|
De
villa Het oord van de Duivel was eigenlijk een kasteeltje. Een Frans kasteeltje nog wel. Het stond wat afgelegen en eenzaam in een groot bos. De steenrijke eigenaar had het in vervlogen tijden laten afbreken in Frankrijk en steen per steen naar hier laten overbrengen en terug opbouwen. Na er een groot gedeelte van zijn leven te hebben doorgebracht verwisselde hij het tijdelijke met het eeuwige zoals het elke sterveling betaamt en bleef het kasteeltje lange tijd leeg staan. En daar nu juist begint ons verhaal.
Het winterde en was bar koud. Mijn chef en ik reden verkleumd binnen in het politiebureau na een patrouillerit. Commissaris Hongermaat, die onze motoren had gehoord, stond op van zijn bureau, tikte op zijn venster en gebaarde dat hij ons moest spreken.
Ai! Wat nu weer? We waren ons echter van geen kwaad bewust; de koude had ons toch verhinderd om buiten de lijntjes te gaan kleuren, en welgemutst stapten we zijn bureau binnen.
- Ha, het is juist jullie twee die ik nodig heb. Koud zeker op de moto?
- Dat zal wel commissaris. We zijn bevroren!
- Wel, dan heb ik goed nieuws voor jullie: zet de motos maar opzij en jullie kunnen een tijdlang gratis overnachten in een chique villa!
Niet begrijpend keken we hem argwanend aan. Wat had hij nu weer in petto?
-Kennen jullie de villa Het oord van de Duivel?
-Dat leegstaand kasteeltje? Jawel!
-Wel, het zit zo: naar ik van het vastgoedkantoor die er toezicht op heeft hoorde, wordt er de laatste tijd, en wel twee keer per week, ingebroken en gestolen.
-Gestolen? Dat kasteel staat leeg! Daar valt toch niets te stelen?
-Toch wel! Alle water- en afvoerleidingen bestaan uit koper, en die kappen ze gewoon uit de muur, samen met de antieke koperen kranen!
-Oei! En eh
waar komen wij daaraan te pas?
-Wel, ik dacht zo, dat is nét een kolfje naar jullie hand. Jullie zullen er een tijdlang overnachten: om 20 uur ter plaatse, en pas vertrekken als het weer licht wordt. En ik wil dat jullie die dieven snappen. Overuren dienen jullie maar in op een briefje.
We keken elkaar verheugd aan. Tja
hij had wel gelijk. Dat was inderdaad net een kolfje naar onze hand.
- En nog iets, hernam hij. Zorg ervoor dat niemand jullie ziet binnengaan en gebruik ook geen zaklantaarn tenzij dat strikt nodig is.
- Oei! We kennen het kasteel wel van buiten, maar zijn nooit binnen geweest. Hoe moeten we daar zonder licht onze weg vinden?
- Dat wou ik net zeggen: hier is de sleutel. Ga er nu heen en bekijk het allemaal goed, zodat jullie vanavond niet verloren lopen. Succes.
En daarmee was de kous af. We wilden net buiten lopen toen hij ons terugriep:
- En breng me eerst even een kop van die lekkere koffie van jullie!
Lap! Daar had je het weer. Hij kon net zo goed iemand een koffie laten halen in de kantine, maar dat kostte geld. En geld uitgeven lag nu eenmaal niet in zijn aard. Hij was er achtergekomen dat we voor ons bureeltje een expressomachientje hadden gekocht, en gratis smaakte hem zoals gewoonlijk veel lekkerder.
- Vrek! Dachten we en maakten zijn koffie.
Vijf minuten later stonden we voor de imposante eiken deur van het kasteel. De sleutel draaide soepel in het slot en de deur zwaaide knarsend in zijn zware smeedijzeren scharnieren open. Een sprookjeswereld ontvouwde zich aan ons oog.
De grote inkomhall werd gedomineerd door een brede imposante eikenhouten trap, geornamenteerd met fijn houtsnijwerk. In een halve spiraal slingerde de trap zich gratieus naar de eerste verdieping. Maar eerst moesten we het gelijkvloers onderzoeken.
