Jongeheer X., een van de zonen van onze toenmalige burgemeester was, zoals het een rijkeluiszoontje betaamt, een snelheidsmaniak. Terroriseerde, onaantastbaar als hij zich waande, de hele stad met zijn snelle sportwagen.

En we zochten hem!

Maar hij kende ons!

En liet zich niet verschalken.

Wist ook zowat de plekjes waar we ons graag ‘verdekt’ opstelden en was altijd op zijn hoede. En dat had hij aan zijn persoonlijke intelligentie te danken. Het was nog niet zoals nu, dat de politie via de TV het publiek zélf eerst grondig informeert over de plaatsen waar en wanneer op snelheid zal worden gecontroleerd! Met als gevolg dat enkel de domsten zich laten verschalken.

Nee hoor! Om dàt te weten te komen kon je enkel op je ogen ( en je geluk) vertrouwen toen.

Maar op een dag wisten Fred en ik hem te verschalken! 120 km/u waar je maar 50 mocht. Op een ‘nieuwe’ locatie die we gevonden hadden. We vlogen hem achterna, stelden de snelheid vast, en deden hem stoppen.

Glimlachend keek hij ons aan.

- Is dàt even verschieten heren! Ik had jullie hier niet verwacht!

- Hoe snel reed je daarnet, jongeheer?

- Euh… laat eens kijken… 50 geloof ik?

- Juist! Maal twee plus twintig!

- Reed ik echt zo snel? Helemaal niet op gelet! Ik was er met mijn gedachten niet bij. Deed hij met een brede glimlach op de mond.

- Uw identiteitskaart alstublieft?

Welgemutst gaf X. zijn identiteitskaart, een vrolijk deuntje neuriënd. We konden hem toch niks. Papa zou dat wel eventjes regelen!

- En nu als de bliksem naar het kantoor! Zei Fred. Snel een PV opstellen voordat wie dan ook kan tussenkomen!

Zo gezegd zo gedaan, maar we hadden amper een paar woorden op papier gezet of de telefoon rinkelde. Commissaris Hongermaat natuurlijk!

- Ik heb zojuist een telefoontje gekregen van de Burgemeester…

Lap! We waren eraan voor de moeite!

- O ja? Deed Fred, nog een beetje hoopvol.

- Wat had hij te vertellen?

- Jullie hebben zijn zoon X. bekeurd?

De moed zonk ons in de schoenen!

- Eh ja, maar hij reed dan ook 120 in die smalle Helmlaan! Probeerde Fred het zaakje nog te redden.

- Dat weet ik, en dat weet de burgemeester ondertussen ook. Juist daarvoor belde hij me op. Hij eist dat jullie dat PV onmiddellijk opstellen. En X. zal de boete persoonlijk van zijn drinkgeld moeten betalen!

- Als het dat maar is… we waren er net aan begonnen!

Oef! Dàt was nu eens plezierig werken zie!

En M. hééft de boete zelf mogen betalen en kreeg er van zijn vader nog een maand ‘rijverbod’ bovenop! Zijn wagen ging aan de ketting.

En toch een beetje medelijdend zagen we hem die hele maand te voet naar de trein voor Leuven stappen, waar hij les volgde aan de unief.

Het kwam hard aan, maar zijn snelheidswoede was gekoeld en nooit hebben we hem nog kunnen betrappen.

Tja… rijkeluiszoontjes dan wel, maar niet alle rijkeluispapaatjes zijn katjes om zonder handschoenen aan te pakken hoor! Onze achting voor de burgemeester begon zienderogen te stijgen.

Opvoeding! Daar draait het allemaal om. En X. is ondertussen een heel prominente figuur geworden in het Belgische bankwezen!

Willy.