Eerste categorie.
Sommige mensen willen niets meer met de maatschappij te maken hebben en kiezen voor een leven als ‘clochard’… Willen geen woonplaats meer, worden afgeschreven, betalen geen belasting meer noch wat dan ook, maar hoeven ook niet op overheidssteun te rekenen. Kortom: ze bestaan niet meer voor de maatschappij. Als dat hun vrije keuze is, dan zij het zo. Het zijn levende, denkende wezens die recht hebben op een leven naar hun keuze. Ze verdienen nog onze bewondering ook, want al willen ze dan niet in het gareel lopen, ze profiteren er tenminste toch niet van ook.

Tweede categorie.
Anderen hebben nooit nagedacht bij wat ze deden… huisjes gebouwd op het ijs… het dom gespeeld… te lui geweest… te luxueus geleefd… nooit ook maar énige moeite gedaan om te sparen. En dan plots staat de deurwaarder voor de deur, begint de afgang, en voor ze weten wat er gebeurt zijn ze ook dakloos. Dat is wel niét hun vrije keuze, maar ze hadden beter moeten weten.

Derde categorie.
Weer andere mensen kunnen, door één keer brute pech, plots dakloos worden. Dat kan door een faillissement, een echtscheiding en ontelbaar veel andere zaken. Kunnen plots geen huishuur meer betalen, kunnen er dus ook geen vast adres meer op nahouden, worden eveneens afgeschreven en kunnen, wat de overheid betreft, hun plan trekken. Door gebrek aan adres kunnen ze ook niet meer terecht bij een potentiële werkgever. Zelfs al zouden ze de vuilste karweitjes willen opknappen, ze mogen gewoon niet! De werkgever kan ze niet inschrijven als er geen adres is. De steeds groeiende huurprijzen zijn er ook voor een stuk verantwoordelijk voor dat die groep snel uitbreidt.

Dié mensen hebben er niet om gevraagd. En toch lopen ze dezelfde ‘straf’ op als de twee vorige categorieën. En dat in een land dat zich een beschaafde welvaartstaat noemt. Een land dat vindt dat het vreemden asiel en onderdak moet verlenen. Een land dat miljoenen investeert in hulp aan derdewereldlanden om dààr de hongersnood te stillen. Een land dat zijn eigen jeugd platverwent en er bewust beroepsluiaards van maakt… en dan vreemde werkkrachten moet importeren om die op hun beurt door een knuffelbeleid vroeg of laat de sociale vangnetten in te jagen.

Een land dat kosten noch moeite spaart om oude legerkazernes bewoonbaar te maken om onverantwoordelijke asieltoeristen en hun hele gezin onderdak te bieden in plaats van ze aan te klagen voor kinderverwaarlozing.

Maar dus ook een land dat ondertussen geen poot uitsteekt om de pechvogels van eigen bodem een minimale hulp te bieden. Al was het maar met enkel en alleen een adres, zodat ze tenminste werk kunnen zoeken en zich nuttig maken.

En nochtans, zò moeilijk en duur kan dat toch niet zijn? Gewoon in elke gemeente een soort ‘postbuscentrum’ om aan elke Belg die financieel niet de mogelijkheid heeft een woning te huren tenminste toch een fictief adres en brievenbus toe te wijzen als domicilie en waar hij zijn post kan komen afhalen. Gratis of betalend naar gelang er al dan niet nog van een inkomen sprake is.

Zijn daar problemen mee? Jawel! Want zo erkent de overheid dat er daklozen en hongerlijders zijn onder eigen volk, terwijl ze zich liever bezighoudt met het beknuffelen van vreemden en het stillen van de honger in de rest van de wereld.

Maar zo weet ze ook over hoéveel Belgen het gaat, en misschien wil ze dit steeds hoger wordend cijfer liever negeren! Doen alsof ze er niet zijn.

Misschien ook zou ze zich wel verplicht voelen die mensen toch een minimale tegemoetkoming uit te keren. Is dat soms een probleem, omdat het over Belgen gaat die eventjes pech hadden?

Is datzelfde geld dan beter besteed aan vreemden? Of aan profiterende beroepsluiaards? Aan subsidies om vreemde culturen en religies hier te laten infiltreren? Déze categorieën zullen de staat toch nooit een cent opbrengen. Een dakloze Belg met een ‘adres’ en geldig identiteitsbewijs heeft tenminste de mogelijkheid zijn leven terug op de sporen te krijgen. Dat heeft hij nu totaal niet! Kan enkel van de regen in de drop komen en is tot een werkloos leven gedoemd.

Van de vele schandaligheden die we de laatste decennia moesten slikken vind ik het totaal negeren van dakloosheid ronduit de meest hypocritische… en helaas, ook de meest doodgezwegen schande. Alsof we niet mogen weten dat ze bestaat.

Ze zou ook nooit hebben bestaan als de sociale vangnetten wat minder uitnodigend waren geweest. Dan had er volledige tewerkstelling kunnen blijven en hadden er geen allochtone profiteurs moeten aangetrokken worden.

De start van die sociale overbescherming mag dan al aan de ‘rode robbers’ worden toegeschreven, de blauwe bloezen, de gele geilaards en de paarse parasieten hebben er flink aan meegewerkt naargelang ze aan de macht kwamen… en die macht wilden blijven behouden met onverantwoord en ondoordacht knuffelbeleid. De trend was gezet... en werd nageäapt vanwege het 'aanvankelijk' succes. Géén politicus zag in dat dit een vicieuze cirkel zou worden die uiteindelijk maar tot één resultaat kon leiden: totaal faillissement, zodat ook vadertje staat ooit dakloos wordt.

Het wordt dus hoogtijd dat politici eens gaan nadenken en de échte noden van het eigen volk aanpakken!

Willy.