Nossa Senhora de Ó 
foto storyteller

November 2007,
Sabará ligt op een kleine 20 kilometer, tussen de heuvels, verwijderd van Belo Horizonte, een korte maar mooie busrit. Ik moet zeggen als het gaat om 'historische plaatsen' dat het plaatsje respect afdwingt tegenover de meer bekende stadjes als Ouro Preto of Mariana.
Ik arriveer op het 'praça Santa Rita', het oude gedeelte van de stad. Van hieruit ga ik op verkenning van het stadje.
ten eerste: volgens de geschiedenis werd de stad die de naam 'Vila real de Nossa Senhora da Conceicâo de Sabarabuçú' droeg en gesticht in 1674 door een'Paulista', Borba Gato. Dit bleek een onmens te zijn, een gewetensloze, die er zorg voor droeg dat de Indiaanse bevolking, plaatselijk werd uitgemoord. Dit alles uit naam van de katholieke ijver, waardoor de weg vrijkwam voor de goudwinning langs de 'Rio das Velhas.'
De straatjes zijn stijl en leiden naar de mooie plekken in het stadje. Rust, ja, dat is wat het uitstraalt en als er niet teveel toeristen ronddwalen dan is dit de geschikte plek voor een schilder.
                 Op een bruggetje over de rivier spreek ik met mannen die aan het vissen zijn, en ik vraag of er nog steeds goud gevonden wordt in de 'oude rivier'.
"E,...e... er is nog steeds goud te vinden... niet meer zoveel... e   maar toch...' zegt de man die een schitterende vis optakeld met snorharen en in een zak stopt, terwijl het dier ligt te spartellen als een ter doodveroordeelde...
De rivier heeft een roestige kleur en het lijkt wel of gesmolten goud er in is opgegaan...
Goud! Verdomme! Het is en was een kwaal voor de wereld, want hoeveel zijn niet gedood voor dit blinkend blokje... waar velen Indianen nog niet eens hun hand naar uitstaken...
Ik loop naar boven het oude gedeelte weer in en bezoek de kerk 'Nossa Senhora da Conceiçâo', ooit gesticht door de Jezuiëten in 1720 en een voorbeeld van de wat men noemt 'Minas Baroque' bouwstijl.
Daarna kom ik terecht bij een halve kerk, ik bedoel onafgebouwd, de 'Senhora do Rosario dos Pretos', gebouwd  door de slaven die in de mijnen werkten. In al de historische steden was de meerderheid van de bevolking zwart, deze hadden een soort eigen bankkluis vastgelegd in zogenaamde 'Irmandades' voor het financiëren van kerkbouw. Met de bouw in Sabará werd begonnen in 1767, doch toen liep de mijnbouw al terug, en het geld raakte op. Ze werd nooit afgebouwd en nu staan daar de bruine muren als getuigen van zwoegen en leed van de zwarte slaaf.
Mijn volgend bezoek is aan de kerk van 'Nossa Senhora do Carmo', waar de beeldhouwer Antonio Francisco Lisboa, beter bekend onder de naam 'Aleijadinho', de kleine kreupele, werkte. De kleine man stierf op 76 jarige leeftijd in 1814 en was getekend door lepra. Ik zal denkelijk wel een apart stukje wijden aan deze bizarre mysterieuze man. Zijn grootste werk was wel de 64 levengrote passie-figuren en de 12 profeten, die te vinden zijn in Congonhas. Deze maakte hij met zijn beitel en hamer met leerriemen vastgebonden aan zijn polsen, daar zijn vingers waren afgerot door de ziekte.
In deze kerk te Sabará liet hij zijn sporen na in de twee beeldwerken van 'de Heilige John van het kruis' en 'De Heilige Simon Stock', en met het oogstrelende plafond waande ik mij terug in de tijd dat de kunstenaar ronddwaalde, tussen de straten van Ouro Preto, wegterend door de ziekte.
Ik bezoek een kunstschilder in zijn piepklein artelier in het centrum. De rustige man van in de zeventig schildert hoofdzakelijk indrukken van het plaatsje(voor toeristen) en... enkele naaktpotretten. Hij zegt me verder dat toch varanderingen hebben plaatstgevonden de laatste
decenia, maar dat het nog steeds goed vertoeven is Sabará. Het is wat rumoeriger geworden, en de ooit rijke nederzettig is nu vervallen tot een arm stadje, waar rondom de favela's oprijzen.
Maar waar zijn de krottenwijken niet te vinden in Brazilië?
Ik besluit maar een fles bier te drinken en mijn gedachtes laten terugzweven naar de tijd dat hier goud werd gewonnen en de zwarte slaaf zwoegde voor de rijke Portugezen. Uitbuitings-geschiedenis is voor dwazen, maar voor de hedendaagse mens te leren kennen moet men terug in tijd, je kunnen inbeelden dat er nog geen rotzooi was, auto's, vliegende ijzerenvogels, dat de lucht nog nog zuiver was boven het mooie Minas Gerais.
Ik besluit nog één kerkje te bezoeken en dat ligt een halfuur lopen van het centrum. Ik weet soms niet wat ik heb met die bedenhuizen, maar er hangt immer een mystieke, doch bizarre sfeer in de oude Godshutten.
Het kleine kerkje met de geheimzinnige naam 'Nossa Senhora de O', is een van de oudste en ongebruikelijkste kerkjes in de Braziliaanse history, gebouwd in 1698. Het is meer een exentriek geval met op de top een Chinees torentje, terwijl het interieur eveneens versierd is met oriëntaalse invloeden.
Hoe komt dit?
Wel de meest voor de hand liggende verklaring moet zijn dat een groep vakmensen vanuit Macau door de Portugezen naar hier werden gehaald.  En dat 'Ó'? Dat moet gestaan hebben voor een uitdrukking van verrasende schoonheid:  ÓÓ!!!!!........ Nossa Senhora o que bonita...!
Binnen was het een en al ornament en in de oude bank gezeten dacht ik weer aan de slaven, Aleijadinho, de heuvels van Minas Gerais en het vrije gevoel dat ik over mij kreeg.
Ik hou van Minas, doch de staat is ruim en vol met geesten van gestorvenen, die vochten voor de vrijheid van Brazilië.

wordt vervolgd....