|
Het zal iets meer dan een jaar geleden zijn dat ik op het journaal hoorde dat een overeenkomst werd bereikt om alle TV zenders hetzelfde geluidsniveau te laten aanhouden. Hoera! Handig tijdens het zappen, want anders moet je ontelbare keren het geluidsniveau verminderen om geen burenlawaai te veroorzaken. Wat in een appartementsgebouw soms erg storend kan overkomen.
Maar! Hé! Alleen maar tijdens het zappen tussen verschillende stations? En wat met het geluidsniveau dat om de haverklap wijzigt op één en dezelfde zender? Is nog veel erger! Maar kom, niet zagen, die overeenkomst is tenminste al een stap in de goede richting... dàcht ik.
Helaas! We zijn een jaar verder, en ik merk daar niets van. Erger nog. Eén en dezelfde zender, en dan vooral de Vlaamse, weten het telkens weer te maken het geluid, en dan vooral het achtergrondgeluid, in één en dezelfde uitzending, tot ongehoorde hoogtes op te zwepen op momenten dat je dat best kunt missen. Koploper hier is 'Blokken'! Ik hou van het programma, ik vind Ben Crabbé een prima quizmaster, maar erger me mateloos aan het verdubbelen van het geluidsvolume telkens de 'tune' er aankomt, en telkens er geapplaudisseerd wordt.
Als ik de kandidaten en Ben Crabbé wil verstaan, moet het volume natuurlijk op een verstaanbaar niveau. Maar dan komt er weer applaus en vliegt het geluidsniveau de pan uit! Met andere woorden, gedurende de gehele uitzending moet ik angstvallig de volumeknop vasthouden als ik niet wil dat al mijn onder-, neven-, en bovenburen een meter hoog opspringen van het verschieten! Aan een gelijk volume blijven uitzenden is nochtans poepsimpel en kan zelfs volautomatisch! Moeten we die geluids-'technici' toch eens gaan uitleggen! Want wat dié mannen momenteel presteren op dat gebied kan elke ongeschoolde straatveger stukken beter!
Ook in sommige series of films weten ze de achtergrondmuziek plots op te zwepen op een moment dat iets heel belangrijks wordt gezegd. Gevolg: je hebt er niets van begrepen!
En bijgevolg vraag ik me af in welke school die lui hun beroep hebben geleerd. Er is duidelijk nog heel wat werk aan de winkel in dat soort onderwijs in onze contreien, want bij buitenlandse series kom ik dergelijke extremen niet tegen! Franse, Engelse of Amerikaanse films kan ik zondermeer volgen zonder ondertiteling. Zélfs Spaanse. Het klinkt allemaal kristalhelder ongeacht de achtergrondmuziek. Maar voor mijn eigen taal heb ik, wat een schande, ondertiteling nodig om niet verrast te worden door weer zo'n alles overdonderende tsunami van geluid!!! Hemeltergend! Waardoor dat komt?
- Soms door de slechte kwaliteit van de uitspraak. (dixielessen volgen a.u.b.)
- Soms door de slechte akoestiek op de set. (valt aan te werken hoor, maar je moet het KUNNEN!)
- Soms door die gekke spelletjes van de geluidstechnici. (volwassen worden a.u.b. jongens!)
- Soms omdat de geluidstechnicus in slaap lijkt te zijn gevallen. (er bestaan ook wekkers weetjewel?)
- Soms door ongeschikte apparatuur zoals micro's of geluidsnivellerende apparatuur. (Beter spul gebruiken).
Soms ook door een gelijktijdig optreden van al die factoren, en dan wordt het een complete kakofonie!
Tijd dus dat scholen die 'geluidstechniek' onderwijzen, zélf eens in de leer gaan bij buitenlandse collega's, want de afgestudeerden hier zijn blijkbaar allemaal in hetzelfde bedje ziek. En ze hoeven de bal zéker niet door te spelen naar de acteurs en hun dialecten. In een normaal gesprek begrijp ik zowel Bruggelingen, Gentenaars, Antwerpenaren als Limburgers, en ik vind een 'iet of wat opgeschoond dialect' op TV best wel zijn charme hebben en deel uitmaken van onze cultuur. Mits er op een verstaanbare manier wordt gearticuleerd in een akoestisch vakkundig berekende ruimte, met opnamemateriaal uit de eenentwintigste eeuw en vooral: er gewerkt wordt met vakkundige geluidstechnici.
Hardhorig ben ik zéker niet, maar als achtergrondmuziek een gesprek totaal overstemt dan maakt het niet uit hoe scherp je gehoor is. Je verstaat het gewoon NIET! Mijn favoriete serie is 'Thuis', en daar is het lang heel erg bedroevend geweest. Vooral omdat enkele van de acteurs de gewoonte hadden te gaan mompelen of fluisteren, en de geluidsmensen, in plaats van de gesproken tekst op zo'n moment op te trekken, dan juist het achtergrondgeluid gingen optrekken! Maar eerlijk is eerlijk, en ik moet toegeven dat, althans in Thuis, toch wel een grote verbetering is bereikt en ik het zelfs kan wagen om zonder ondertiteling te kijken.
Het 'syndroom' dat onder die lui heerst is voor mij eigenlijk heel herkenbaar en verdient zéker een passende naam in de psychologie. Het 'teamsyndroom' misschien? Het is iets dat ik in mijn beroepsloopbaan heel dikwijls heb opgemerkt: laat een team een project uitwerken, en elk teamlid zal zijn best doen om zijn eigen persoonlijk stukje van de puzzel het meest in het oog (of in het oor) te laten springen. De gevolgen van die mentaliteit kunnen soms catastrofaal zijn! Zo kan iets dat eigenlijk een kunstwerk moest worden tot een wanstaltig monster verworden. Of iets dat een vliegtuig moest worden meer vaar- dan vliegkwaliteiten hebben.
En dat alles gebeurt heel tersluiks. In het geniep! Een tekenaar zal bevoorbeeld als 'persoonlijke inbreng' een beetje afwijken van zijn aanvankelijke opdracht in het geheel. Kan hij later trots zeggen: "Kijk, dàt is nou mijn persoonlijke inbreng". Maar als tien of honderd teamleden datzelfde doen kun je er donder op zeggen dat er van het oorspronkelijk ontwerp nog maar weinig zal overblijven dat de ontwerper tot eer strekt.
Nét datzelfde gebeurt volgens mij met de geluidstechnici: DAT nummer, dat ZIJ gekozen hebben als achtergrondmuziek, moet de show stelen! Arme show dan!!! Want 'stelen' moet hier wel héél erg letterlijk worden genomen.
Een goede teamleider moet bijgevolg zijn team weten in te tomen, net zoals een paardenmenner moet vermijden dat zijn paarden op hol slaan!
|
