16 november 2014. Een troosteloze, maar gezellige zondagnamiddag. Op Canvas zingen duizend stemmen voor de vrede. Maar ik heb even op pauze gezet om een sigaret te gaan roken op het balkon en kijk naar de grijze, laaghangende hemel. Een typisch Vlaamse hemel. Druilerige minidruppeltjes proberen de plasjes te vullen maar slagen daar niet in. Een ouder koppeltje sloft sleepvoetend voorbij. Elk met een wandelstok. Hij in zijn rechter en zij in haar linker hand. De overgebleven handen zijn in elkaar verstrengeld. Mooi. Houden zo en ervan genieten zolang het nog kan duren want je weet op die leeftijd nooit wat morgen je zal brengen.

Bijna blindelings steekt het koppeltje de drukke rijbaan over op een... oversteekplaats voor fietsers. Oei! Maar geen nood. Alle auto's stoppen, alsof ze werden tegengehouden door een onzichtbare hand. En als het koppel aan de overzijde is herneemt het verkeer weer zijn gewone gangetje. Zijn 'troosteloze zondaggangetje': af en aan rijden zonder eigenlijk doel. Weinig te zien trouwens voor de inzittenden, tenzij de heen en weer glippende ruitenwissers hen echt kunnen bekoren. Of misschien zijn ze gewoon aan het genieten van de benzineverspilling. In elk geval, het is zondag en niemand zal kunnen zeggen dat ze niet op stap zijn geweest. Of beter gezegd: op wiel.

Ik hou het voor bekeken en mijn sigaret is trouwens op. Als ik weer naar binnen stap komt me een weldoende lavendergeur tegemoet uit de luchtverfrisser en even waan ik me op een wolkje in de hemel. Eventjes op de pauzeknop drukken en verder luisteren naar die hemelse koormuziek. Tijd ook voor een heerlijk kopje koffie met een 'boule de Berlin'.

Vanmiddag heb ik trouwens rijk en overvloedig gegeten: Gillian, mijn vijftienjarige kleinzoon, bracht me een royale portie zelfbereid everzwijn in jagersaus. De jongen leert immers voor kok. Heerlijk gesmuld daarvan, met lekkere kroketjes. Laat de zondag maar troosteloos lijken. Hier binnen is het lekker gezellig genieten! Genieten van het koor, genieten van de aanwezigheid van mijn hondje, dat nu lekker ligt te slapen op een volle maag, want hij mocht ook delen in de wildschotel natuurlijk! En genieten van koffie met boule de Berlin. Meer moet dat voor mij niet zijn.

Zondag te Knokke dus. Weer of geen weer, iedereen wil er zijn om toch maar te kunnen zeggen dat ze er geweest zijn. Of om zichzelf te kunnen wijsmaken dat ze tot de 'beau monde' behoren. Ach wat. Wie ben ik om me daar druk over te maken? Het zijn gewoon menselijke trekjes. De toeristische aantrekkingskracht van Knokke is gebleven. De aanstellerij van sommige bezoekers ook. Maar Knokke zélf is ondanks dit alles zichzelf gebleven: een pretentieloos leuk stadje om in te wonen en pretentieloze inwoners om mee om te gaan. En zonder de woorden van wijlen John Kennedy aan de Berlijnse muur geweld te willen aandoen kan ik toch maar mooi zeggen:

"Ich bin ein Knokkenaar".