Sommige mensen zijn geboren trekkers… anderen vinden het makkelijker aanhangwagentje te spelen. En dit gaat zowel op tussen enkele individuen onder elkaar als in alle lagen van de maatschappij.

Als in een bedrijf 100 mensen werken, kun je er donder op zeggen dat de helft daarvan aanhangwagens zijn. O ja… ze doen wel ‘iets’, maar leunen daarnaast ook zo sterk op anderen, dat ze de prestaties van hun hele omgeving sterk omlaag halen.

Ze zullen ook nooit iets verbeteren… naar oplossingen zoeken… hun spierkracht of intelligentie efficiënt inzetten… meedenken. Neen. Voor hén geldt het motto: eerst doen, dan nadenken. Of in het beste geval: kijken hoe anderen het doen en het op precies dezelfde manier nadoen. Zonder na te denken of die manier wel de juiste is. Niet efficiënter of makkelijker kan worden gemaakt.

Ze gaan er wél los tegenaan met brute kracht als ze dat nodig achten… maar boeken weinig, geen, of zelfs omgekeerd effect omdat hun tussenkomst meestal totaal ondoordacht is.

Trekkers daarentegen… och God, als de wereld enkel maar uit trekkers zou bestaan zouden we in een paradijs leven!

Maar ondernemingen hebben daar wat op gevonden: ‘teamwork’… ‘teambuilding’ en meer van dit moois. Maar in principe komt het op net hetzelfde neer: een aantal trekkers moet een aantal aanhangwagens meesleuren, en dan is een team gevormd dat ‘presteert’. Niemand staat er bij stil dat het met die trekkers alleen evengoed, of zelfs beter zou gaan.

Want die aanhangwagens, die weten zich drommels goed ongemerkt vast te zuigen op de rug van een trekker en mee te profiteren van zijn inzet… als ze er al niet de volledige lof voor opeisen… en nog bekomen ook.

De trekker wordt dan wel geapprecieerd en zo nodig flink gefleemd omdat hij het niet zou doorkrijgen dat hij enkel maar de goed bruikbare ezel in de stal is. Als hij maar ezel blijft en niet probeert zelf met de door hem verdiende pluimen te gaan lopen…

Je ziet dat fenomeen in alle lagen van de bevolking. Ja, ook in gezinnen. Een gezin is immers ook een team of hoort dat toch te zijn. Ouders horen de trekkers te zijn die niet enkel maar zorgen dat er eten op tafel komt, maar ook de kroost naar volwassenheid ‘trekken’. Lukt dat niet met zachte hand, dan maar met harde hand (wat uiteraard veel moeilijker is, en tegenwoordig dus gemakshalve maar achterwege wordt gelaten in veel gevallen).

Kinderen dan weer, horen toch minstens rond de twintig volwassen te zijn. En sommigen zijn dat ook. Sommigen zelfs al veel vroeger, al naar gelang de persoonlijke ingesteldheid en de opvoeding.

Anderen blijven zich als zware aanhangwagens maar aan de rug van papa en/of mama vastzuigen. Luisteren wel niet, maar presenteren toch de rekening van hun stommiteiten. Tot hun veertigste… vijftigste… of tot de ouders er niet meer zijn? Niet zelden trouwens worden die aanhangwagens de nagel van de doodkist van hun ouders. Omdat die op die leeftijd hun resterende energie voor andere zaken nodig hebben dan om de problemen van de kroost op te lossen.

Papas hebben dat al gauw door en maken er sneller komaf mee. Mama’s daarentegen, vooral als de papa er niet meer is… ik ken er die hun hele bezit verspillen aan kinderen die al jaren hadden moeten volwassen zijn, maar toch in elke drol trappen die op hun weg is te vinden. Snoepreisjes maken, auto’s in de prak rijden…

Je kunt het zo gek niet denken, maar het oude mamaatje loopt er telkens weer in en betaalt. Spaart zichzelf het eten uit de mond.

Is ze goed bezig?

Ze dénkt van wel. De maatschappij geeft haar trouwens gelijk door dat de ‘moederband’ te noemen, en dat moet dan maar de vlag voorstellen die alle ladingen dekt en vooral mamaatje in slaap moet sussen. Zou het, in die extreme gevallen, niet beter ‘moederziekte’ genoemd worden? Zouden die mamaatjes niet beter door de maatschappij met de neus op de werkelijkheid worden gedrukt?

Want die werkelijkheid is dat dergelijke kinderen pas volwassen zullen worden als ze, net als een puppy, met de neus in hun eigen drol worden gewreven. Eerder zullen dergelijke mensen het zéker niet leren. En de tussenkomst van mama resulteert er enkel in dat dit moment steeds weer wordt uitgesteld, daar waar het veel, en véél vroeger had moeten gebeuren.

En ja, extreem zijn die gevallen voorlopig nog wel, maar de huidige evolutie laat vermoeden dat, als kinderen op die manier blijven opgevoed worden, het binnenkort de algemene regel zal zijn.

Arme, hedendaagse moderne ouders… Arme mama’s met hun zo geprezen ‘eindeloze’ moederband! Als ik bedenk wat hén op oudere leeftijd te wachten staat… ik mag er iet aan denken!

Frans Bauer mag dan al wel zingen van ‘een moeder ben je niet voor even’… en dat ben je blijkbaar inderdaad niet. Maar voor alles is er een tijd. Aan de serieuze opvoeding van kinderen, vooral als ze moeilijk zijn in hun jeugd, ben je al de twintig mooiste jaren van je leven kwijt. Dat is de natuurlijke gang van zaken en dat moet je er voor over hebben. Maar daarna?

Daarna is het hún keuze. En heus… als ze niét werden overbeschermd en oververwend in hun jeugd: ze kómen er! Ze zullen ook nooit om medelijden vragen. Dat zullen de verwende nestjes wel doen met alle gevolgen vandien!