Neen, mijn verhaal speelt zich niet af in ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld, maar het komt wél in de buurt.

Een lieflijk oervlaams dorpje in de buurt van Kortrijk. Zo’n dorpje waar de tijd is blijven stilstaan. Waar je inderdaad een slagerij J. Van Der Ven en die juffrouw op de fiets kunt verwachten (jawel! Die rijdt nog steeds rond hoor). Ook een dorp met échte rozen op de vensterbanken in plaats van plastic.

Zowat tien jaar geleden reed ik er op een avond doorheen met mijn vrouw en een jong stel. Een kroeg vonden we er niet om onze dorst te laven, maar wél een dancing. Niet zo’n totaal dichtgemetselde licht- en lawaaitempel, vermomd als een uit de voegen gebarsten blokkendoos, maar iets dat heel gezellig aandeed. Gewoon open ramen met gordijntjes; binnen zag het er wél erg groot uit, en we besloten even binnen te lopen.

Auto op de parking gezet. Tafeltje uitgekozen, en direct al voelden we ons op een nostalgische manier ‘back to the sixtees’ gekatapulteerd. De muziek stond nog zacht, er waren een dertigtal koppels aanwezig van alle leeftijden, ook wat alleenstaanden, en het ging er heel gezellig aan toe.

Het werd later en er kwam een Marokkaanse jongeman binnen.

- Hé, dacht ik, een vreemd eendje in de bijt. Zélfs hier in dat boerendorpje. En stond er verder niet bij stil.

Maar er kwamen meer en meer Marokkaanse jongens binnen en al gauw leken juist de Vlamingen vreemde eenden, hoe oervlaams de inrichting ook maar was.

Nog wat later ging de muziek luider en verscheen een DJ. Leuke dansmuziek, niet écht overdreven luid, en enkele koppels betraden de dansvloer. De Marokkaanse jongens hielden zich nog wat afzijdig, maar het viel me wel op dat daar geen enkel Marokkaans meisje of vrouw te bespeuren viel.

Wat kwamen die jongens daar dan zoeken? Al spoedig werd het me duidelijk: hier en daar werd een blanke vrouw ten dans gevraagd door een Marokkaan, en al spoedig waren een pak ‘gemixte’ koppels aan het dansen. Nou ja… als Marokkaanse meisje blijkbaar geen zin hadden naar een dancing te komen…?!? Arme jongens!

Van echt succes was er voor die Marokkanen maar weinig sprake want aan de meeste dansende vrouwen zag je wel dat het met enige tegenzin was. Waarom aanvaardden ze de uitnodiging dan? Dat werd me duidelijk toen de vrouw van onze jonge vrienden werd uitgenodigd. Ze schudde nee en dacht dat daarmee de kous af was. Maar, alsof ze uit de grond waren verrezen, was onze tafel plots helemaal omringd door Marokkanen met glimlachende mond maar onmiskenbaar dreigende blikken. In een oogwenk zaten we totaal geïsoleerd van de rest van de dancing.

Om problemen te vermijden stond onze vriendin dan maar op en liet zich naar de dansvloer leiden. De ‘belegering’ van onze tafel hield dan ook als bij toverslag op. ‘Verschijnen’ en ‘verdwijnen’ leek voor die jongens totaal geen probleem te zijn. Alsof ze uit de grond kwamen. Ondergrondse tunneltjes hadden gemaakt… of zat Allah er voor iets tussen?

Om geen volgende belegering te riskeren zijn we dan maar vertrokken uit die nostalgisch Vlaamse dancing. Maar ondertussen was me nóg iets opgevallen: één koppel bleef, wàt er ook werd gespeeld, voortdurend op de dansvloer: een Marokkaanse jongen van zowat 18 jaar, en een grijze dame die ik toch minstens 70 lentes zou hebben toebedeeld. Leken de muziek niet eens te horen, want ze drentelden maar wat op of buiten de maat.

Het leek een stapelverliefd koppeltje! Als ze al niet aan het tongzoenen waren, hing ze bijna kwijlend aan zijn hals! Smoorverliefd! De hartjes leken in het rond te vliegen. Cupido’s pijlen schoten telkens weer raak. Echt een aandoenlijk tafereeltje… murmelende stemmetjes, smachtende blikken! Om jaloers van te worden.

Jawadde! Idyllische Vlaamse dorpjes in de eenentwintigste eeuw… Vlaamse bejaarde vrouwtjes op een bankje onder de toren… Mij moeten ze niets meer wijsmaken hoor! De dorpsromantiek in de eenentwintigste eeuw ziet er wel even anders uit!

En de Marokkaanse meisjes? Waar verdorie zaten dié? Waarom kon of mocht een Vlaams ouw peeke niet verliefd aan de nek van een jong Moslimaatje hangen? Tongzoenen? Kwijlen? Smachten van “Make my day girl!”

Welke God bepaalde daar eigenlijk wie wàt met wié mocht doen?

En die juffrouw op de fiets? Heb ik niet meer gezien. Waarschijnlijk zit daar nu een Marokkaan achterop en draagt ze ondertussen een hoofddoekje dat speels in de wind wappert.

En wie weet wordt ‘het dorp’ van Wim Sonneveld ooit verboden in ons Vlaamse landje. Tegelijk met ‘De Vlaamse Leeuw’ van Conscience. Ik zie onze politici ervoor in staat.

En zo worden dan de eigen culturen ondermijnd. Van tafel geveegd. Vreemde culturen maken nu het mooie weer in Vlaanderen.

Nu werd ook weer het rookverbod doorgetrokken tot in alle cafés en kroegjes. Ach ja, schop de gezellige doorsnee Vlaming maar buiten. Richt de patrons maar ten gronde. Maar vooral: vergeet niét om met staatssteun steeds meer moskeeën te laten bouwen.

Want dààrin ligt het zielenheil van onze toekomstige generaties. Niét in de kroeg.

Nou ja… staatssteun? Ze doen het af en toe wél met eigen middelen hoor! Ze vertellen er alleen niet bij waar die middelen vandaan komen. Zéker niet uit Marokko.

Willy.