Gek! Zoals me nogal dikwijls overkomt ben ik na mijn vorig column verbanden gaan leggen!

Vooral dan tussen mijn spiritueel denken en mijn algemene handelswijze. En die verbanden zijn er wel heel duidelijk. Alleen stond ik er voorheen niet bij stil.

Ik had het er in mijn vorig stukje al over dat ik ‘opgedrongen’ geloof niet kan geloven. Maar omdat er niks beters te vinden was op de markt, ben ik dan maar stukje bij beetje mijn eigen geloof gaan samenstellen. En geloof me, dat is ondertussen al een heel dikke bijbel geworden.

Me niets meer laten opdringen. Gewoon mijn gevoel gevolgd. Niks om te verspreiden en anderen op te dringen hoor. Zou trouwens toch geen enkele waarde hebben. Zou voor die anderen nog maar eens een nieuwe hersenspoeling betekenen en dat is niét de bedoeling van het leven.

Die bedoeling is juist zélf kijken, zoeken, ondervinden, het verschil tussen goed en kwaad leren, anderen niet aandoen wat je zelf niet zou willen, en daarmee gewapend verder zoeken in jezelf. Niét bij de buren. Niét bij meneer pastoor. Niét de deur uitgaan. Juist in jezelf zoeken en je eigen gevoel volgen. En geloof me, dààr zit het ware geloof. Dat zit, denk ik, in elk mens ingebakken. Gewoon in onze genen. Maar helaas, het wordt al van kleinsaf het zwijgen opgelegd en vervangen door opgedrongen indoctrines. En omdat we dan nog totaal onervaren zijn, slikken we het en laten we het onbewust zijn vernietigend werk in ons eigen ik uitvoeren. Tegen de tijd dat we meer besef hebben is het dikwijls al telaat.

Maar daarover wou ik het eigenlijk niet hebben. Ik had het over verbanden. Raakpunten. Raakpunten op materieel vlak dan.

Wel, op materieel gebied ben ik nét hetzelfde, en dat bewijst zich regelmatig. Ik heb iets nodig, en vind niet wat ik echt zoek. Soms omdat daar gewoon geen markt voor is, soms omdat niemand er ooit aan dacht zoiets te fabriceren, of soms omdat ik te veeleisend ben: het moet passen in mijn plannen, in mijn omgeving, aan mijn doel beantwoorden… handig zijn, enfin, ‘maatwerk’ als het ware. En soms ook vind ik het niet omdat, àls het al in de handel bestaat, het dikwijls zo onpraktisch gemaakt is dat je er geen kant mee uit kunt.

En lap! Daar gaan we dan weer. Zal het weeral zelf mogen maken! Of minstens, ‘verbouwen’. En dat weten mijn kinderen drommels goed. Eentje wist me ooit, toen ik met iets nieuws thuiskwam, al meteen te vragen: “Papa, wat ga je er aan veranderen?”

Waarmee ik maar zeggen wil: ik benijd de mensen niet die alles maar voorgekauwd moeten slikken. Massaproducten voldoen aan de gemiddelde eisen van de massa, maar zelden aan persoonlijke eisen. Wie niet handig is moet het daar dan maar mee doen.

Zo erg is dat nu ook weer niet. Wàt je tegenwoordig ook koopt, het zal wel doen wat het belooft te doen. Alleen zul je na korte tijd toch opmerken dat het nét iets te onhandig in de hand ligt… dat, als ze wat verder hadden nagedacht, ze dat ene onderdeeltje misschien op een andere plaats hadden kunnen monteren…

Nou ja… dat zijn zo van die dingen waar ik persoonlijk mee bezig ben. Zodra ik iets in de hand neem of iets doe begin ik me al vragen te stellen: kan die vorm niet beter? Is die werkwijze niet een nutteloze omweg? Kan hetzelfde niet bereikt worden met een pak minder energie? Enfin, misschien ook ben ik wel een beetje prettig gestoord op dat gebied. Maar dat doet allemaal geen zeer en kan enkel tot hogere efficiëntie leiden.

Erger is het als ook je denkvermogen al verpest werd door voorgekauwde stuff. Dan pas wordt je zelf een beklagenswaardig massaproduct. Maar gelukkig voor die mensen: dat weten ze niet eens.

Doehetzelven lonend? Jawel hoor! In de mate van het mogelijke in materiële zaken. Maar veel meer nog in spirituele gevoelens. Want het is pas dààr dat het meestal spaak loopt. Dat generaties worden geboren die het denken hebben verleerd en gewoon als geprogrammeerde robotten dàtgene doen en verkondigen dat hen werd ingeprogrammeerd.

In de vaste overtuiging dat dit HUN mening is!

Ocharme… Het zal hún probleem maar wezen als ze vroeg of laat het deksel op de neus krijgen.

Willy.