Teksten!!!

Ooit werd me gevraagd deel uit te maken van een nieuwe werkgroep bij een bepaalde overheidsinstantie over verkeer te Brussel.

Enthousiast ging ik, ondanks mijn vele andere bezigheden, op de uitnodiging in. Om de twee maand een dagje werkgroep te Brussel. Positief kunnen meewerken aan verbeteringen in het verkeer op nationaal niveau. Een droom werd werkelijkheid.

De leden bleken ook allemaal mensen te zijn die actief werkzaam waren in de verkeerswereld. Kon niet beter!

Eerste vergadering: kennismaking, doelstellingen, enzovoort. Al gauw ook kwamen meningen, ideeën en ervaringen los. Gewoon zijnde aan mijn eigen tempo bij mijn eigen overheid, vond ik al onmiddellijk dat die werkgroep op korte tijd het verschil wel zou kunnen uitmaken.

Veertien dagen later ontving ik op mijn bureau het verslag van die vergadering, met de vraag om zo nodig wijzigingen aan te brengen. Tot mijn genoegen stelde ik vast dat de secretaris-voorzitter er zijn werk had van gemaakt en dat letterlijk alles wat we gezegd hadden, op papier stond. Mooi zo.

Volgende vergadering:

Secretaris: “En… wat vinden jullie van mijn tekst?” Ik stelde al onmiddellijk vast dat het woordje ‘tekst’ met een zekere verheerlijkende wellust werd uitgesproken en een onbehaaglijk gevoel begon zich in me te nestelen.

Jan zei: “Heel goed, maar die komma in alinea x: zou je die niet vervangen door een punt?”

Piet zei: “O ja, en terwijl je bezig bent, kan het woordje x niet veranderd worden in y?”

De secretaris noteerde ijverig en heel dankbaar die opmerkingen. Anderen, halvelings gehersenspoeld en aangespoord door deze manier van werken, gaven ook hier en daar commentaar op de ‘tekst’, en ik zag het al heel snel escaleren tot een taalles in plaats van een praktische werkgroep. Aan verkeer werd niet veel meer gedacht. Enkel nog aan ‘tekst’.

En een bang vermoeden rees in me op: veel van die anderen hadden waarschijnlijk weinig positieve inbreng te leveren aan het tema ‘verkeer’. Dat konden ze voortreffelijk camoufleren met hun inbreng in de ‘tekst’!!!

Veertien dagen later lag het verslag opnieuw op mijn bureau. Identiek diezelfde tekst, met minutieus alle gevraagde wijzigingkjes er in verwerkt.

Om een lang verhaal kort te maken: na een jaar bleef datzelfde verslag, dat al lang bij het Ministerie van Verkeerswezen had moeten liggen, koppig terugkomen op mijn bureau met weer een paar wijzingkjes. Het moest immers perfect zijn! Het was immers een ‘tekst’!!!

Toen gaf ik er de brui aan. Wat mij betreft konden ze de boom in met hun heilige teksten en hun hele werkgroep. Daar wilde ik niet langer mijn kostbare tijd aan verspillen. Aan zo een tekst schreef ik vijf minuten en lag het binnen de week bij het verantwoordelijk Ministerie.

Is dàt de manier waarop in Brussel wordt gewerkt? Blijkbaar wél, en het lijkt er niet op te verbeteren.

Want ik spreek over een periode waarin het papier nog niet écht de enige zaligmakende manier was om problemen op te lossen.

Over een periode waarin je nog naar de praktijk keek en in vijf minuten tijd met kennis van zaken wist wat er moest veranderen.

Over een periode waarin je niét honderd en een (niet werkende) formules moest kennen om tot een ‘verantwoorde’ oplossing te komen.

Over een periode dat het verplaatsen van een verkeersteken nog niet moest worden voorafgegaan door een diepzinnige verkeersstudie vol theoretische onzin, en liefst 200 pagina’s lang.

Over een periode dat alles nog goed liep, dank zij het ontbreken van theoretische formules en ellenlange ‘teksten’. Teksten zó lang en ingewikkeld, dat geen kat ze wil of kan lezen. Waartoe dienen ze dan?

Is die werkgroep verwaterd? Bestaat hij nog? Of gaven de andere leden er ook de brui aan? Ik zou het niet weten. Het was in elk geval een gemiste kans, want enkele jaren later zag die hogeschool voor verkeerskunde het levenslicht en was het helemààl gedaan met de verkeerspraktijk. Alleen nog cijfers, punten en komma’s… en natuurlijk: flitspalen en statistieken.

Droevig! Als een loodgieter (=vakman) ondervindt dat de waterleiding te klein is om een bepaald waterverbruikend bedrijf te bevoorraden, dan legt hij een grotere aan of verhoogt de druk(snelheid).

Als een verkeersdeskundige (=intellectueel) ziet dat een autoweg het niet meer kan bolwerken… dan verlaagt hij de druk(snelheid). En dénkt er niet eens aan hem breder te maken.

Wie van beiden heeft gelijk? De vakman of de intellectueel?

Tja… ze komen er momenteel niet meer uit in de regering… er zal wel ergens een komma teveel staan in hun ‘tekst’ zeker? Remedie: raadpleeg een vakman in plaats van een intellectueel.

Willy.