Statistieken.

Weet je waarom elke regering weer met betere criminaliteitscijfers kan afkomen, terwijl elke burger weet dat de onveiligheid steeds verder schrijdt?

Statistiek is het toverwoord! De praktijk kan ze geen barst schelen. Veel te moeilijk om aan te pakken. Alleen de statistieken moeten kloppen, en beter worden. En dat doen ze ook!

Ooit werden (natuurlijk!) fietsdiefstallen netjes opgenomen in deze statistieken. Tot… fietsdiefstal een gewoonte werd, en de cijfers de hoogte in vlogen. Elke normale overheid zou nu moeten beslissen daar daadwerkelijk iets aan te doen, want voor de slachtoffers is de overlast soms heel groot.

Middelen zijn: betere controles door de politie; desnoods elke fiets op de weg controleren. Was makkelijk vroeger: gewoon het briefje van de nummerplaat vragen aan de fietser. Fluitje van een cent. Werkte perfect!

Maar oei, de politie was te ijverig, de processen verbaal voor fietsdiefstal deden niet veel goed aan de statistieken!!! Hoe lossen we dat op? En liefst op een gemakkelijke manier please?

En een of meerdere parlementairtjes kregen een lumineus idee: “laten we komaf maken met de nummerplaten. Dan snijdt ons mes aan twee kanten: ten eerste doen we de fietsers een financieel cadeautje (stemmetjes, weet je wel?) en ten tweede maken we het de politie moeilijker en zullen de statistieken dalen.”

Zo gezegd zo gedaan. De politie was zijn voornaamste wapen kwijt, nu een fiets van een geregistreerd voorwerp tot een ‘naamloos voorwerp’ was gedegradeerd. Een fietsendief betrappen werd een stuk moeilijker… En hoewel de fietsdiefstallen evenredig stegen met het dalen van de statistieken, kon nu, mét die statistieken, ‘bewezen’ worden dat de criminaliteit daalde!!! Klus geklaard!

Maar de politie vond er iets anders op: fietsen dan maar zelf registreren en merken. Het hielp niet echt, want de controle was toch een pak moeilijker geworden en niet iedereen liet zijn fiets registreren.

Maar desondanks… langzaam maar zeker gingen de statistieken weer omhoog. Ondanks het schaak zetten van de controle werden er toch nog teveel fietsendieven gesnapt.

Maar het parlement had nog een stok achter de deur en weer zag een lumineus idee het levenslicht: “Laat ons dan fietsdiefstal gewoon uit de statistieken halen hé?” En het was opgelost! De statistieken daalden weer spectaculair… de criminaliteit steeg evenredig.

Maar de nieuwslezer kon weer vrolijk naar eer en geweten melden dat de statistieken van de criminaliteit drastisch waren gedaald. Wàt een veilig landje hadden die parlementairtjes gecreëerd. Daar stemmen we toch opnieuw voor hé? Ja… misschien… als je fiets niet is gestolen de zondag dat je naar de kiezing moet!

Ongevallencijfers? Zwakke weggebruikers? Kindjes gedood in het verkeer? Dàt is pas een zware (en dankbare) klus voor het parlement. Hier is nu eens echt iets waarmee we de bevolking uit onze hand kunnen laten eten.

Liggen ze er niet wakker van? Wacht, dan zullen we ze even wakker schudden! Wie hebben we daarvoor nodig? De nieuwsdienst natuurlijk! En ja hoor. Op een avond horen we in het nieuws dat X aantal kinderen per jaar worden ‘gedood in het verkeer’. Oei! Alle ouders schrikken zich een bult, want hoewel het cijfer (soms) wel klopt… wijselijk werden geen details over dit fenomeen genoemd.

En juist in die details zit het hem: veel van die kinderen zijn namelijk verongelukt als inzittende van de auto van mama of papa… Maar dat wordt er niet bijverteld. Een beetje wazig wordt de schoolomgeving genoemd als mogelijks verdachte, en eerder bedoeld als ‘suggestie’… ZONDER cijfers nu, wel te verstaan!

En ja hoor, het werkte. Dààr zagen de ouders zich een prachtig ‘strijdveld voor de goeie zaak’ openen. Aan steeds meer ramen werden schildpadjes gehangen als symbool voor ‘trager verkeer’. En dààrop had het parlement gewacht: eerst een fictief gevaar creëren, en er dan volop tegen ten strijde trekken. (Don Quichotte-politiek).

En jawel hoor… in minder dan een decennium veranderde ons landje in een ‘schildpaddenstaat’: 50 hier, 30 daar, schoolzones… flitspalen… De zak van Sinterklaas kon niet leeg!

En tevreden dat de oudertjes waren! Dat onze economie met sprongen achteruit ging… dat er tweemaal zoveel files waren door ons schildpaddenbeleid… dat was geen punt. Aan het verband werd niet eens gedacht. Laat staan dat het gesnapt werd!

En de flitspalen flitsten lustig door. Nooit werden zoveel processen verbaal uitgeschreven als nu. Een onweerlegbaar bewijs dat het parlement de nagel op de kop had geslagen.

O ja? Welnu, dat zoveel mensen de snelheid ‘overtreden’ en gesnapt worden, ligt niét aan het feit van betere controle, maar aan het feit dat je, als je ook maar 30 km ver rijdt, op zijn minst ook 30 verschillende snelheidsbeperkingen tegenkomt. Op de duur weet je niet wat er ook weer op het laatste bord stond… en ben je de sigaar.

Minder ongevallen? Als je constant naar nieuwe snelheidsbeperkingen moet uitkijken, en onthouden wat nu weer op de laatste stond? Hoe moet je dan nog letten op waar je écht op moet letten?

Geen verband ook tussen het fileprobleem en snelheid? Denk dan maar eens aan het volgende:

Als je 100 km moet rijden van A naar B, en je doet dat aan 100 km/u, dan ben je 1 uur op de baan.

Als je diezelfde afstand ‘moet’ afleggen aan 50 km/u, dan ben je wél 2 uur op de baan, en is bijgevolg het verkeer (aantal auto’s tegelijk op de baan) in werkelijkheid verdubbeld! Evenzo de files natuurlijk.

Ander statistiek-gesjoemel: asielbeleid!
Probleemstelling: de statistieken tonen véél te veel illegalen!!!
Oplossing: we regulariseren ze. Wié of wat ze ook zijn.
Resultaat: probleem opgelost. Nog 0 illegalen.

En zo kunnen we nog uren doorgaan…

Maar de enig juiste conclusie blijft: “Jongens, waarmee zijn jullie bezig?”

Willy