De meeste mensen worden poëtisch als ze de zee horen ruisen. Ik niet! Het ruisen van de zee zal me worst wezen. Mij bekoort vooral de geur van de zee! Die zuivere, onovertrefbare zeelucht! Ik woon op zowat 1,5 km van de zee af, en zelden komt het in me op om een wandeling naar zee te maken! Want op de Zeedijk ruik je vooral dure parfums, goedkoop zweet, zonneolie en de verschillende keukenluchtjes uit de vele restaurants.

Maar eenmaal de zeelucht tot aan mijn woonplaats gekomen, zijn al die geurtjes er al uitgefilterd en ruik je écht de zee. Die ruik je trouwens ook al van op 20 km afstand.

En blijkbaar is dat overal ter wereld zo, want ik herinner me dat, toen ik het binnenland van Spanje had doorkruist, ik geen landkaart nodig had om te weten dat we de zee naderden. Ik róók ze. Van op 20 à 30 km afstand!

Neen. Het 'geruis' van de zee op zich, zegt me helemaal niets en zal me ook nooit poëtisch kunnen maken. Wat me, vreemd genoeg, wél poëtisch maakt is het geruis van het... verkeer! Het verkeer onder me! Zo lang de ramen dicht zijn hoor je niets. Maar zodra je ze opent, is daar het zachte geruis van het verkeer. En vreemd genoeg is het juist dàt wat me poëtisch stemt. Want het is het geruis van mijn jeugd. Ik ben opgegroeid in dit geruis. Heb er mijn loopbaan van gemaakt. En ik stel vast dat de voortbrengers van dit geluid nog steeds dezelfden zijn als 60 jaar geleden! Want als ik naar beneden kijk, dan zie ik, in een weliswaar modernere versie, nog altijd diezelfde film die ik 60 jaar geleden al zag. Een film vol tegenstellingen:

- Enerzijds rijdt daar een poepchique cabriolet. Dak open, rijdt statig onder me door. Aan het stuur een kaal, oud, maar rijk manneke. Daarnaast een knappe jonge blondine. Het scenario is me welbekend en is eigenlijk een remedie tegen de liefde! Een liefhebbend, teder dametje? Vergeet het! Een geldbeluste jonge wolvin die er naar streeft haar slag te slaan. Binnen enkele jaren is dat manneke toch de pijp uit, is zij rijk (dénkt ze), en kan naar een jonger en knapper exemplaar van het andere geslacht op zoek gaan.

Arm manneke als haar opgestelde plannen lukken!
Arm grietje als dat manneke op de valreep afhaakt!
Arm koppel als er toch een relatie uit voortkomt! Want dàn pas is het hek van de dam!

Zij mag dan al rijk geworden zijn, van enige harmonische samenleving kan totaal geen sprake zijn. De hersenen streven immers totaal tegengestelde doelen na!
Hij mag dan al een jong ding in bed hebben, hij weet best dat om de hoek de concurrentie staat te springen en het is maar de vraag hoelang hij die meute op afstand zal kunnen houden.

- Anderzijds rijdt daar nu een al wat ouder occasieke voorbij met een jong koppel dat er plezier lijkt in te hebben. En kan ik me weer de vraag stellen in wiens plaats ik zou willen zijn, maar dat doe ik niet. Gewoon omdat ik in niemands plaats zou willen zijn. Voel me best lekker in mijn eigen vel en wat mij betreft doen ze hun ding maar hoor. Zolang ze mij ook mijn ding laten doen en mezelf zijn heb ik er geen enkel probleem mee. Ik heb het allemaal gehad, heb het allemaal gezien, en hou het ook allemaal voor bekeken.

Laat mij maar gewoon op mijn manier genieten van mijn oude dag en van Chico.