Dit blog wordt regelmatig bijgewerkt - this blog will be updated regulary
Beste lezer, mocht u onverwachts grammatica foutjes tegenkomen in de reportages/verhalen op dit blog, bij deze mijn verontschuldiging, Wayn, Storyteller
Dear reader, if you encounter, unexpectedly grammar mistakes in the reports / stories on this blog, my apology, Wayn, Storyteller
NIEUW BOEK VAN WAYN PIETERS ''SURUCUCU' BESTELLEN ramblinwayn@home.nl
PLOT: Tonho gaat op zoek naar de moordenaar van zijn vader Lirio, omgebracht voor ruwe diamanten. Hij raakt verzeild in een wereld van intriges, moord en komt in bezit van een schatkaart. Het avontuur begint in Rio de Janeiro. Via de Mato Grosso en junglestad Manaus komt hij tenslotte terecht in Novo Mundo, Pará, waar 258 jaar geleden een goudschat begraven werd. Dit is ook het gebied van de Mundurucu-stam, met hun mysterieuze wereld en het woud van de Surucucu slangen, het metafysische van Amazonas. Het verhaal geeft een visie op de Braziliaanse samenleving en vraagt begrip voor het Indianen-vraagstuk.
BIOGRAFIE: Wayn Pieters (1948) werd geboren in Maastricht. Naast auteur is hij kunstschilder en singer-songwriter. Sinds 1990 bezoekt hij Brazilië, waar hij vele reizen ondernam en in 1995 een bezoek bracht aan de Xavante Indianen in de staat Mato Grosso. Zijn oom, pater Thomas, die 40 jaar in Brazilië werkte, omschreef hem ooit: ‘Op zijn reizen door Brazilië wordt hij geleid door een mystiek gevoel van broederlijke verbondenheid met ras, bloed en bodem.’
BOEK WAYN PIETERS: XINGU, DE INDIANEN, HUN MYTHEN mythologische verhalen der Xingu Indianen- midden-Brazilië vert. van uit Portugees/uitg. Free Musketeers - Het boek is verkrijgbaar bij boekhandel 'DE TRIBUNE' aan de Kapoenstraat te Maastricht
Roman over Brazilië: over het volk, Xavante Indianen, aanwezigheid van de Vikingen, Umbanda-cultus, erotiek, geschiedenis, politiek en intriges. plot: In het Xavante reservaat in de Mato Grosso worden stenenplaten met Viking schrift ontdekt door archeologen. Bij de opgravingen worden Indianen en houtkappers gedood. Er volgt de moord op een Amerikaanse Indianen beschermer. Couto, een naïve inspecteur van Japanse komaf moet de zaak onderzoeken. Het wordt een tijding van intriges en moorden, haat en liefde. Het leven van de Xavante-stam loopt centraal door het verhaal, net als de stelling dat Noormannen al in Brazilië waren vóór Cabral, terwijl de Macumba/Umbanda cultus belangrijk is in het geheel. De roman schreef ik, geinspireerd door mijn reizen, en indrukken. UItgegeven in eigen beheer; BRAWABOOKS 2005 281blz. in a-4 druk stuur een e-mail met adres en het boek wordt toegestuurd, euro 17,00,- inc. verzendkosten, u betaald met giro op bijgevoegd reken.nr opbrengst voor kleinschalig project Wayn
Op zoek naar de Ware Ziel van Brazilië - Het alternatief
22-05-2008
VERHAAL: IK BEN ZWART
Antonio Gilberto Silva: 'Silva, is de naam die mijn voorouders kregen van de blanke slavenbazen. Mijn slavennaam? Papa Tro-Tro. Ik ben zwart en woon al 45 jaar in Belo Horizonte. Hier kwamen we in de jaren '70 naar toe, mijn moeder, vader, drie broertjes en ik. Daarvoor woonden wij in Tres Coraçoês, tussen de heuvels van Minas Gerais. Mijn vader, een goeie man José Natan Silva werkte als een paard op de koffieplantage van de tiran Pedro Debret. Toen werd hij ziek, kanker noemde men het en enkele maanden later stierf hij. Ik werkte toen ook op de plantage, maar was niet zo gedwee als mijn arme vader. Dus werd ik er snel uitgesmeten. Mijn moeder en broertjes leden honger en we besloten te vertrekken naar de grote stad, waar ik als straatveger aan de slag kwam. Zeker, beter dan niets was mijn stelling. Het waren de jaren '70, de jaren van de millitaire-dictatuur. Brazilië lag onder het commando van de millitairen, de strepenkloppers, de gore zakkenwassers! Ik sloot me aan bij het verzet, nou ja, een kleine beweging radicalen die de gezindheid van Carlos Marighela volgde, een revolutionair en puur communist, die werd vermoord door de junta in Sâo Paulo. Ik was zwart, guerrilla voor de revolutie, voor een vrij Brazilië. Doch enkele van ons werden verraden door een blanke, die ons verafschuwde. Toen kwamen de de mensen van het DOPS, het departement voor sociale en politieke orde. Hoor het woord!
De aardwormen van generaal Medici. Hun mond vol met rattenstront, de ettergezwellen van de totale overheid. Zij die miljoenen lieten folteren. De beulen pakte mij op en pijnigde me met elektroschocks, brandende sigarettenpeuken onder mijn scrotum. Ik zag de verschrikkingen, huilende mensen en die met blauwe gezichten, gefolterd tot de dood. Ook ik schreeuwde, huilde, maar noemde geen namen. Ik ben zwart. Mijn aderen vol Afrikaans bloed. Ik was guerrilla en dat was te duivels voor de beulen. Discriminatie? In Brazilië? Kijk om je heen man! Kijk naar de favela's, arbeidsmarkt, straatkinderen. Kijk naar de armste! Nu ben ik gehandicapt, ja, mijn spieren functioneren niet meer zoals ze moeten. Een erfenis van de marteljaren.
... de naam van de leider der beulen van toen heb ik nu in mijn bezit. Ik weet dat hij nog leeft en in een sjieke buurt woont in de stad. Ik, PapaTro-Tro weet dat hij morgen dood zal zijn. Hij woont afgezonderd en zijn naam is Duarte, een vetzak, en zonder mededogen. Zijn vrouw is een opgemaakte brij van verf, lakmiddel en dikke zweren. Ik zie hem naar buiten komen zwaaiend als een eend. Hij stapt in zijn dure auto en rijdt weg. Ik volg hem en rijdt hem klem op mijn uitgestippelde plek. Ik beveel hem uit te stappen. Duarte begint te zweten als een os tijdens de liefdesdaad. De duvel krijgt het warm want vandaag is het opruimdag. Hij kent mij niet. De luizenpoot! Ik ken hem, het zwijn van de stikkende bossen. Ik noem hem mijn blanke naam: Silva en hij slikt iets weg. Nooit van gehoord. Ik vraag hem of hij zich niet een kleine kille kamer herinnert in het centrum van Belo Horizonte? Het apparaat waarmee hij lachend mensen onder stroom zette? Herinnert hij zich dat niet? De ijzeren staven, die diende om botten te breken? Hoort hij niet meer de afschuwelijke de angstkreten van vrouwen en mannen? De vrouwen die hij eerst neukte en vernederde voor de ogen van hun kinderen en mannen? Waarna zij stroom kregen toegediend in hun teerste deel. De mannen die vlammen onder hun ballen werden gehouden? De schreeuwende vrouwen die zagen dat hun kinderen werden gefolterd al 'zij' niet zouden praten? Ja, nu begint het ondier harder te zweten. Ik neem een touw en bind hem vast aan een dikke boom. Hij lacht nerveus en begint te stinken. Ik zeg hem dat ik zijn ballen er af zal snijden. 'Ik ken je niet, je... je moet de verkeerde voor hebben. Ik ben een waardig staatsburger, een Braziliaan!'' 'Je heet nu Rocha... is het niet Rocha, de goede ex-politieman!Maar toen heette je Duarte, Pablo Duarte! Ik heb je gevonden, je zult sterven! Sterven voor alle mannen en vrouwen die je liet doodmartelen! Ja, nu huil je angst, is het niet? Wat was het folteren waard geweest? De macht van de sterkste? Was je wel de sterkste, toen je nog jong was en meeliep met de dictator? Neen, nu ben je een lor, slapjanus, die een goed pensioen krijgt van het corrupte apparaat. Brazilië voor de macht, het kapitaal regeerde en de Amerikanen waren de tongsmakkende tirannen van de dictators. De Kerk? Aha, die fluimde met de beulen. Niet allen, oh neen! De meest rechtvaardige priesters werden eveneens gefoltert, verbannen en gedood! En het arme volk, vriend Duarte? Ja, daar was God voor, die zou wel rechtspreken voor diegene die wisten te loven en op hun zere knieën lagen. De arme die moest zoeken naar rijstkorrels!'
Flash-back van Duarte: Hij ziet zijn jeugd voorbijschieten, de heuvels van het mooie Minas Gerais. Het kleine dertienjarige negerinnetje dat hij neukte toen hijn veertien was onder een sapucaiboom. De moord die hij beging op zijn zeventiende, daar hij beledigd werd door een boer, waarvan hij de vrouw had bevlekt. Het leger waar hij in schitterde en zijn gedachtenwereld kon laten gaan. Mensen titanniseren, ja... dat was zijn grootse plezier geweest. En met de komst van de militaire macht was hij een leider geworden, een geprezen en gevreesde folteraar. En nu? Nu siddert hij de dood tegemoet. Er is geen uitweg meer. Berouw? Neen, dat heeft hij niet. Spijt? Dat nooit! Duarte begint te lachen. Eerst een soort grimas, dan de kreet van een gek: 'Je bent een lul! Een zwarte teek!' schreeuwt hij. Silva neemt zijn mes en geef hem een houw in zijn nek. Bloed spuit naar buiten. De dikke man lacht en lacht, de lach van een stervende waanzinnige. Hij zou al dood moeten zijn. Dan geeft Silva hem een veeg in de onderbuik en het zwijn brult, een gorgel van bloed vervormt de schreeuw. Silva richt zijn pistool op Duarte en schiet een kogel door zijn hangend hoofd en zwak kloppend hart. Wraak? Eerherstel?
Papa Tro-Tro is buitenzinnig en voldaan, als hij wegrijd.
Bij de inhoud zijn alleen de laatste 200 items weergegeven, mocht u zoeken naar onderwerp doe dit via 'zoeken in blog' op de linkerbalk. Het 14-delig verslag van mijn bezoek aan de Xavante stam kunt u opzoeken IN DE LINKER zoek BALK
Berichten die niet getoond worden zijn bereikbaar via het archiefvia de pijltjes onder aan het blog