Ik zou echt niet weten of veel mensen zo zijn, of wat de meeste mensen verstaan onder ‘gevoelsmens’, maar ikzelf ben er ontegensprekelijk een.

Leuk is dat eigenlijk niet altijd, maar het helpt je wél om de juiste mensen te kiezen en de verkeerde mensen te mijden.

Wat dat gevoel inhoudt? Wel, meestal, als ik benaderd word door iemand, is het nu voor een vraag, babbel, of, vroeger, op professioneel vlak, dan ondervind ik een ‘neutraal’ gevoel. Met andere woorden: geen gevoel.

Word ik echter op dezelfde manier benaderd door een negatief persoon, dan voél ik ook een soort afstoting… als een soort negatieve magneet die me afstoot. En dat kan gaan van héél lichtjes tot heel erg. Ja, soms zó erg dat het pijnlijk wordt en ik op een of andere manier moet proberen mijn eigen magneetveld af te zetten als het gesprek moet doorgaan.

  Bi j mij komt het over alsof ieder mens een soort magnetisch veld rond zich heeft, dat naar gelang de persoon wisselt van heel sterk positief tot heel sterk negatief.

Eigenlijk best een leuk vermogen als je dit zomaar kunt aanvoelen… Maar helaas, ook ik heb me af en toe laten in verwarring brengen in mijn leven. Een leuk gezicht… een leuke babbel… een eerlijke uitstraling… en het magnetisch veld wordt omgewisseld. Tijdelijk. Nét lang genoeg om er in te lopen.

Veel is me dat niet overkomen. Vooral in mijn jongere jaren gebeurde het wel. Maar ik leerde er ook van. En ik geloof niet dat me dat tegenwoordig nog zou kunnen overkomen. Een leuk figuur, gezicht of babbel kunnen me niet meer misleiden. Ik heb te dikwijls ervaren dat mijn ‘magnetisch gevoel’ me zowat altijd de correcte info gaf, en ik dàt vermogen best ingeschakeld hou als ik niet bedrogen wil worden.

Mijn magnetische velden hebben zich daarmee ook ontwikkeld en gestabiliseerd, met als gevolg dat ik mijn vriendenkring ook heb weten te beperken tot vrienden die echt vriend zijn.

Veel zijn er dat niet, maar ze zijn echt.

Een ander paar mouwen zijn dan weer de negatief gepolariseerde mensen. Vooral dan ‘negatieven’ die je wel verplicht bent af en toe in je omgeving toe te laten. Die hebben op mij dan weer het goed voelbare effect van regelrechte brandnetels. Hun negatieve uitstraling dringt dwars door mijn huid, en of ik nu wil of niet, ik moét aan die uitstraling ontsnappen.

En of ze nu nóg zo hun best doen om vriendelijk te zijn, het kan me totaal niet bekoren en er zit niets anders op dan me ervoor afsluiten. Ze laten praten en aan andere dingen denken… of andere dingen beginnen te doen, of dat nu onbeschoft overkomt of niet.

Een ander aspect van gevoelsmensen is dan dat je ze nooit over de vloer zult krijgen als hun aanwezigheid niet op prijs wordt gesteld. Want dat voelen ze direct. Je zult ze nooit moeten ‘buitenkijken’, want lang vóór een ander ze vervelend zou kunnen beginnen vinden hebben ze het al door en pakken de biezen.

Is dat gevoel datgene wat de maatschappij een gevoelsmens noemt? Ik weet het niet. Denk het niet. Onder gevoelsmens wordt waarschijnlijk eerder een soort knuffelbeest verstaan… of een mama die opkomt voor haar kinderen… of iemand die gemakkelijk medelijden toont.

Wàt de maatschappij er ook moge onder verstaan, ik denk wel dat de uitleg die ik hier gaf eigenlijk over een ander fenomeen gaat dan het algemeen aanvaarde, maar in dit geval heb ik daar dan ook geen betere naam voor. Enkel wie dat gevoel ook in zich heeft zal het begrijpen.

Willy.