TUM met jeugd in Sâo Paulo 1958  :lol:





'D'n Tum', zoals zijn vrienden hem nog steeds noemden was nu in Sâo Paulo.
Toen in, 1958, een stad met 2.5 miljoen inwoners. Hij werkte in de parochie "Santa Tereza do Bosque da Saude' met 20.000 mensen. Hij heeft het vooral in het begin moeilijk, ook met de taal.
Ik geeft een indruk van een artikel uit het dagblad 'De Limburger' van donderdag 13 juli 1958:

"...Brazilië is het grootste katholieke natie ter wereld, heeft zo'n 50 miljoen inwoners waarvan 90% katholiek, de kleinste meerderheid protestant, spiritist of niks.
(Ik moet stellen dat toen 70% van het volk betrokken was bij een Candomblé, Afrikaans georiënteerd spiritisme, noot storyteller).
Vooral bij het biechthoren was de taal een groot handicap, maar langzaam overwon de pater de moeilijkheid. Nu komen de mensen biechten en profiteren niet meer van deze 'padre' die de taal niet nog niet geheel machtig was. (met andere woorden, de mensen hadden de dwang te moeten biechten, maar vertelde niet hun grootste zonden, als die al bestonden,  noot storyteller).
De Braziliaanse koffie was een ander euvel, hoewel de Limburger wel gewend was aan een kopje koffie, was dit niets vergeleken met de Braziliaanse. De koffie die je daar te drinken krijgt is pikzwart en na een bezoek aan tien families krijg je hartkloppingen.
De mensen zijn vriendelijk en in de negerhutten was hij steeds welkom.
... velen zijn spiritisten, maar toch blij met een vereerd bezoek. Vooral de kinderen genieten van het patersbezoek, een waar feest.
De parochie is een van de armste van de stad. Een huis met vier kamers heeft in regel evenveel gezinnen met talrijke kinderen. De mensen gaan bijna niet naar de kerk, howel zij hun muren hebben volhangen met heiligebeeldjes en prentjes.
Onlangs hield hij een soort 'fancy-fair', en had  zijn projectie-apparaat voorzien van een 1000 watt lamp en vertoonde lichtbeelden op een doek van 10 bij 10 meter. Hij had veel opnamen gemaakt van de kinderen en het was een wonderbaarlijke attractie voor de jeugd zichzelf levensgroot op het witte doek te zien. Bij het vertonen mist hij nog het geluid, een bandrecorder... zo'n bandrecorder is voor dit werk onmisbaar... en enkele personen willen nu pater Pieters aan die bandrecorder helpen..."

Dit verhaal moet gelezen worden in de sfeer van de jaren '50 toenmaals, toen de wereld nog klein scheen, en de katholieke geest een op hol geslagen paard, en de 'missie-pater' een engel van God, met in zijn schoot een klein 'ja-knik-negertje', waar men geld kon in stoppen.
Die tijd van katholieke overmachts-ijver is gelukkig voorbij.
(noot schrijver)

Ik wil een aperter beeld scheppen van Tum door zijn bezoek aan het FEBEM, een zoals hij het toen noemde 'huis voor verlaten jeugd'.
Vandaag de dag is het een jeugdgevangenis, met harde en wrede richtlijnen.
Begin 1960:

'... Dezer dagen kreeg ik een uitnodiging van mijn vrienden om eens mee te gaan naar het FEBEM. Mijn vrienden gaan er elke zaterdag heen en brengen de dag door temidden van de kinderen. Het bezoek boeide mij, omdat ik iedere dag van doen had met deze verlaten en verwaarloosde jeugd. Ze zwerven rond in het centrum van de stad, poetsen schoenen of bedelen een stuk brood of wat geld bijeen om cigaretten te kunnen kopen.
Aan mijn deur klopte zo eentje aan en vroeg om geld voor de bus te betalen, hij wilde terug naar zijn moeder en die woonde ver weg.
Ik keek hem eens goed aan en vroeg: 'Spreek je de waarheid?'
Hij twijfelde met zijn antwoord.
Ik zei: 'Ik denk, dat het is om cigaretten te kopen, als je de waarheid spreekt krijg je van mij het geld.'
Hij dacht een ogenblik na en zei toen: 'Ja, het is om cigaretten te kopen, ik weet zelfs niet waar mijn moeder woont.'
Ik gaf hem het geld, dit tot grote ergernis van mijn keukenmeid, die het gesprek stond af te luisteren. Het was trouwens niet de eerste keer, dat ze mij erop betrapte geld te schenken voor niet 'liefdadige doeleinden'.
Iedereen zijn meug, ik trok me er niets van aan, maar kreeg aangebrand eten te slikken...

Dus ik ging naat het FEBEM, een oud gebouw waar geen venster en ruit meer aan heel was. We passeerden de controle, want niemand komt erin of uit zonder zijn naam en adres op te geven. Ik denk dat het vanwege de drugssmokkel is, die ook hier tiert.
Er waren in het 'patio' een tiental kinderen, die maar wat rondliepen of speelden en kwamen ons dadelijk groeten en vroegen om snoepjes of cigaretten.
Het was tegen 7 uur s'avond dat de grote groep arriveerde. De gemeente heeft bussen ter beschikking stan voord eze jeugd, ze worden tegen het avonduur opgehaald in de parken en pleinen en naar het FEBEM gebracht. Daar wordt hun naam genoteerd, krijgen te eten en kunnen een bad nemen, slapen daar en worden de volgende morgen weer teruggebracht naar het centrum waar ze de dag doorbrengen.
Deze jeugd is niet crimineel, enkel verlaten van de ouders. Er waren kinderen van 5 á 6 jaar, die weggelopen zijn uit het gezin, ze willen niet terug.
'Het is nutteloos dit teproberen,' zei de leidster van het instituut tegen me.
Ik dacht: 'Nou ieder huis heeft zijn eigen problemen, en ieder land lost die op volgens zijn eigen manier van doen.'

wordt vervolgd...