Op het Tiradentesplein ziet hij een prostituee en vraagt haar of ze Gloxinia kent. De zwaar opgemaakte vrouw zegt Isabel te heetten en niet duur te zijn, maar van Gloxinia heeft ze nooit gehoord. Euclides is vertwijfeld, gaat weer drinken en wordt ten slotte lazarus.
Dat is zijn grootste fout.
Thuis zit zijn vrouw, drie kinderen en hij begint te huilen. Zijn vrouw Ana-Carolina had hem nog nooit zo gezien en probeert hem te troosten. Ze vraagt hem zijn probleem en hij stort zijn ziel uit en verteld haar alles open. De vrouw wordt nu een kwade helleveeg en wil niks meer met hem te maken hebben en in een vlaag van woede slaat hij de kinderen en zijn vrouw tot bloedens toe.
De buren, die toesnellen weten hem te overmeesteren en niet veel later zit hij op het politiedistrict van Gloria.
Zijn vrouw wil scheiden.

Hij vertrekt uit de buurt Gloria en huurt een kamertje in een zijstraat van het Tiradentes-plein. Hij zoekt contact met Salonki, een verre vriend die hij ooit ontmoette toen hij als liftmonteur werkte, en zo goed was geweest om hem en zijn vrouw uit een klemmende lift op de 33ste verdieping aan de avenida Rio Branco te bevrijden.
Zo nu en dan ontmoet hij hem nog en dan hebben ze gesprekken over het menselijke denken.
Filosofie, of in hoeverre de mens kon gaan in zijn weergaloze uitlatingen over het leven.
De volgende dag zit hij in de spreekkamer van zijn verre vriend, de paragnost.
Salonki luistert aandachtig naar zijn verhaal en knikt bedenkelijk.
Zijn eerste vraag is natuurlijk of Euclides er wel zeker van was. Dat het geen droom is geweest, een visioen?
Euclides wordt een weinig verward.
Een droom?
Is zijn verre vriend geen zielenkenner, iemand die de mens toch beter zou moeten kennen en inschatten?
Zeker hem.
Ja, hij had al vaker zijn twijfels geopperd aan de zekerheid van dit soort mensen. Zijn ze niet gewoon hun eigen mening toegedaan?
Want een mens is ten slotte een mens en ieder heeft zijn kijk op een ander mens, een opinie.
'Dus je denkt dat ik fantaseer Salonki? vraagt hij bitter.
'Neen... maar logisch gezien is het moeilijk te aanvaarden dat...'
'Dat wat?
Dat ik geesten zie?
Ik héb verdomme die vrouw gezien, ontmoet, het was klaarlichte dag. Ik was niet aan het slapen... Nondesju! Merda! Puta que pariu! Ik ben niet gek!'
Enkele uren later zit hij in een gesloten afdeleing van een psychiatrische inrichting om tot rust te komen, nadat hij in een woede aanval alle ruiten van zijn profeterende vriend aan diggelen had geslagen.
Na zijn vrijlating gaat hij nog meer drinken.
Hij heeft geen adres meer en is zijn baan kwijt.
Dus slaapt meestal in het 'Campo de Santana' park tussen de vele katten, terwijl zijn toestand snel verslechterd.
En zo wordt hij een bekende clochard in Rio's centrum.

Ik had hem ontmoet op het Tiradentes-plein waar hij eenzaam en droevig op een bank zat, kijkend naar de duiven boven op het schitterend beeldwerk van Indianen en de vier grote rivieren.
Hij vertelde me zijn verhaal.
Een man die mijn leeftijd had, zelfs geboren in dezelfde maand, op dezelfde dag. Een mulat met een mager gelaat, zware baard, sjofele keren en diepliggende donkere ogen.
Wel... ik kon twee dingen denken: hij was geestesziek of vertelde de waarheid.
Zo simpel ligt dat.
Ik gaf hem wat geld, maar het kon hem niet troosten. Een afgedwaald iemand, en er was niemand meer die hem aanvaarde, niemand die zijn verhaal geloofde, dat meer beruste op een waanvoorstelling dan op een gebeurtenis die vatbaar was voor de doorsnee denkende menselijke geest.
Toch.
Ik weet dat mensen dingen kunnen meemaken, die een ander nooit zou begrijpen, zoals het ontmoetten van personen. Misschien uit het vorig leven?
Een teken?
Zou Euclides zijn Gloxinia ooit teruvinden?
Hij had echt gedroomd.
Of... had hij haar metterdaad ontmoet is de Carioca-straat?
Was zij een schim geweest, een geest, die iets met zijn verleden te maken had?
Om zijn hals hangt een medallion met een klein portret van zijn vrouw en kinderen, een herinnering aan zijn vorig leven.

In de bus op weg naar huis bleef het voorval mij intrigeren. Des te meer daar de naam Gloxinia een zeldzame was in Brazilië.
Ik ging zoeken in boeken en vond de naam: een bloem, een tropische sierplant met grote velvetachtige kleurvolle kelkbloemen, maar haar blaren verleppen na loop van tijd, worden geel en vallen af.
Een verwijzing?
Maar hoe moest dat dan geplaatst worden, in welke context?
Ik dacht: de naam kon géén fantasie zijn. Want hoe zou Euclides aan haar naam gekomen zijn, als de vrouw niet bestond?
Of was het toch een droom geweest?
Zou hij de oude vrouw met de bloemnnaam ooit ontmoet hebben, lang geleden, in en andere ambiance, die zijn weg bepaald had?
Zoals de levensweg van een ieder van ons bepaald zou worden?
Een lot, een bestemming?
Ik bezocht nadien nog vaak het Tiradentes-plein, maar zag Euclides nooit meer terug.

Fim
:cry: