Dit blog wordt regelmatig bijgewerkt - this blog will be updated regulary
Beste lezer, mocht u onverwachts grammatica foutjes tegenkomen in de reportages/verhalen op dit blog, bij deze mijn verontschuldiging, Wayn, Storyteller
Dear reader, if you encounter, unexpectedly grammar mistakes in the reports / stories on this blog, my apology, Wayn, Storyteller
NIEUW BOEK VAN WAYN PIETERS ''SURUCUCU' BESTELLEN ramblinwayn@home.nl
PLOT: Tonho gaat op zoek naar de moordenaar van zijn vader Lirio, omgebracht voor ruwe diamanten. Hij raakt verzeild in een wereld van intriges, moord en komt in bezit van een schatkaart. Het avontuur begint in Rio de Janeiro. Via de Mato Grosso en junglestad Manaus komt hij tenslotte terecht in Novo Mundo, Pará, waar 258 jaar geleden een goudschat begraven werd. Dit is ook het gebied van de Mundurucu-stam, met hun mysterieuze wereld en het woud van de Surucucu slangen, het metafysische van Amazonas. Het verhaal geeft een visie op de Braziliaanse samenleving en vraagt begrip voor het Indianen-vraagstuk.
BIOGRAFIE: Wayn Pieters (1948) werd geboren in Maastricht. Naast auteur is hij kunstschilder en singer-songwriter. Sinds 1990 bezoekt hij Brazilië, waar hij vele reizen ondernam en in 1995 een bezoek bracht aan de Xavante Indianen in de staat Mato Grosso. Zijn oom, pater Thomas, die 40 jaar in Brazilië werkte, omschreef hem ooit: ‘Op zijn reizen door Brazilië wordt hij geleid door een mystiek gevoel van broederlijke verbondenheid met ras, bloed en bodem.’
BOEK WAYN PIETERS: XINGU, DE INDIANEN, HUN MYTHEN mythologische verhalen der Xingu Indianen- midden-Brazilië vert. van uit Portugees/uitg. Free Musketeers - Het boek is verkrijgbaar bij boekhandel 'DE TRIBUNE' aan de Kapoenstraat te Maastricht
Roman over Brazilië: over het volk, Xavante Indianen, aanwezigheid van de Vikingen, Umbanda-cultus, erotiek, geschiedenis, politiek en intriges. plot: In het Xavante reservaat in de Mato Grosso worden stenenplaten met Viking schrift ontdekt door archeologen. Bij de opgravingen worden Indianen en houtkappers gedood. Er volgt de moord op een Amerikaanse Indianen beschermer. Couto, een naïve inspecteur van Japanse komaf moet de zaak onderzoeken. Het wordt een tijding van intriges en moorden, haat en liefde. Het leven van de Xavante-stam loopt centraal door het verhaal, net als de stelling dat Noormannen al in Brazilië waren vóór Cabral, terwijl de Macumba/Umbanda cultus belangrijk is in het geheel. De roman schreef ik, geinspireerd door mijn reizen, en indrukken. UItgegeven in eigen beheer; BRAWABOOKS 2005 281blz. in a-4 druk stuur een e-mail met adres en het boek wordt toegestuurd, euro 17,00,- inc. verzendkosten, u betaald met giro op bijgevoegd reken.nr opbrengst voor kleinschalig project Wayn
Op zoek naar de Ware Ziel van Brazilië - Het alternatief
11-09-2008
Sâo Paulo deel 11
Morumbi favela
Ík zit liever aan de overzijde van het museum in het klein 'parque Siqueira Campos', waar een 45.000m2 weelderig Atlantisch bos zich ontplooit. Waar verschillende boomsoorten te vinden zijn, een soort rustplek midden in de stad, zoiets als een afzonderings ruimte in een hospitum vol met biddende monniken. Op een bank word ik geplaagd door een rups, schitterend getekend met geelzwarte kleuren, en ik vraag me af of het een vuurrups is. Terecht brengt ze me een ferme steek toe, nadat ik, per ongeluk mijn arm op haar tedere lijfje drukte waardoor ze zonder uitstel een vocht afscheidde dat een irriterende jeuk veroorzaakte en bultige rode plekken. Ik hoop dat zij het overleefd heeft nu ze tussen het gras kronkelt, want de druk van mijn arm was beduidend. Ik neem mij voor in de toekomst alerter te zijn wat betreft rupsen, die enigzins de dwang hebben om parkbanken te beklimmen. Op dezelfde bank ontmoet ik de oude Bastiâo, een kleine magere mulat, gekleed in een versleten linnenbroek en hemd, en op zijn grijze haren een base-ball pet. Hij zegt 81 geleden geboren te zijn. Ook blijkt hij een verteller wanneer we spreken over discriminatie; zijn vader gaf hem vaak te verstaan dat er in Sâo Paulo verdomd veel discriminatie voorkwam, ja, verdomd veel. (Twee Afro Brazilianen vertellen.Uit het boek Blacks and Whites in S.P van George Andrews): 'Er waren in die tijd (1920) bijna evenveel zwarten als Italianen in Sâo Paulo, maar ze leefden in een sfeer van totale desintegratie... De immigranten werkten in fabrieken en commercie. Het enige werk voor de zwarten was het schoonmaken van huizen en kantoren, en alledaagse werkjes. Wij waren allemaal werkloos. Het was gebruikelijk om de zwarte karren door de stad te zien duwen, zich ophopend in de Bocaiuva straat, met hun emmers en borstels, wachtend op het moment om hier een huis te zuiveren en daar een vloer te schrobben.' Bastiâo: ' De zwarten moesten zich er tussen in wringen, zoals ze vandaag zeggen. Zij moesten verschillende werkbronnen realiseren, zoals portiers, tuiniers, huisbedienden, stratenvegers, autowassers... Al die beroepen die voorheen niet bestonden werden door de zwarten vewezenlijkt: schoenpoetsers, kranten verkopers, dagwerkers, al die banen die zij bedachten om te overleven, want de fazendeiros (grootboeren) wilde geen zwarte inhuren...' In het 1944, herinnert Bastiâo zich, was de periode dat zwarten in sommige buurten niet welkom waren: 'Ja, mijn zoon, het was net als in Zuid-Afrika, apartheid, verdomme! Je gelooft het niet, of wel soms?' Hij krabt zich tussen zijn benen en spuugt op de grond. 'Neen mijn zoon, open je ogen en je ziet de verschillen, de bewuste onderdrukking, zwart zijn is meestal armoede, al leven wij in een zogenaamde gekleurde gemeenschap. Sâo Paulo is voor de blanke. Kijk de banken, allemaal in handen van blanken. Alle buitenlandse firma's doen het goed. In Brazilië is meer te koop dan je denkt, het is land voor de uitbuiters, snap je...' Hij tovert een stuk zwart tabakskoord uit zijn broekzak, snijdt er een stuk vanaf, en pruimt met zorgelijke blik. Hij verteld over de veranderingen in de stad, de modernisering, zodat er geen ruimte meer is voor versleten mensen zoals hij. 'Vroeger was het een rotzooi, maar vandaag is het niets beter, de afvalhopen zijn voor de armen.' Hij zegt dat hij moet leven van 240 reais per maand (nu bijna 100 euro). En ik vroeg mij dan ook ten stelligste af hoe mensen daarvan konden leven! De werkeloosheid neemt toe en uit onderzoeken blijkt dat in groot Sâo paulo de werkeloosheid 20% bedraagd. Om in Brazilië menselijk te kunnen leven zou het minimum loon 6 maal meer moeten zijn: 1450 reais, dit volgens een opiniepeiling van de communistische krant INVERTA. Dit voor de nodige voeding, huur, educatie, kelding, ect. Het is dan ook geen geheim dat gevangenissen uitpuilen daar de criminaliteit een direct gevolg is van het corrupte beleid. In Sâo Paulo blijkt de gevangenis populatie 5 maal hoger dan in Rio de Janeiro, en de afgelopen 3 jaar werden 329 gevangenen vermoord in de bajes. Er bestaat in Brazilië geen doodstraf, maar binnen de muren van de lik wordt dit in praktijkt gebracht, het is luguber leven in de bomvolle cellen, en dat de politie niet vrijuit gaat is onomstotelijk bewezen. Met regelmaat wordt de term zelfmoord gebruikt als de wetsdienaars gevangen met het hoofd tegen de muren slaan, zodat deze bezwijken aan de verwondingen. Misschien dwaal ik af, maar helaas; zo ís de situatie. Ik neem afscheid van de kleine vriendelijke tabakpruimende Batiâo en slenter terug over de Avenida Paulista.
Neen, Sâo Paulo leek niet op het Brazilië zoals ik het had ondervonden op mijn reizen door de binnenlanden en in Rio de Janeiro, neen, hier was een energiek proefproces gaande en dit voor de kapitalistische verwording van een elite groep.
Bij de inhoud zijn alleen de laatste 200 items weergegeven, mocht u zoeken naar onderwerp doe dit via 'zoeken in blog' op de linkerbalk. Het 14-delig verslag van mijn bezoek aan de Xavante stam kunt u opzoeken IN DE LINKER zoek BALK
Berichten die niet getoond worden zijn bereikbaar via het archiefvia de pijltjes onder aan het blog