Een open deur gaf toegang tot een grote rechthoekige soort ridderzaal, gevloerd met fijn eikenhouten parket. Recht voor ons waren een zestal ramen met glas in lood gevat. Links domineerde een overgedimensioneerde open haard met prachtig beeldhouwwerk de zaal. Daar tegenover, in de rechter muur, was een heel hoog venster. Dat venster zouden we ons later nog wel herinneren!
Dan de kelders aan een grondig onderzoek onderworpen, vervolgens omhoog via die brede trap. Tot onze verbazing telden we toch wel een tiental slaapkamers en evenveel badkamers. In verschillende van die badkamers konden we de sporen van de vandalen waarnemen: uitgekapte leidingen, uitgerukte kranen
Het was ons ondertussen al opgevallen dat alles, hoewel ledig, netjes onderhouden was. Het was zéker niet het spookkasteel dat we verwacht hadden: zo van die toestanden met spinnenwebben en wriemelende ratten
neen. Wel integendeel. Blijkbaar deed het vastgoedkantoor goed haar werk en werd waarschijnlijk ook goed betaald.
Ook viel ons de tegenstelling op met het gelijkvloers, dat helemaal middeleeuws was gehouden. Boven echter was alles voorzien van de modernste snufjes. De eerder kleine, maar gezellige slaapkamers boden alle comfort. Hier kon je echt wel de groten der aarde ontvangen. Zonde van die gekannibaliseerde badkamers! Wacht tot we die cultuurbarbaren te pakken kregen! Waar we, toén tenminste nog, niet aan twijfelden.
Die avond om 20 uur lieten we ons in burgerkledij door een politiewagen afzetten op een tweehonderdtal meter van het kasteel en liepen te voet verder door de gietende regen om geen aandacht te trekken. Ongezien glipten we binnen en liepen voorzichtig op de tast alle lokalen af om ons te verzekeren dat de inbrekers nog niet binnen waren. Tenslotte gingen we naar de ridderzaal, want langs daar waren de inbrekers binnengekomen. De vensters daar hadden weliswaar stevige spanjoletten, maar van een verouderd model dat elke bijdehandse inbreker in een wip open heeft.
Waar het kasteel bij daglicht een sprookjesachtige indruk gaf, leek het nu toch helemaal omgekeerd en waanden we ons in een spookkasteel. Wazige schaduwen van ornamenten en wiegende bomen leken ons dreigend in hun greep te willen nemen. Hevige rukwinden deden af en toe de ramen rammelen en sommige takken van bomen zwiepten met regelmatige tussenpozen tegen de vensters. Ondertussen teisterde de kletterende regen de natte ramen. En alsof dit alles niet genoeg was kwam uit de open haard het hevig versterkte geluid van de huilende wind.
Nu snapte ik eindelijk waarom het kasteel de duistere naam van Het oord van de duivel had meegekregen. Het zou me niet eens verwonderd hebben dat het ooit een waarachtig spookkasteel was geweest in Frankrijk. Verlaten en vermeden door alle godvrezende stervelingen. Compleet met duivels en andere krijsende hellegeesten. Brrr
Hopelijk waren die niet mee verhuisd!
En ja, daar stonden we dan, midden in die grote ridderzaal met niet eens een stoel om op te zitten. Bij dag had ik al gemerkt dat het hoge raam in de rechtermuur een brede vensterbank had. Dat leek ons dus dé geschikte plaats om ons bivak op te slaan.
Onze ogen hadden zich ondertussen al wat aangepast aan de duisternis. Wazige schaduwen waren al wezenlijke beelden geworden. Maar met de rest van ons lichaam gebeurde net het omgekeerde: we kregen het steeds kouder en zaten tenslotte bibberend en verkleumd op de vensterbank.
De warme soep die ik in een thermos had meegebracht kon die kilte maar voor een paar minuten verdrijven. En toen viel mijn oog op de overgordijnen die links en rechts van ons aan het raam hingen. Dikke, stofferige rode gordijnen van wel drie meter hoog.
Nood breekt wet, en met een flinke ruk vielen ze in een stofwolk op de grond. Zo hadden we tenminste elk een deken. En daar zaten we dan: helemaal ingewikkeld in die rode gordijnen, met enkel de ogen zichtbaar. We hadden het nu tenminste wat warmer.
