Correct Reageren.

Deel 1: Principe en mogelijkheden.

Zowat dagelijks zie je om je heen de gevolgen van bepaalde ondoordachte overheidsbeslissingen, of op de werkvloer de gevolgen van ‘intellectuele’ bemoeienissen in het productieproces.

Zelfs in het gezin komen dergelijke toestanden voor: de een neemt een beslissing die de ander absurd lijkt… kinderen doen domme dingen waarvan je weet dat het slecht zal aflopen…

En dan heb je twee mogelijkheden: je reageert sterk en stelt eisen, of je reageert niet of zwak. Ik wil hier even beide mogelijkheden doorlichten, met voor velen een verrassend resultaat.

1. Je reageert fel.
Er zijn nu drie mogelijkheden:
a. Je reactie wordt niet aanvaard.
b. Je reactie wordt wél aanvaard uit disciplinaire of hierarchische overwegingen.
c. Je reactie wordt volledig begrepen en aanvaard.

Met ‘a’ sta je nergens.

Met ‘b’ heeft niemand er veel van geleerd: ze doen het omdat ze het wel ‘moesten doen’ maar begrijpen het waarom niet echt.

Op een ‘c’ moet je eigenlijk niet te veel rekenen.

Resultaat: tenzij je met heel verstandige mensen hebt te maken en hun reactie je een c geeft, heb je eigenlijk niets bereikt of bewezen en zullen dergelijke fouten steeds weer worden herhaald.

Mijn ervaring is:

Ervaring kun je de meeste mensen niet aanleren. Ervaring moet ‘aan den lijve’ en met schade en schande ondervonden worden. En dat bekom je vooral door het volgende punt:

2. Je laat begaan.
Het gevolg zal zijn dat hetgeen je vreesde ook gebeurt. Diegenen die eerst niet wilden luisteren worden nu met de neus op de feiten gedrukt en moeten vaststellen dat je gelijk had. Spijtig dat het kwaad ondertussen is geschiedt, maar dat is geen tegenslag. Integendeel, het is een voordeel, want nu hebben ze dat ‘bewijs’ dat ze zo dringend wilden zien, en zijn voor altijd geleerd.

Punt 1 is een korte termijn oplossing: soms werkt het, maar het blijft zéker niet werken. Niemand heeft een bewijs gezien, weinigen kunnen zo ver doordenken dat ze beseffen dat je gelijk hebt, en dus is het in de meeste gevallen verloren moeite geweest.

Punt 2 is een lange termijn oplossing: de bewijzen werden gezien, beleefd en meegemaakt, en zullen nooit meer vergeten worden. Het vraagt veel meer geduldig afwachten, maar leidt tot een heel duurzame oplossing.

-o-o-o-o-o-o-o-o-

Deel 2: De helaasheid van ondoordacht beleid.

Als we als voorbeeld het migrantenbeleid nemen, dan stellen we het volgende vast:

Onze industrie had ooit arbeidskrachten nodig; deels omdat de belgen lui werden, deels omdat die industrie ‘nooit genoeg’ had en desnoods liever aan overproductie deed dan in te krimpen tot acceptabele behoefte en winst.

Gevolg: er werden vreemdelingen aangetrokken: ‘gastarbeiders’ noemde men ze toen. Aanvankelijk liep alles goed, tot gastarbeiders ‘migranten’ werden en door onze regering (alfa-wolf of roedelleider) hopeloos in de watten gelegd werden, tot nadeel van het eigen volk.

En alle kleine wolfjes stonden erbij en keken ernaar met als enige leuze: ‘Meehuilen met de wolven in het bos’. Dat is, jammer genoeg, voor de meeste mensen de meest veilige tactiek.

En de migranten voelden zich maar al te goed in die bescherming van de alfa-wolf. Ze konden alles doen en laten wat ze wilden, géén van de autochtone beta-wolven dacht er ook maar aan het gezag van de alfa-wolf in twijfel te trekken, want ondertussen had die alfa-wolf heus al anti-rascisme wetten gemaakt die de beta-wolven machteloos maakten tegenover de migranten. Je autochtone buurman mocht je uitschelden voor rotte vis. Maar o wee als die buur van een ander ras was. Dan moest je zwijgen of je werd als rascist gebrandmerkt.

En ja, … een van die lui wist het onlangs nog te maken om zonder blikken of blozen in de media te verklaren dat ‘zij ons land groot hadden gemaakt’!!! Tenzij hij met ‘groot’ verloederd bedoelde, snapte ik het niet.

Er werd door de autochtone bevolking héél veel gedacht, maar heel weinig gezegd. En àls er al eens héél luid werd gejankt: het was meehuilen met de alfa-wolf om diens gelijk nog eens goed in de verf te zetten (kontlikken of hersenspoeling?)

De weinige betawolven die nog zelfstandig functionerende hersenen hadden, waren stemmen in de woestijn, en die werden heel vlug het zwijgen opgelegd. Hun resultaat was idem aan het punt 1 hierboven: nihil!

