Capivara familie    foto geleend van BLTC

Er waren nog Indianen die geen weet hadden van de vreemden, die hun land binnendrongen, zoals moordenaars, slavenhalers, missionarissen, die géén liefdeslyrieken konden uitten daar ze de taal van de stammen niet machtig waren en alleen het kruis als climax hadden. Het geloof was als een strakke halsband geworden voor de Indianen. De waarde van de ziel viel te bezien en gelukkig waren er ook geestelijken die meer begrip hadden en zich een sociaal werker voelden in het oerwoud. Zij die de Indianen liever in hun naaktheid hadden gelaten, doch anderen vonden dat deze mysterieuze 'barbaren', bekeerd moesten worden. Zij die dachten dat deze natuurmensen allen 'kannibalen' waren. Maar waarom had hún God deze mensen hier, in de schittering van het woeste kreupelhout, of de genadeloze bossen langs woeste rivieren en vallen, geschapen? Als men deze uitdrukking mag gebruiken. De blanken met hun benauwende zwarte rokken wisten niet waar deze mensen vandaan kwamen. Men noemde ze heidenen en hadden een zekere binding met buitenaardse duivels, het kon niet anders. Maar hoe ongelukkig gingen zij te werk met permissie van hún God? Een hoger vraagstuk dat in de ogen van de Indianen iets heel anders was. Voor hun was er Mavutsinim, hij die de macht had over wind, warmte en zon, de ochtendnevels, regen, bliksem, donder en de wil der wouden. Doch de geschiedenis deed deze mensen elkaar ontmoeten.

Cuiabá noemt men ook wel de springplank naar Amazonas, een stad waar een beschroomde rust vanuit gaat en waar misschien de criminaliteit niet zo zichtbaar is. Maar ook hier is er armoe, het straatkinderen probleem en overleven. De omgeving geeft een karakter van het eens sterke Indianen gebied, hetgeen zich uit in de mensen met een Indiaanse invloeden, de mooie vrouwen met hun gitzwarte hangende haren, die glanzen als blauwe vlinders in de zon. We hebben geleerd van het verleden, ten minste in dogmatische zin, we 'zouden' geleerd moeten hebben! Maar de hedendaagse wereld leert ons dat er mensen zijn die nooit leren, zij die andere belangen hebben dan menselijke. Zo ook kerk instellingen. Het systeem, het onschappelijk instituut, waarvan velen kak in hun ogen hadden.

In het oude hotel voel ik me een actuele geschiedschrijver, een bos-boekanier, die even stilstaat bij de historie. Die van het kudde land, de gras weides, de uitbuiters die zich land toeëigenen, de Indianen verdrijven door corruptie. Ook het land van de ontembare avonturiers en verhalen die nog steeds opzien baren. Want waar zag men ooit otters van wel 3.5 meter in lengte? Anacondas van 10 meter, tekens op rotsen die doen vermoeden dat er blanken hier waren láng voor men het land opeisten in naam van de Portugezen? Het land van de Capivara, het geweldige waterzwijn, het land waar ooit zee was, lang geleden toen alles nog incompleet was, toen er nog geen mensen bestonden zoals wij ze kennen, die schijnbaar geroepen waren om de wereld naar de verdoemenis te helpen, inclusief het denken. Doch het was dé mens ingegeven, de neiging naar vernietiging. Morgen ga ik op weg naar de stad Cáceres op zo'n 230 kilometer westelijk van Cuiabá, om een bezoek te brengen aan de Nederlandse Broeders van Huijbergen.

wordt vervolgd...