En de tijd verstreek. Geen inbrekers. Ergens in de verte luidde een kerkklok het spokenuur in. Geen inbrekers. De ochtendschemering zette in. Niets. Het werd licht, en we riepen met de radio het hoofdkwartier op om ons te komen afhalen. Met een zucht van verlichting gooiden we onze rode gewaden af en een uur later lagen we elk in zijn warme bedje.
Nacht 2: idem dito. Zo ook de nachten 3, 4, 5 en 6. We werden het kotsbeu en stapten naar commissaris Hongermaat om hem te smeken de bewaking op te heffen of anderen in onze plaats te nemen. Die kerels zouden toch niet meer terugkomen. Maar dan ken je Hongermaat nog niet!
- Over mijn lijk! Was zijn antwoord. Jullie blijven tot we ze hebben. En ik wil niemand anders dan jullie twee. Uit die villa wordt geen gram koper meer gestolen zolang ik hier commissaris ben. Al moest ik er zelf gaan zitten.
Ergens moesten we hem bewonderen voor zijn vasthoudendheid, en beschaamd dropen we af.
En toen kwam nacht 7. Gedemotiveerd, niet meer alert en doodmoe vatten we onze spokenwake weer aan. Niét langer belust op vangst, maar eerder gelaten. Zo van: We moeten wel
.
En zo moeten we op een bepaald ogenblik ook halvelings ingedommeld zijn. Tot plots dicht bij ons een ijselijke kreet weerklonk die door merg en been drong, samen met een hels geratel van voorwerpen die over het parket rolden. We schoten natuurlijk wakker en keken recht in een helle lichtstraal.
Verschrikt sprongen we op. Zon kreet had ik in mijn leven nog niet gehoord. Had niets menselijks meer. Leek regelrecht uit de hel te komen!
Instinctief grepen we allebei naar onze zaklamp en knipten die aan. Vóór ons stonden twee verstijfde gestalten. Lijkwitte gezichten als van verrezen doden. Eéntje ervan hield een zaklamp op ons gericht, maar bewoog verder niet meer.
Het moment leek een eeuw te duren. Onzinnige waangedachten flitsten door mijn nog half slapende geest. Was dit écht het oord van de duivel? Stonden we hier voor doden die uit wie weet welk luguber graf waren opgestaan? Door de duivel gedoemd tot eeuwig lijden? En waar was die schreeuw vandaan gekomen?
De gestalten tegenover ons leken niet van plan om nog ooit te bewegen. We trokken onze pistolen en stapten voorzichtig op hen af. Hoe dichter we kwamen hoe groter hun ogen en monden zich opengesperden.
Het plaatje had niets wereldlijks meer. Waren we in een droom beland? Was dit kasteel behekst? We leken niet eens meer controle te hebben over onze ledematen en liepen automatisch, als op wolkjes (of vurige vlammen?), hun richting uit.
Toch haalde onze opleiding het van onze schrik, en als op afspraak haalden we onze handboeien boven en sloegen beide wezens, spoken of niet, in de boeien.
Dan wentelden we ons uit de gordijnen en toen pas drong het tot ons door wat er was gebeurd en hoe WIJZELF er uit hadden gezien: de inbrekers waren teruggekomen, hadden een raampje opengemaakt, binnengedrongen en misschien plots iets gehoord. Onze ademhaling of zo, of misschien had een van ons wel gesnurkt...
Toen had eentje zijn zaklantaarn aangeknipt
en beleefden ze de schrik van hun leven: de straal scheen recht naar twee in rode, stofferige doeken gewikkelde hellewezens! Wezens die uit een andere wereld leken te zijn gekomen.
Eentje had van schrik zijn gereedschapskist laten vallen, en dit had het geratel op de grond veroorzaakt.
We hadden het duo al veilig afgeleverd op het politiebureau en zaten alweer in de kantine koffie te drinken toen we eindelijk weer begonnen bij te komen in de echte wereld, en onze harten weer tegen een normaal ritme gingen slaan.
Pas na een uur waren we zover dat we aan het verhoor en proces-verbaal konden beginnen.
Die inbrekers? Ik heb nooit de moeite gedaan om na te gaan welke straf ze op de rechtbank kregen, want dat interesseerde me niet meer in dit geval.
Wat mij betreft konden ze net zo goed vrijuit gaan, want van één ding was ik overtuigd: dié twee zouden dat nooit, nee NOOIT meer riskeren.
Willy.
|
