-o-o-o-
-o-o-o-
De zon zinkt langzaam weg achter het oude torentje en ik zit, hoe kan het ook anders, op mijn balkon, genietend van een drankje. Overdenkend wat ik in die dertien jaar in Oostende heb gemist! Maar ik denk er zonder spijt aan terug. De goede relatie met mijn vrouw was dit offer wel waard en het mens kon het ook niet helpen dat ze niet aardde in Knokke.
Maar voor mij begint nu toch echt wel 'la vie de chateau'. Een kasteel bewoon ik wel niet en dat heb ik daar ook niet voor nodig. Gewoon een eigen nestje in de stad die ik liefheb als geen andere. Dat dit nestje niet eens mijn eigendom is kan me geen mallemoer schelen. Ik woon er, ben er gelukkig, en heb niks tekort. Meer moet dat voor mij echt niet zijn.
En tóch heb ik momenteel iets tekort: toen ik daarnet met Chico rond de kerk en het blokje om wandelde sloeg de heerlijke geur van lekkere frietjes in mijn neus. Hé, een nieuwe frituur, nét het hoekje om. Eerst Chico in bed stoppen (zo doe ik hem geen goesting krijgen in iets dat niet goed is voor hem), en dan een zakje friet halen om gezellig in mijn eentje op te knabbelen op het balkon.
Helaas, goede voornemens moet je onmiddellijk uitvoeren! Want toen Chico sliep overwon de luiheid het van mijn goesting en liet ik het dan maar voor de moeite, al bleef het water me in de mond komen. Eigen schuld dikke bult dus. Het zal dan maar voor een andere keer zijn.
Maar belangrijker dan de goesting, is het gevoel dat de mogelijkheid er is. Dat ik ongestoord, op welk uur dan ook, op mijn dooie gemakjes frietjes kan gaan halen zonder dronkemannen, land- en leeglopers, of een bende Moslims tegen het lijf te lopen.
Ik ben ondertussen ook stukken dichter bij mijn dochter gekomen. Niet alleen omdat ze nu maar om de hoek woont, maar vooral omdat de vader-dochterband nu helemaal gaat openbloeien en we er zijn voor elkaar. Ze is trouwens ook een van de weinige personen waarmee ik urenlang heel diepzinnig kan praten. En dat soort babbel hebben we allebei wel nodig ook. Balkonpraat dus! Harten open en spuw het er maar uit. Dat voelt van beide zijden heerlijk aan!
Eventjes toch ook wil ik me excuseren bij mijn trouwe blogvrienden: mijn onderwerpen gaan de laatste dagen steeds weer over hetzelfde, en dat kan vervelend worden. Sorry dus, maar waar het hart van vol is loopt de mond... of het toetsenbord, van over, en daar kan ik maar weinig tegen doen.
Ook heb ik sedert ik hier woon nog geen enkel bruin vel gezien, en dat verzwakt natuurlijk in grote mate mijn inspiratie en mijn chagrijnigheid ten opzichte van de poesjenellen in de Wetstraat.
'Bruin vel'? Oei! Racistische uitspraak? Ach wat... eerlijk gezegd ben ik eigenlijk wel een beetje jaloers op zo'n mooi bruin velletje zowel in de winter als in de zomer! Dat vel zou ik echt wel willen ruilen. De mentaliteit en het profitariaat echter dat ermee gepaard gaat, helemaal niet! Ik zou me doodschamen om te gaan profiteren van de ijver van een ander ras zonder daar ook maar iéts tegenover te stellen! Integendeel! Dat ras te haten als de pest maar er wél de voordelen van opstrijken, wetende dat men in de Wetstraat toch de andere kant opkijkt!
|