Mensen zouden fortuinen uitgeven om dat ‘goed gevoel’ te kunnen bemachtigen: dat gevoel van vrede met jezelf, goed in je vel steken, vrede met je omgeving, met je leeftijd, ja, zelfs vrede met je vijanden als die er al zijn. Een gevoel dat je, als je het eenmaal hebt, nooit meer kwijt wilt.

Dergelijke mensen zijn rijk. Hebben geen roddels nodig ter compensatie van de innerlijke leegte. Zijn nergens jaloers om. Kennen haat noch nijd.

Maar helaas, dat gevoel is niet te koop. Niét met dure villa’s of jachten, niét met de allernieuwste technische snufjes, en zéker al niet met geld.

Waarmee dan wél? Ach, het is zo eenvoudig en ligt voor het grijpen: je geest door niets laten vergiftigen. Niét door roddels. Niét door nare herinneringen, en zélfs niet door je eigen fouten uit het verleden. Want iedereen maakt nu eenmaal fouten.

Gewoon je goede herinneringen opstapelen in een veilige kluis. Net zoals je met diamanten zou doen. Want die herinneringen zijn ook wel kostbare diamantjes, en dan nog wel van het soort dat je nergens kunt kopen.

Diamanten die je écht een goed gevoel geven. Maken dat je je lekker in je vel voelt. En als de rest van de wereld tegenvalt, dan bericht je daar maar eens over en spuwt het uit. Maar wél letterlijk uitspuwen dan! Niet klikken op ‘kopiëren’, maar op ‘verwijderen’! Geen residu achterlaten in je hoofd. Doorgaan met de diamantjes. De hete kolen laten opeten door diegenen die ze hebben gestookt. Als iemand zich daar moet in verslikken dan zijn dié het wel.

En voor de rest… meer diamantjes proberen te verzamelen. Gelegenheden genoeg. Al was het maar iemand eventjes uit een moeilijke situatie helpen, of als automobilist eventjes je voorrang afstaan aan een ander… Als tegenligger eventjes wachten om iemand gelegenheid te geven links af te slaan.

Duizend en één redenen te bedenken. Spectaculair hoeft het zéker niet te zijn. Maar let daarna eens heel goed op jezelf: na zo’n ‘daad’, hoe klein ook, voel je je plots een beter mens. En met reden: je diamantcollectie is weer verrijkt met een nieuw exemplaar.

Voeg het bij al de andere, en blijf je dààrop focussen. Dan komt dat goed gevoel vanzelf na verloop van tijd.

Zéker ook nooit je eigen fouten uit de weg gaan of verdoezelen. Dat werkt niet en blijft spoken. Ze verwerken! Ze met klare blik tegemoet treden en toegeven dat je fout was of beter had gekund. Dàt werkt wel degelijk. Nooit denken dat je onfeilbaar of perfect bent, want dàn pas begin je echt fouten te maken.

Niet iedereen komt terecht in de materiële omgeving die hij zich wenst. Hij komt wél terecht in de omgeving die hij nodig heeft voor de verdere ontwikkeling van de geest. Dààr zou iedereen eens moeten bij stilstaan als het eventjes niet meezit.

En hoé die omgeving er ook mag uit zien, het is aan ons om er het beste van te maken en er de juiste conclusies uit te trekken.

Nooit verwachten dat je pad over rozen zal lopen. Dat zou trouwens al gauw heel saai worden. Je moet het leven zien als een spel. En zoals elk spel, is ook het leven bezaaid met hindernissen en valstrikken. In gezelschapsspelen zijn dat meestal objecten. In het leven zijn het nogal dikwijls mensen. Mensen, die net als in een boeiend spel, als objecten op je pad worden geplaatst met een heel specifiek doel: het leven boeiend en leerzaam houden zodat je er de juiste lessen kunt uit trekken... of je flink pesten als je het integendeel aan je hart laat komen.

Van positieve mensen op je pad kun je heel wat leren. Maar je leert nog veel meer van de negatieve mensen! Dié werken namelijk als een vaccin dat je een onschadelijke dosis van een ziekte geeft, om er een afweersysteem tegen te kunnen opbouwen. Het is wél aan jou om die dosis als ‘onschadelijk’ te definiëren, of hem tot in je ziel te laten doordringen.

Eenmaal je dat door hebt zie je negatieve mensen in een heel ander daglicht. Natuurlijk zul je er geen vriendjes mee worden. Maar in plaats van ze te verfoeien, en daarmee juist jezelf te treffen, kun je er op de duur enkel maar medelijden mee hebben. Ze hebben immers ook niet gevraagd om negatief geboren te zijn.

Want trouwens, je verdedigen of in de clinch gaan met zulke mensen heeft totaal geen zin. Werkt tegengesteld:

Ten eerste: ze voelen zich juist gestreeld als ze reactie kunnen uitlokken.

Ten tweede: je kwetst er alleen maar jezelf mee, want het maakt dat je hun gif door je huid heen laat dringen. En dat mag je juist nooit!

Negeren. Dàt treft ze. Dat stelt ze teleur. En vrolijk verder leven alsof die hindernis er helemaal niet is. Ze is er trouwens ook niet meer: je hebt ze overwonnen.

Willy.