Relaties (1).

Je werd 16… meisjes begonnen jongens stoer te vinden, jongens vonden meisjes charmant… en de romantiek deed zijn intrede in je leven.

Jong en onervaren denk je dan dat dit charmante meisje of die stoere jongen precies denkt als jijzelf en je ziet geen gevaar. Helaas! Wat jongens verlangen is lang niet altijd wat meisjes verlangen, al denken ze allebei dat ze diezelfde witte vlinder volgen. Pas veel later gaan ze beseffen dat ze heel verschilende vlinders volgden…

Want jongens en meisjes verschillen niet alleen fysisch, maar vooral psychisch. Tegen de tijd dat ze dit ondervinden zijn ze al getrouwd, hebben evenueel al kinderen… en ja… daar staan ze dan, van beide zijden voelen ze zich onbegrepen en eenzaam. Een echtscheiding lijkt dan al snel de enige uitkomst uit een sterk teleurstellende relatie.

Vroeger waren er bijna géén echtscheidingen. Omdat het beter was? Helemààl niet. Alleen maar omdat de drempel naar een scheiding veel hoger was. Het was iets ‘dat je niet deed’, dat veel te veel geld kostte, dat veel te veel papierwerk vergde, en dat ook sociaal maar moeilijk werd aanvaard door de gemeenschap. Gescheiden zijn was een soort brandmerk.

Misschien zou het nu wel ergens beter zijn, in dié zin dat, als je met verschillende partners leert samenleven, je uiteindelijk vaststelt dat het niet echt aan dié bepaalde partner ligt, maar aan de sekse in zijn geheel! Want in feite verschillen man en vrouw op psychisch gebied meer dan kat en hond. Helaas wordt dat zelden begrepen.

Pas als je dàt tenvolle hebt verstaan, leer je je aan te passen, want wàt je ook doet, een hond kun je niet leren miauwen, en een kat kun je niet leren blaffen. Die wil tot aanpassing moet dan wel aan beide zijden aanwezig zijn, want het is zéker niet de bedoeling dat de een of de ander zich dan maar slaafs gaat onderwerpen.

Spijtig echter voor de kroost, dat dit begrip soms pas veel later komt, want ondertussen zijn er al een groot aantal kinderen heel ongelukkig gemaakt door de scheiding van de ouders, die eigenlijk… niet nodig was geweest.

Daarom vind ik dat hier vooral voor de scholen een grote taak onvervuld open ligt:

Uitleg over hoe de sexualiteit in mekaar steekt is niet moeilijk en vergt echt geen urenlange uitleg. Maar grondig de psychische verschillen tussen beide seksen uitleggen… dat is een ander paar mouwen. Maar hopelijk ziet het onderwijs ooit in dat het op die manier niet verder kan, en worden gepaste lessen ingelast over dit onderwerp.

De jeugd moét, en nog vóór de tijd dat ze sexueel actief wordt, grondig worden ingelicht over het feit dat het sexueel genot in een huwelijk gauw overgaat, als de twee geesten mekaar niet begrijpen. Dat werkt funest op elke relatie en overkomt zowat iederéén. Vooral omdat zonder enige voorkennis van dit fenomeen in het huwelijksbootje wordt gestapt. De ontluikende sexualiteit bij de mens is dan ook eerder een valstrik dan de vervulling van een levensdroom.

Er kunnen honderden verschillen in het denken van man en vrouw worden aangetoond, maar een heel treffend voorbeeld is volgende uitspraak:

“Als een man huwt, dan hoopt hij vurig dat zijn bruid nooit verandert.
De vrouw is echter de kerk nog niet uit en ze is haar man al aan het veranderen.”

Tja… zo is het, en dat is een van de onhebbelijkheidjes van de vrouw: ze houdt wel van haar man, maar wil toch dit en dat veranderen… proberen hem te doen denken zoals ze zelf denkt… Maar dat werkt gewoon niet en heeft een omgekeerd effect: vervreemding van de kant van de man. Hij voelt zich aangevallen in zijn man-zijn, terwijl hij juist een man wil blijven.

Vrouwen die tegen beter weten in doorzetten op die manier, winnen misschien ooit het pleit… maar verliezen hun man! Ze zijn er dan immers in geslaagd er een vrouw van te maken! Gevolg: die man boeit hen dan (natuurlijk) niet meer en ze gaan op zoek naar een ander.

Sorry dames, dat ik juist een negatief voorbeeld gebruik van de doorsnee vrouw, maar ik bén nu eenmaal een man, kan het op die manier ook beter uitleggen, maar ben me er wél van bewust dat de man, vanuit het standpunt van de vrouw gezien, ook wel minstens evenveel scherpe kantjes heeft.

Welnu… probeer nooit, van beide zijden, die scherpe kantjes er af te ‘hakken’. Werkt nooit, en is hoogstens een korte termijn oplossing! Je kunt wél proberen ze er héél voorzichtig af te strelen. Verdwijnen zullen ze daar niet mee, alleen maar minder scherp worden maar dat is meer dan voldoende voor een goede relatie. Méér kan een hond echt niet van een kat verwachten. Maar het werkt, en op de duur boeit het zelfs, je proberen in te leven in de denkwereld van een heel ander wezen.

Maar zoals in elk facet van de maatschappij: ongeduldige mensen wilen korte termijn oplossingen… die ook maar tijdelijk werken. Geduldige mensen kijken uit naar lange termijn oplossingen en nemen daar ook hun tijd voor. En ja… het kan jaren duren alvorens tot een volwaardig partnerschap kan worden gekomen. Maar het loont de moeite en blijft boeien. Boeiender dan samen te leven met een partner die totaal gelijk is aan jou.

En het loont: met begrip, of tenminste een poging tot begrip, zul je veel meer affectie krijgen van je partner. Want ook hier geldt het onwrikbaar natuurprincipe: ‘wat je geeft komt vroeg of laat terug naar jou’.

Dit was zowat een eerste ruwe schets van hoe ik over de vreemde combinatie man/vrouw denk. Ik kom hier later zéker nog op terug. Vandaar dat ik mijn titel meteen het nummer (1) heb meegegeven.

Willy.