De Engelsen zijn altijd al een strijdvaardig volkje geweest. Veroverden en koloniseerden zowat de halve wereld. Tot ze het genoegen mochten smaken te regeren over een rijk waar de zon nooit onderging. Niet meer moesten strijden. De meesten zelfs niet meer moesten werken. De helft van de wereld was immers van hen. Kolonisatie bleek een toverwoord.

Daarna volgde… de decadentie. De decadentie die altijd volgt zodra de voorvaderen voldoende hebben gestreden om de nakomelingen verwend… verwaand… en lui te maken.

Die decadentie kon lang verborgen blijven. Er was immers geld in overvloed. En wie rijk is mag dom zijn. Geen mens die het merkt. Omdat ze toch zelf niks meer moesten doen, werd hen ook geen werken meer aangeleerd. Huishouden? Dat deed wel ergens een Indisch koppel voor hen. Zéker voor de Britten die in een van de vele Britse koloniën woonden.

De Engelsen, misschien een uiterst lage klasse uitgezonderd, werden ‘Lady’s’ en ‘Gentlemen’. Maakten de handjes voor niks meer vuil. Hard labeur werd vervangen door theekransjes en herenclubs. De vuile karweitjes werden door anderen opgeknapt. Ze begonnen zich te manifesteren als supervolk, terend op de arbeid van anderen.

En het gevolg liet zich raden: twee linkerhanden maar een grote bek.

En toen stortte hun luxewereld in elkaar! Ze verloren koloniën. De pond zakte naar de helft van zijn oorspronkelijke waarde. Kolonisten kwamen terug naar het vaderland. Vuile karweitjes mochten ze nu zelf opknappen. Maar dat konden ze nu juist niet. Was hen nooit aangeleerd. Waren opgevoed als verwende kinderen! Maar bedienden konden ze zich niet meer permitteren. Dure uitstapjes naar de Belgische kust al evenmin!

Ik herinner me de jaren zestig: vele tientallen hotels met meestal Engelse namen straalden praal en luxe uit in mijn badstad. Op de Zeedijk hoorde je vooral Engels.De meesten van hen konden zich in alle luxe laten verwennen aan de Belgische kust. Het was hier allemaal spotgoedkoop voor hen.

En ze waren ook wel aardig. Vriendelijke gasten. Vooral als ze merkten dat je wat Engels praatte, want zijzelf konden enkel maar Engels. Jawel, ze waren een en al vriendelijkheid, maar het was wél een soort ‘neerbuigende’ vriendelijkheid naar ons, ‘inboorlingen’ toe.

Engelse meisjes begonnen wel eens iets met Vlaamse jongens. Een ‘exotisch’ avontuurtje voor hen, maar daar bleef het ook bij. Achtten zich veel te voornaam om een blijvende relatie te beginnen met een inboorling van hier.

Maar het kan verkeren, zei Brederoo. Koloniën kwijt… Pond duizelingwekkend gezakt… Van het ene jaar op het andere kon het allemaal niet meer. Moesten ze weer zichzelf zien te behelpen, want niemand deed dat nog voor hen.

De luxe van de Belgische kust konden ze zich niet meer permitteren! Veel hotels gingen dan ook failliet of schakelden over naar appartementsformules.

En nu, héél langzaam aan, begint Engeland weer te leren zelf de handen uit de mouwen te steken. Dat stel je onder andere vast in de Engelse keuken, die jarenlang op een héél bedenkelijk niveau stond, maar nu toch stukje bij beetje weer wat smakelijker begint te worden.

Maar tot ver in de jaren zeventig kreeg je, als je aan een Engels ‘frietkot’ Fish and chips bestelde, het zootje op een stuk krantenpapier geserveerd. De letters stonden dan ook soms op je frietjes doorgeprent. Frietjes, notabene gesneden uit aardappelen die ze niet eens eerst schilden! Konden ze gewoon niet! Wie zou hen dát geleerd hebben?

En zo zie je nog maar eens hoe dat heldenvolk uit de Battle of Britain na de oorlog helemaal verpauperde door verwenning.

Een zelfde scenario is zich hier al een paar decennia heel geleidelijk aan het manifesteren. We kunnen het niet ontkennen: weelde en verwenning leiden uiteindelijk tot onverschillige luiheid en decadentie. Tot een jeugd die denkt het allemaal beter te weten en alles met andere ogen ziet. Niet meer denkt hoé de boterham te verdienen. Voeding is immers toch iets dat uit de lucht komt vallen? Iets vanzelfsprekend? Wie maakt zich dáár nou moe voor? Wie is zo gek daar jarenlang voor te studeren?

Onverschilligheid ook voor het vreemde volk dat de stoep van het ‘dierbaar België’ platloopt, azend op onze verworvenheden. Onverschillig tegenover de algemene verloedering. Onverschillig voor de tientallen nationaliteiten die van de OCMW’s en van het geld van onze voorvaderen komen profiteren. Onverschillig voor alles, zo lang ze maar zelf de poten niet uit de mouw moeten steken en zo lang die vreemden nog maar enkele kruimeltjes voor hén laten liggen bij de sociale instellingen. Méér moet dat niet zijn! Pa en ma zullen wel wat bijpassen voor een peeceetje, teeveetje, gsmpje en weet ik veel.

Het is misschien niet de algemene regel, maar dat is toch wat ik in hoofdzaak zie op straat als ik in Oostende wandel. Jammer voor de goeden, die ooit toch zullen moeten mee betalen aan die zinloze verkwisting die het steunen van parasieten betekent. Voorlopig gebeurt dat nog met geleend geld. Want het geld van onze voorvaderen, dat is al lang uit de staatskas verdwenen.

Wat als ook lenen niet meer lukt?

Engeland is zwak geworden door luxe en verwenning. Mijn vorig column toonde daar het resultaat van.

België is die voetsporen al druk aan het volgen.

Aan het gevolg mag ik niet denken.

Het is té voorspelbaar!!! Geen kristallen bol nodig.

Téveel voorbeelden in de geschiedenis!!!

Willy.