U.F.O.’s…

Wie regelmatig naar zenders als National Geografics kijkt kan er niet onderuit: om de paar dagen is er wel weer een of andere documentaire over U.F.O.’s. Leuk in beeld gebracht… keiharde voorstanders en keiharde tegenstanders wedijveren met klinkklare bewijzen of klinkklare onzin.

Eén ding moet je de makers toegeven: pro en contra komen altijd in gelijke mate aan bod, en zélf nemen ze nooit een stelling in. Zo mag ik het horen.

Bestaan ze echt, die buitenaardse ‘verschijningen’? Ik sluit niets uit, maar wil me er ook niet aan vergapen. Vroeger verscheen de maagd Maria, nu verschijnen ufo’s… Is er soms ergens een raakvlak?

Jawel! We zijn niet graag alleen! We smachten als het ware naar boven- of buitenaardse wezens die ons enige zekerheid over ons bestaan zouden kunnen bijbrengen.

Onzekerheid is bijgevolg het sleutelwoord. We voelen ons onzeker zonder partner, voelen ons onzeker zonder thuis, voelen ons onzeker zonder favoriete club, zonder familie of zonder vaderland. Met andere woorden: het oeroude ‘stammenprincipe’, waarin de stam nooit groot genoeg kan zijn, en waarin we ons pas behaaglijk en geborgen voelen als er ‘iets of iemand’ boven ons staat die al onze vragen kan beantwoorden.

En als we dit alles hebben, gaan we nog een stapje verder en gaan op zoek naar iets of iemand hierboven of hieronder die ons nu toch eens haarfijn moet komen vertellen of we het nu goed doen of niet, of wie al dan niet gelijk heeft in zijn manier van leven.

Dat zal wel onbewust de onderliggende gedachte zijn bij die felle voorstanders van ufo’s, maar daar is het mij niet om te doen. Ik ga er liever van uit dat we het allemaal veel te ver zoeken, en daardoor vergeten in onszelf te kijken. Want alleen daarmee, en niét met iets dat van daarbuiten komt, zullen we het uiteindelijk moeten doen.

Want hoewel ouders natuurlijk een grote rol spelen in ons leven, worden we toch, op geestelijk niveau, naakt en alleen geboren, en zullen ook naakt en alleen moeten sterven. En op dat moment zal de rijkdom die we tussen die beide uitersten hebben opgebouwd niet bestaan uit euro’s of dollars, maar uit wat we vanbinnen aan rijkdom hebben vergaard.

Geloven in ufo’s? Ach wat… ik lig er niet wakker van. Dat we niet alleen zijn in het universum is wel zoveel als zeker. Hebben die anderen de technologie om tot hier te komen?

Dat hebben ze niét, of dat hebben ze wél. Hebben ze het wél, dan zijn ze al veel verder geëvolueerd dan wij, en in dit geval denk ik niét dat ze er veel voor voelen om met ons te communiceren. Ze zouden wel gek moeten zijn.

Ik stel me al zo’n ufo-mensje voor, rondjes draaiend rond die gekke planeet aarde en kijkend naar de aardse TV zenders… Zijn commentaar zal steevast zijn:

“Afschuwelijk! Barbaars! Dat volkje laten we maar liever nog een paar duizend jaar in eigen vet stoven tot ze wijs genoeg geworden zijn om onderling akkoord te komen. Daarna zien we wel”.

En ja, misschien doet een dergelijk ufo-mensje wel eens een fout en komt ongewild in beeld.

Maar dan moeten we niét meteen de pretentie hebben te denken dat hij er ook maar iéts voor voelt om nader kennis te maken met ons barbaarse ras. Het zal wel gewoon een klein stuurfoutje zijn geweest! Niet de moeite om het nieuws te halen… niet de moeite om over te zeveren.

Willy