|
Pesterijen.
Het zal wel kloppen dat de jeugd tegenwoordig gemakkelijker dan vroeger tot pesterijen overgaat. Vooral dan voor wat het uiterlijk en de kledij betreft. Dit laatste is dan ook de meest onnozele en stomme vorm van pesten vind ik.
Toch kan ik me niet ontdoen van de gedachte dat het in veel gevallen toch ook erg opgeklopt wordt. Want in de media hoor je het bijna dagelijks: pesterijen op school
pesterijen op het werk
Het fenomeen zal er zéker wel zijn, maar of het nu allemààl zo de spuigaten uitloopt, of als de gepeste nogal dikwijs zélf in een of andere zin het pesten heeft uitgelokt
ik weet het niet.
Feit is dat ik zelf, zowel op de schoolbanken als in mijn carriere, ook wel bepaalde uitlatingen over mijn persoontje heb gehoord die ze tegenwoordig pesterijen zouden noemen. Maar in plaats van me snel in een slachtofferrol te gaan wentelen ging ik objectief nadenken over mijn gedrag. En nogal dikwijls kwam ik tot de conclusie dat ze eigenlijk wel gelijk hadden, en paste me aan.
Pesterijen op school, tenminste als het niet in extreme vorm gebeurt, zijn eigenlijk onze eerste levenslessen. Op school leren we onbewust en voor het eerst in ons leven in groep te leven. Dat komt ons later in de samenleving erg ten goede en we beseffen niet altijd dat het juist kleine pesterijtjes geweest zijn, die ons deze leerstof bijbrachten: eentje springt een beetje uit de band, gedraagd zich, naar de maatstaven van de meerderheid, wat vreemd, en de groep geeft hem een signaal in een vorm die we nu pesterijen zijn beginnen noemen.
Meestal betekent het alleen maar: Pas je aan aan de groep, of je wordt genegeerd. Net hetzelfde gebeurt later, op de werkvloer, en eigenlijk vind ik het een natuurlijk gedrag van de mens: we zijn nu eenmaal allemaal op een of andere manier afhankelijk van de groep, en het is ergens wel logisch dat die groep, om zo goed mogelijk te functioneren, zich op mekaar afstelt.
Bijgevolg denk ik dat veel van de vermeende pesterijen eigenlijk niets zijn dan signalen. Die signalen laten je weten dat je uit de boot dreigt te vallen als je minder gewenst gedrag vertoont en zouden je moeten aanzetten tot aanpassen aan de groep.
En in de meeste gevallen is het inderdaad makkelijker je eigen persoontje aan te passen aan de hele wereld, dan de hele wereld aan jouw persoontje te proberen aan te passen, want dan spreken we wél over het aanpassen van de miljarden mensen die op deze aardbol lopen. Een onmogelijke taak dus, en je moet al een héél groot gedacht van jezelf hebben als je denkt dit aan te kunnen.
Mijn logica: pesterijen houden eigenlijk onze eerste levenslessen in. Door ze te negeren maken we het onszelf alleen maar moeilijk.
En dan vraag ik me soms af: zijn die pesterijen werkelijk zo erg geworden dat ze volledig uit de hand lopen?
Zijn de pestkoppen van nu inderdaad veel erger dan die van vroeger?
Of zijn de zogenaamde slachtoffers in wezen verwende watjes die niet willen leren van hun fouten?
Of is er nog een derde factor? Misschien wel: het opkloppen van het probleem door de jeugdpsychologie (heeft dan weer een lekker been om af te kluiven)
om tenslotte via de media in de belangstelling te komen? Zo maak je van elke mug een olifant.
Elk moet dat maar voor zichzelf beoordelen, maar het is zéker verkeerd om élke negatieve opmerking als een pesterij te aanzien. Zo leren we immers nooit iets over onszelf en hoe de anderen ons ervaren.
Eigenaardig lijkt me ook het feit dat pesten op het werk enorm is toegenomen sedert de legerdienst werd afgeschaft. Heel verklaarbaar, want vroeger werd een jongere die in de school niet aangepast kon worden, in extremis nog wél aangepast in het leger. Want dààr werd je inderdaad wel gepest door je meerderen, maar ook gehard en volwassen gemaakt.
Willy.
|
