Een van de zaken die ongetwijfeld een bewijs is van een schromelijk gebrek aan politieke moed is de privatisering van steeds meer overheidsdiensten.
Ik herinner me de laatste jaren van mijn loopbaan bij de politie. Lang voorheen al, in de jaren 1970, was ik de eerste geweest om parkeermeters aan te bevelen in de stad. Ik had ze te Brussel zien verschijnen en er onmiddellijk het nut van ingezien. Want in mijn stad was winkelen met de auto voor de deur een utopie geworden. De winkelstraten waren immers volgeparkeerd met de auto's van de handelaren zélf en het personeel! En laat Knokke nou net een stad zijn waar de 'beau monde' àlles met de auto wil doen!
Jaren heeft het me gekost om het gemeentebestuur te overtuigen, en toen dat bestuur eindelijk begreep dat het zo niet verder kon, en parkeermeters inderdaad de oplossing zouden zijn, kwam zich een nieuw katje aanmelden om gegeseld te worden: de handelaren zélf! Die waren natuurlijk tégen betalend parkeren. Waar moesten ze nu hun auto kwijt? En die van het personeel? Van kortzichtigheid gesproken...
Gelukkig was er voldoende politieke moed aanwezig om door te zetten. Vóór het verbeteren van de handel, en tégen de opinie van de handelaren in.
Toen de eerste parkeermeters verschenen was de kritiek enorm! Ook de pers liet zich niet onbetuigd om die 'schandalige' beslissing van de gemeenteraad aan het kruis te nagelen. Foto's van een bijna ledige Lippenslaan moesten die kritiek kracht bijzetten. Politieke paniek alom! Maar wat (nog) niemand begreep was dat diezelfde Lippenslaan plots een paradijs was geworden voor dié mensen die daar persé hun boodschappen wilden doen, en liefst met de auto tot aan de winkeldeur konden rijden. En dat bleken er héél wat te zijn. De handel ging weer opbloeien, en na een jaar was de kritiek helemaal verstomd. Het ongemak voor hen persoonlijk namen de handelaren er graag bij. Ze hadden begrepen dat de klant koning moet zijn als je wilt dat je zaak bloeit.
De parkeerprijs was miniem. Amper kostendekkend, maar de trend was gezet en steeds meer gemeenten gingen dat voorbeeld volgen.
Maar toen kwam een nieuw duiveltje uit de doos: als je wilt dat een bepaald parkeerbeleid werkt, kun je niets anders dan controle uitvoeren, en moeten er, als stok achter de deur, ook boetes vallen. De kritiek van de handelaren bloeide weer op, want van logisch denken hebben handelaren blijkbaar geen kaas gegeten! Het gemeentebestuur lag met elke nieuwe boete weer onder vuur. Maar er was een oplossing in zicht! Een private firma wilde het parkeerbeleid overnemen! Zou zelf de parkeermeters aankopen, zelf personeel aanstellen voor de controle... en, natuurlijk, zélf de winst opstrijken! Voordeel voor de politici: ze zouden niet langer verantwoordelijk gesteld worden voor de nu eenmaal onvermijdelijke boetes.
Vele jaren lang heb ik me tegen dat 'giftig geschenk' kunnen verzetten, en bleef de parkeerprijs binnen de aanvaardbare regels en de plaatsen met parkeermeters beperkt tot winkelstraten. Telkens weer wist ik het gemeentebestuur te overtuigen de zaak niet uit handen te geven.
En dan... ging ik met pensioen. Geen jaar later was het zover: parkeerbeleid geprivatiseerd, en gecontroleerd door (onbeëdigde en ongeschoolde) burgers. Meestal mensen die uit de 'dop' werden geplukt. En toen was het hek van de dam. Want privé firma's zijn geen weldadigheidsinstellingen en daar telt maar één wet: winst maken! Binnen de kortste keren werd de hele stad volgepoot met parkeermeters en kon je zowat nergens meer gratis parkeren.
Waarom? Om één, en doodeenvoudige reden: 'systeem paraplu'! Niemand die beboet werd moest nog bij de politici komen klagen, want die konden nu prompt naar de privé firma doorverwijzen en zich de handen in de onschuld wassen, als slaafse volgelingen van Pontius Pilatus.
We zijn nu veertien jaar verder. Het parkeren hier is schandalig duur geworden, maar het zal mij een zorg wezen. Ik wil toch geen auto meer. Arme automobilisten!
Het hierboven aangehaalde gebruik ik als voorbeeld, omdat het net in mijn branche lag. Maar zo gaat het in het gehele land met alle diensten! Vuilnisophaling, groendiensten, technische diensten... allemaal naar huis gestuurd en vervangen door private ondernemingen. De reden is analoog aan het parkeerbeleid, zij het met enige nuance: een gemeentearbeider die vroeger niet goed presteerde moest op de vingers worden getikt door het bestuur. Door de politiek zeg maar. Oei! Dat kan stemmenverlies kosten! You see the picture?
Wel, zo gaat het op gemeentelijk niveau, maar ook op nationaal vlak! Privatisering is een uitmuntende paraplu gebleken om geen politieke verantwoordelijkheid te moeten nemen. Logisch toch? Want verantwoordelijkheden nemen? Een politicus? Kom nou... Zelfs als hij het zou willen kàn die vent dat niet eens door de schuld van ons kiessysteem!
Wie dit alles heeft gelezen en nadenkt, zal waarschijnlijk de bedenking maken: "Ja maar... het werk wordt ook vlugger en efficiënter verricht door een privé firma, want daar telt vooral winst!"
Akkoord. Want die privé firma's maken regelrechte slaven van hun personeel. Is dat ethisch verantwoord? Werk dat ooit door tien mensen werd verricht nu door vijf te laten doen tot ze er bij neervallen? Wat levert dat op voor de gemeenschap? Dat zal ik jullie even voorrekenen:
- Vijf mensen méér aan de dop. Mensen die WIJ weer moeten betalen! - De vijf privé-tewerkgestelden zijn na vijf jaar totaal versleten door de werkdruk, en vallen dan ook ten laste van de gemeenschap. In de sector handenarbeid zijn het vooral rugklachten die de betrokkenen naar de mutualiteiten drijven; in de administratieve sector is het de stress door een veel te hoge werkdruk.
Privatisering? Mooie oplossing nietwaar? Voor de politici! NIET voor ons! Al probeeert de politiek ons dat als een voordeel voor de bevolking te verkopen!
Een gelijkaardig fenomeen doet zich dan weer bij de nationale overheid voor: hetzelfde werk moet door steeds minder ambtenaren worden verricht. 'Besparingen' fluistert de politiek ons in het oor. Hoera! Juicht de bevolking met oogkleppen op. Weer minder belastingen betalen. O ja? En de mensen die pakweg dertig jaar geleden bij de overheid hadden terecht gekund, maar nu geen job vinden? Wie betaalt dié?
Wel, die moeten betaald worden door ons allen, en dus ook door dié ambtenaren die zich geen raad weten met de veel te grote massa werk die op hen afkomt.
Is de politiek dan zó kortzichtig? Welnee! Ze is gewoon zo slim! Zo bedot je de bevolking! Zo bedot je de kiezer! En... zo creëer je werkloosheid!
Zo laat je tien slaven betalen voor tien werklozen, en blijkbaar niemand heeft het door!
|