Een enorm potentieel aan verstandige mensen werd op die manier verspild, en dan vooral in het onderwijs: ze werden tot paria gedegradeerd of namen zelf ontslag omdat ze de stommiteiten van hun ‘meejankende’ collegas niet meer konden aanzien.

En het duurde… en het bleef duren… een hele generatie werd onderdrukt en besefte het niet eens. Prachtige steden zagen hun glans en glorie transformeren in gore verloederde achterbuurten. Wie wil, of durft tegenwoordig nog naar dat goor, vuil en gevaarlijk geworden Brussel? Eens de parel aan onze vaderlandse kroon? Nu één grote vuilnisbelt waar het wemelt van ongedierte.

Stedelingen ontvluchtten hun geboortestad. Hun huizen werden snel overgenomen door allerlei gespuis. De stad werd onleefbaar voor normaal begaafde mensen.

De regering: ‘Mijn naam is haas en ik weet nergens van’ zoals gewoonlijk, of ‘comme d’habitude”.

Die verloederende steden zagen ze blijkbaar niet. Pearle maakte nog geen brillen die sterk genoeg waren. Evenmin als de uit de hand lopende criminaliteit. Statistieken werden, ook zoals gewoonlijk, gemanipuleerd en verkracht.

Maar ik wist héél goed dat ooit een breekpunt zou worden bereikt. En heel nieuwsgierig wachtte ik af hoe lang het zou duren voor de kruik zou beginnen te barsten.

En het duurde lang… héél lang. Evenredig aan het opnamevermogen van parlementaire hersenen. En dat kan inderdaad verdomd lang zijn.

Maar dat breekpunt, of keerpunt, lijkt nu toch eindelijk in zicht. En gelukkig… het is nog niet te laat denk ik. Want eerlijk gezegd, ik had dit punt véél later verwacht: als het wèl telaat zou zijn en enkel nog de wapens het pleit konden beslechten.

Een paar alfa-wolven hebben nu eindelijk al laten merken dat ze het niet langer nemen. Nu ben ik enkel nog benieuwd wat de maatregelen zullen zijn. Maar ik maak me geen illusies: eerst moeten ‘teksten’ op punt worden gesteld en dat kan jaren duren. Vervolgens moeten ambtenaren worden aangeworven om het nieuwe beleid waar te maken in lucht- en zeehavens: geen kat meer binnenlaten als die geen verrijking voor onze samenleving kan zijn.

De supersonische snelheid van dit soort ambtenarij kennende moet ik dan ook stellen: het zal nog wel een of meer generaties moeten duren tot we weer terug bij af zijn. Maar er is tenminste hoop.

Dit hele verhaal heeft totaal niets met rascisme te maken, hoewel velen zich, misleid door de media, rascist voelen zodra ze logisch beginnen te denken!

Ben je rascist als je vindt dat een ander ras jouw leefomgeving onleefbaar komt maken? Neen toch? Je zou pas rascist zijn als je een ‘bezoeker’ of toerist van een ander ras, die zich netjes gedraagt, zou verfoeien of vernederen.

En of iemand nu van het katholicisme, van de islam of van het hindoeisme zijn godsdienst maakt, het speelt allemaal geen enkele rol zo lang ze zich niet permitteren om de maatschappij die wij maakten te komen uithollen en verloederen. Is dat rascisme? Totaal niet!!! Dat is verdediging van je goede recht, en zou een decoratie moeten verdienen in plaats van een boete wegens rascisme.

Persoonlijk respecteer ik elk geloof en elk ras: bruin, zwart, geel of wit maakt niet uit. Ik maak me er zéker niet druk over als een bepaald volk in de middeleeuwen wil blijven leven. Dat is hun goede recht. Maar dan alstublieft in hun eigen land, en niét het nest van een ander komen bevuilen.

Tot slot: elk dom beleid maakt vroeg of laat slachtoffers. De stommiteiten van enkele decenia geleden zullen ook ooit slachtoffers maken! Want wat met de mensen van een ander ras die hier geboren zijn? Ze voelen zich Belg, maar dank zij het politieke knuffelbeleid vonden hun ouders het niet nodig ze onze cultuur te laten bijbrengen, maar wél de cultuur van landen waar ze totaal geen voeling meer mee hebben.

Zijn dat nu Belgen? Vreemden? Ontheemden? Of ergens tussenin? Hun positie is in elk geval beklagenswaardig en ik heb er alle begrip voor. Maar gelukkig, ik draag geen verantwoordelijkheid voor deze wantoestand. De verantwoordelijken zitten in de Wetstraat.

Correctie: ZATEN in de Wetstraat!!!

Want dit is dan weer het ideale alibi voor politici: ze blijven maar een beperkte termijn aan. Hun verantwoordelijkheidsgevoel kan dan ook gerust nul zijn. De fouten werden immers altijd door de voorgangers gemaakt!