Deel 1.
De avond is gevallen en ik zit op mijn balkon (gisteravond geschreven)...mijmerend over mijn 'thuiskomst', en het enorme verschil in mentaliteit hier. Een slank maansikkeltje prijkt nét naast het oude, en gelukkig bewaard gebleven kerktorentje. Het sikkeltje lijkt wel een vrolijke glimlach naar mij toe. Een hartelijke, 'Knokse' glimlach die me lijkt te verwelkomen als de teruggekomen verloren zoon. Net heb ik Chico uitgelaten en in zijn bench gestopt.
In het duistere schemerlicht was de wandeling een ware ontspanning. De mensen die ik tegenkwam praatten 'Knoks' en waren blank. Leuke babbeltjes met hondenmadammen die reuzenvriendelijk waren en een taal spraken die ik (letterlijk en figuurlijk dan) begreep. Natuurlijk trok het nieuwe mooie hondje onmiddellijk de aandacht. Maar meer dan dit, overviel me een veiligheidsgevoel dat ik nooit had in Oostende! Alsof ik in mijn eigen achtertuintje liep, helemaal op mijn gemak. Vroeger zag ik altijd wat op tegen die laatste wandeling, maar nu is het een verademing geworden om naar uit te kijken. Ik kan wel niet zeggen dat ik me in Oostende onveilig voelde. Tenminste, dat besefte ik toén niet. Nu wel! Nu ervaar ik weer hoe 'veiligheid' écht aanvoelt.
Vanaf mijn balkon nog altijd, merk ik een politiewagen op met zwaailicht, die in volle snelheid over het kruispunt vliegt. Zoiets is onmogelijk in Oostende! Daar is het zwaailicht én sirene, ongeacht het uur. Dat de helft van de Oostendse bevolking regelmatig 's nachts om 2 uur wakker geschud wordt door loeiende sirenes kan die lui blijkbaar geen mallemoer schelen. Ziekenwagens idem dito. Zogezegd om een patiënt zo snel mogelijk in het ziekenhuis af te leveren... en daar ligt die patiënt dan een half uur te wachten op een dokter!!! Niet te begrijpen!
Ik wil Oostende niet afbreken, maar het verschil met hier is wél enorm. Veel is veranderd sedert ik Knokke verliet, maar de mensen zijn gelijk gebleven. Mensen waar ik me goed bij voel. Mensen die, omdat ze zo vriendelijk, maar toch ook beleefd en gemanierd zijn, door buitenstaanders als 'dikkenekken' worden bestempeld.
Deel 2.
Zonder de hieronder gepresenteerde fotocollage zou het niet te geloven zijn dat op minder dan twee dagen mijn nieuwe stekje al helemaal in orde is. Kraaknet... geen microbe of stofje meer te vinden. En dat laatste heb ik helemaal te danken aan mijn dochter Abigaeil, want zélf... heb ik meer op mijn balcon zitten genieten van het prachtige lenteweer! Met een pintje en een sigaretje. Wat wil je nog meer?
-o-o-o-
-o-o-o-
Ook Chico is in zijn nopjes met de omgeving met veel gras, en met zijn plekje in de haard!
Voor mij is het echt wel een wedergeboorte, en nog maar zelden heb ik me beter in mijn vel gevoeld!!
|