En zo is mijn laatste maand in Oostende aangebroken. Drie maand vooropzeg? Drie maand wachten? Over mijn lijk! Zo ben ik niet. Dat ligt niet in mijn karakter. Liever maar een paar maand dubbele huishuur betalen dan!

Drie maand wachten en met de vingers zitten draaien? Zou ik niet volhouden! Zou me doodergeren en -stressen. Een lang voorspel kan dan in de liefde wel hemels zijn, maar in zaken die moeten afgewerkt worden is dat hels! Zo ben ik tenminste toch en spreek uit ervaring. In mijn laatste dienstjaren bij de politie vond het gemeentebestuur van Knokke het nodig om het Belgisch kampioenschap wielrennen in Knokke te laten doorgaan. Een volle dag! IN HET HOOGSEIZOEN! OP EEN ZONDAG! Als tienduizenden toeristen in de voormiddag de badstad instromen! En die 'koers' moest dan nog langs de voornaamste invalsweg rijden!

Maar geen nood hoor! 'dendezen' zou die mission impossible wel oplossen! En om het hem helemààl gemakkelijk te maken startten de wekelijkse vergaderingen al twee jaar op voorhand. Gemakkelijk? Mijn voeten! Twee jaar lang uitkijken naar iets dat je zo spoedig mogelijk achter de rug wilt hebben? Hadden ze nu nog twee maand gezegd, maar twee jaar? Absurd!

Net alsof je de liefde aan het bedrijven bent, en er maar geen ontlading komt! Hels! Ik haalde me er, amper drie maand vóór de koers, een flinke depressie mee op de hals. Kon ook niet anders. Gelukkig had ik een goede dokter, die me er in zes weken wist bovenop te halen en klaar voor de uitdaging.

En nu zou ik me weer hetzelfde moeten laten overkomen door drie maand te zitten wachten en piekeren over hoé en wanneer? Neen hoor! Eenmaal beslist moet het bij mij ook zo snel mogelijk doorgaan, en een maand is ruim voldoende om de hele verhuis te regelen. Met een paar uur per dag dozen te vullen, overbodige spullen overboord te gooien, en de administratie in orde te brengen zit ik ruim op schema...

... en steek dan ook in een euforische stemming! De beloning zal immers groot zijn! Terug bij familie en vrienden die nu, dank zij de gekannibaliseerde kustbaan, eigenlijk op het equivalent van 100 km in plaats van 30 van me af wonen, waardoor familiebezoekjes tot een minimum werden beperkt!

Wat zijn we, verkeerstechnisch gesproken, toch goed af sedert de verkeerssituatie werd overgenomen door gediplomeerde broekies! Traag - trager - traagst is in die onvolprezen hogeschool te Diepenbeek de slogan. Wat volgt daarna? Stilstaan? Achteruit rijden? De traagheidsgrenzen zijn immers al lang bereikt in België!

Ook terug naar een 'witte' stad (de enige in België?) waar men nog verwonderd opkijkt als er eens een ander kleurtje opduikt op straat! Laat staan een hoofddoekje (lees: oorlogsvlag) of een in overgordijnen geklede Moslima!

Al met al ben ik dus reuzeblij dat ik deze beslissing of uitdaging niet uit de weg ben gegaan. Laat het maar gauw april zijn!