Mijn partij.

Ik vrees dat ik de lezer, tot welke politieke partij hij ook behoort, nu wel zal moeten teleurstellen:

Ik héb geen partij! Politiek dakloos dus! Gewoon omdat ik er geen kan kiezen. Partijen liggen me niet. Sommige politici wél. En bij gebrek aan betere keuzes, stem ik dan maar voor dié politicus die bewezen heeft dat hij de belangen van het land ernstig verdedigt en liefst zonder al te opvallende stemmenronselarij.

Tot wélke partij die politicus behoort imponeert me ook al niet veel meer. Of eigenlijk toch wel, maar helaas… goed menende partijen die eerlijk willen opkomen voor het belang van het land… die vind je gewoon niet. Ze kunnen niet eens in eigen partij tot overeenstemming komen over wat het algemeen belang nu eigenlijk is. Laat staan dat ze in ‘eendracht’ in staat zouden blijken met de andere partijen samen te werken.

Een ‘partij’ aanhangen vind ik dan ook eerder een door gemakzucht ingegeven keuze: “Ze beloven toch het goed te doen…”

En daar gaan we weer: “we beloven… we zullen… we gaan… “

Neen jongens, dat interesseert me niet. Gebruik eens die andere werkwoorden: we deden… we hebben gedaan… we hebben gerealiseerd…

En aan partijen die andere partijen bekladden heb ik nog minder een boodschap. Met modder gooien is niet de correcte manier om jezelf wit te wassen.

Dus: liever géén partij kiezen, maar politici volgen in wat ze doen, en dààr dan de ‘minst slechte’ proberen uit te pikken. Ook dààrin schiet de belg erg tekort, want blijkbaar hebben we een héél kort collectief geheugen.

Ik heb politici geweten die onbeschaamd ‘zonevreemde’ huizen zomaar lieten afbreken, zodat de bewoners op straat stonden. De bevolking vond het halucinant. Dat hadden we sedert de holocaust niet meer meegemaakt. Temeer daar de meeste van die mensen ooit van een of ander politicus ‘tussen pot en pint’ toelating hadden gekregen daar te bouwen. Of tenminste de verzekering dat niemand ze zou lastigvallen.

Waren bepaalde politici hier politieke zelfmoord aan het plegen? Helemààl niet! Een paar jaar later leek het weeral gewist uit ons collectief bewustzijn en konden ze na de verkiezingen weer op een monsterscore bogen.

Tja… zo gaat dat, als we niet kijken, niet luisteren, niet volgen, en niet onthouden. En òf die lui daarvan profiteren!

Met cadeautjes gooien is dan de andere, tegengestelde manier om gemakkelijk een ministerszitje te veroveren en te behouden. Maar het werkt al even funest.

Het budget van de staat beheren heeft veel punten van gelijkenis met het beheren van het gezinsbudget. Mama kan haar kindjes volstoppen met ijsjes, speeltjes, en wat hun hartje ook maar lust, en ze zullen haar héél graag zien. Dat kan doorgaan tot het maandsalaris er door is. En dan komt de dag dat ze moet zeggen: “Sorry kindjes, droog brood vandaag. Mama heeft geen geld meer.”

Zijn die kindjes beter af in een dergelijke gezinspolitiek? Ik denk het niet. Wel, wij zijn ook niet beter af als de landelijke politiek hetzelfde doet. Want bovendien, die cadeautjes komen heus niet uit de dikke portefeuille van de wilde weldoener! Ze komen van ons eigen belastingsgeld.

Ik heb dan veel liever een politicus die durft te zeggen: “Sorry mensen, als we aan onze kinderen een gezonde staat willen overlaten, dan moeten we nú snoeien. Zoniet stevenen we recht op een failissement en chaos af.”

We zullen het dan wel voelen in onze bankrekening, maar we weten dan tenminste waarom en waarvoor.

Tot slot: mijn mening over de huidige ‘politieke crisis’ in België? Raar maar waar: neutraal. Bart Dewever trok de stekker er uit... hm.

We hadden ooit een ‘loodgieter’ als premier… het ziet er naar uit dat daar nu ook nog een ‘electrieker’ bijkomt.

Hij zal wel zijn reden gehad hebben om de stekker er uit te trekken denk ik, maar vanwege heel dat geheimzinnig gedoe met informatie, preformatie en formatie kunnen alleen de insiders oordelen, en dus: ik bemoei me er niet mee want ik beschik niet over de nodige informatie daaromtrent.

Ik wacht af… kijk toe… en zal mijn conclusies wel trekken na daden en resultaten gezien te hebben.

Willy