Wie mij een beetje kent, weet dat ik zelden een uitdaging uit de weg ga, maar om mosselen te koken zat ik nu niet bepaald te springen! En daar waren twee redenen voor:

1. Dat heb ik altijd iets magisch gevonden. Iets dat buiten mijn culinaire vermogens lag.
2. Levende wezens levend koken... brrr! Arme mosseltjes! Nou ja, als ik ze niet kook doet een ander het tóch hé?

Hoe dan ook, sedert de dood van mijn echtgenote at ik er geen meer.

Maar Willy zou Willy niet zijn, als hij niet constant zijn grenzen ging aftasten. En zo bleven die mosselen maar in mijn hoofd spoken.

En ja, vrijdag hakte ik de knoop door en kocht een kilo mosselen voor zondag. Een beetje in kookboeken gekeken, een beetje gegoogeld op internet, en vanmorgen dan maar de stoute schoenen aangetrokken.

Resultaat: een waar mosselfestijn! Vers gesneden frietjes... lekkere mosseltjes... mijn zondag kon niet meer stuk.

Maar ik had er een zakje mosselgroentjes bijgekocht, en natuurlijk, voor één persoon had ik zowat drievierden van het zakje over. Wat nu? Want voedsel weggooien kan ik gewoon niet. Ook stond onder in de pot nog een centimeter kookvocht van de mosselen. Daar had ik onder andere room aan toegevoegd. En ik had ook nog een handvol mosselen over.

Eventjes nadenken... soep? Mosselsoep? Why not?

Een aardappeltje geschild (voor de binding), in kleine blokjes gesneden en samen met de rest van de groentjes aan het mosselsap toegevoegd. Nog een goede halve liter water erbij en koken maar. Daarna gemixt, van het vuur verwijderd en de resterende mosselen erbij gegooid. En nu staat daar een heerlijk mosselsoepje te wachten! De smaak is in elk geval raak.

Nabeschouwing: ik ben blij dat ik die knoop heb doorgehakt, en verrast door de snelheid en de eenvoud van het klaarmaken! Ik had gedacht dat het aartsmoeilijk zou zijn, maar het bleek een fluitje van een cent!