch wie je bent? Neen dus! Ingrijpende omstandigheden kunnen je van de ene dag op de andere een totaal andere persoonlijkheid geven. Een persoonlijkheid die ik haatte en zo snel mogelijk van me af wou schudden! Een persoonlijkheid die me belette een normaal leven te leiden. Een persoonlijkheid die een miezerig bang ventje van me leek te maken. Een persoonlijkheid die mijn positieve ingesteldheid en mijn positief denken een hak zette! Een persoonlijkheid die lak had aan mijn logisch denkvermogen! Al was dit alles voor de buitenwereld helemaal niet te zien aan me.

Maar ik vocht terug en overwon. Ben weer helemaal mezelf... of toch niet! Ik heb er namelijk een belangrijke levensles bij geleerd: er kunnen zich omstandigheden voordoen die een heel ander mens van je maken! Zo hevig dat je jezelf niet eens meer herkent! Heb ik nooit geweten! Heb ik ook nooit geloofd. Maar zo is het wel! En eigenlijk, ondanks alle leed dat die ervaring me heeft berokkend, moet ik er dankbaar voor zijn. Ik had er zes maand 'tijd' voor nodig. Nog maar eens een bewijs dat we, met onze menselijke en beperkte hersenen, die 'tijd' nodig hebben!