Euclides loopt door 'Carioca straat', gelegen tussen het Largo de Carioca en Praça Tiradentes in het centrum van Rio.
De Rua carioca is een oude straat, die ooit de romantische sfeer uitstraalde van het oude Rio.
Nu is de straat aangetast door de tijd, maar de oude bovenpanden met hun blauwe of groene uitklapbare ramen zijn er nog steeds.
Net als in de tijd dat Machado de Assis, de schrijver, hier ronddwaalde en inspiratie opdeed voor zijn boeken.
In het midden van de straat bevindt zich een oud roseachtig gebouw met de naam 'Iris', dat nu omgetoverd is tot een scrabieus sekspaleis, waar striptease-voorstellingen en andere intieme aangelegeheden plaatsvinden. Een mooie ijzeren slingertrap leid de bewonderaar naar boven. Dit zijn veelal oudere mannen, die amper in staat zijn om hun vermoeide benen van de vloer te krijgen.
Doch ook Euclides bestijgd de opgang, meer uit nieuwsgierigheid, want hij wilde al sinds lang het erotische-tabernakel bezoeken.
Nu had hij het lef.
Erotiek denkt hij en wordt warm van binnen.
Boven aan de trap loopt hij onverwachts tegen een oude vrouw aan. Ze glimlacht geil naar hem en vraagt hem haar te volgen.
Euclides twijfelt, maar zijn instinct laat hem voortgaan. Ze zegt dat ze Gloxinia heet en drieëntachtig jaar oud is.
Ze neemt hem mee naar een klein kamertje vol met geurige bloemen en planten, waar aan de muur oude foto's hangen uit een periode dat Rio in bloei was, in de jaren twintig van de vorige eeuw.
Verder enkele beeldjes van katholieke heiligen zoals Antonius van Padua, Pedro en Joâo of Ana, de onze lieve vrouw van het licht.
Verder zijn er enkele macumba-beeldjes, dat van Ogun, god van de oorlog, die analoog blijkt te zijn van de heilige Antonius. Maar ook Xanapan, de parallel van de heilige lazarus, de god van de pokken.
Gloxinia is negerin.
Mooi zwart met een lichtblauwe schijn over haar wangen, en ondanks haar leeftijd een schoonheid. Haar blauwe jurk siert haar iets voorovergebogen bovenlichaam.
Wat ze met dit sensuele gedoe van doen heeft blijft hem onduidelijk, ook daar hij het haar niet durft te vragen.
Ze geurt naar een sterk parfum, penetrant, zelfs iets muf, zoals een grote vogelspin in onbinding, maar dan met het tegenovergestelde oogmerk, om de man zijn prikkelende lust op te wekken.
Euclides is als versteend.
Zijn pik zwelt als een ruimtependel.
Zijn bloed stroomt als de onbedwingbare Amazonasrivier.
Zijn hersenen werken als miljoenen impulsen die een harmonie zoeken.
Dan zegt zij zacht maar helder: '... ben je hier voor de erotiek? Je wellust zou bij je vrouw moeten zijn. Je vrouw, versta je, je bent een gelukkig iemand, waarom kom je dan naar hier? Wil je bloot zien? Kijk...' en ze scheurt geil haar blouse open en twee kleine borsten ontspringen, wonderlijk als die van een vijftienjarige maagd.
'Wil je meer zien, kijk...' en ze ontdoet zich van haar verdere kleding, haar jarratels en zwarte zijde kousen en haar slip.
Ze blijft een schoonheid. Alleen haar iets gekromde rug doet vreemd aan. Ze steekt haar hand tussen zijn benen, streelt de gezwollen roede en fluistert in zijn oor: '... ik ben niet echt... ik ben een surrealistische droom...'
Euclides krijgt een hazenhart, wordt een schijtluis en zijn piemel stort als een spaceshuttle in elkaar als door een explosie.
Hij rent naar de deur, de kamer uit, trap af, straat op en loopt bijna pardoes onder een bus.
Hij wordt de onrust zelf.
Enkele blokken verder loopt hij een dranktent binnen en drinkt enkele pinga's. Zijn hart bonkt, verdomme! De oude vrouw blijft door zijn gedachten spoken.
Wie was ze?
Hij sloeg zich tegen ziijn kop, neen, hij droomde niet. Hij besteld nog een jenever en vind zijn moed weer.
Hij gaat terug.
Hij wil haar weerzien.
Hij zal haar liefhebben.
Wie was deze vrouw, zo oud en lief?
Waar is hij bang voor geweest?
Toch twijfelt hij bij de ingang.
Betaald opnieuw voor een strip-show terwijl de man achter het loket hem bizar aanstaart en zijn hoofd schud. Onzeker loopt Euclides de trap op. Maar de oude schoonheid is er niet meer.
Hij vraagt een bediende:'... ja... Gloxinia is haar naam...'
De man lacht en zegt dat dit zeker een vergissing moet zijn.
Misschien is hij wel bezopen?
Euclides zoekt het kamertje en vindt het.
Hij beukt op de deur en een jong hoertje opent.
Ze is misschien twintig.
Euclides kijkt haar aan. Ze lijkt verrekt veel op de oude vrouw, alleen de jaren spelen parten.
'Wat wil je... neuken?' vraagt ze geil.
'Neen... uh... ik zoek Gloxinia... ken je haar?'
De jonge vrouw glimlacht: 'Gloxinia? Neen, hier werkt niemand met die naam, maar...'
Ja... ik heb haar gezien... verdomme, een uurtje geleden, zij...' en hij voelt zich slap worden.
Het meisje kijkt hem verwonderd aan: ' Weet je dit zeker?'
'Ja, ik ontmoette haar hier in dit kamertje... een uur geleden... een bejaarde vrouw... ze ontdeed zich van haar kleren... verdomme waar is ze! Hou me niet voor de gek!'
Het meisje wordt bang.
Euclides begint harder te schreeuwen.
De macho, die als uitsmijter optreed pakt hem stevig aan, sleurt hem de trap af en smijt hem uit het gebouw.
Buiten rent hij de drukke carioca-straat over. Mensen kijken hem na en weer moet een autobus uit volle macht remmen.
Zijn ogen rollen als twee knikkers en hij voelt weer die angst.
Het zweet breek hem uit en het lijkt dat Euclides paranoia begint te worden.

wordt vervolgd....:evil: