Dit blog wordt regelmatig bijgewerkt - this blog will be updated regulary
Beste lezer, mocht u onverwachts grammatica foutjes tegenkomen in de reportages/verhalen op dit blog, bij deze mijn verontschuldiging, Wayn, Storyteller
Dear reader, if you encounter, unexpectedly grammar mistakes in the reports / stories on this blog, my apology, Wayn, Storyteller
NIEUW BOEK VAN WAYN PIETERS ''SURUCUCU' BESTELLEN ramblinwayn@home.nl
PLOT: Tonho gaat op zoek naar de moordenaar van zijn vader Lirio, omgebracht voor ruwe diamanten. Hij raakt verzeild in een wereld van intriges, moord en komt in bezit van een schatkaart. Het avontuur begint in Rio de Janeiro. Via de Mato Grosso en junglestad Manaus komt hij tenslotte terecht in Novo Mundo, Pará, waar 258 jaar geleden een goudschat begraven werd. Dit is ook het gebied van de Mundurucu-stam, met hun mysterieuze wereld en het woud van de Surucucu slangen, het metafysische van Amazonas. Het verhaal geeft een visie op de Braziliaanse samenleving en vraagt begrip voor het Indianen-vraagstuk.
BIOGRAFIE: Wayn Pieters (1948) werd geboren in Maastricht. Naast auteur is hij kunstschilder en singer-songwriter. Sinds 1990 bezoekt hij Brazilië, waar hij vele reizen ondernam en in 1995 een bezoek bracht aan de Xavante Indianen in de staat Mato Grosso. Zijn oom, pater Thomas, die 40 jaar in Brazilië werkte, omschreef hem ooit: ‘Op zijn reizen door Brazilië wordt hij geleid door een mystiek gevoel van broederlijke verbondenheid met ras, bloed en bodem.’
BOEK WAYN PIETERS: XINGU, DE INDIANEN, HUN MYTHEN mythologische verhalen der Xingu Indianen- midden-Brazilië vert. van uit Portugees/uitg. Free Musketeers - Het boek is verkrijgbaar bij boekhandel 'DE TRIBUNE' aan de Kapoenstraat te Maastricht
Roman over Brazilië: over het volk, Xavante Indianen, aanwezigheid van de Vikingen, Umbanda-cultus, erotiek, geschiedenis, politiek en intriges. plot: In het Xavante reservaat in de Mato Grosso worden stenenplaten met Viking schrift ontdekt door archeologen. Bij de opgravingen worden Indianen en houtkappers gedood. Er volgt de moord op een Amerikaanse Indianen beschermer. Couto, een naïve inspecteur van Japanse komaf moet de zaak onderzoeken. Het wordt een tijding van intriges en moorden, haat en liefde. Het leven van de Xavante-stam loopt centraal door het verhaal, net als de stelling dat Noormannen al in Brazilië waren vóór Cabral, terwijl de Macumba/Umbanda cultus belangrijk is in het geheel. De roman schreef ik, geinspireerd door mijn reizen, en indrukken. UItgegeven in eigen beheer; BRAWABOOKS 2005 281blz. in a-4 druk stuur een e-mail met adres en het boek wordt toegestuurd, euro 17,00,- inc. verzendkosten, u betaald met giro op bijgevoegd reken.nr opbrengst voor kleinschalig project Wayn
Op zoek naar de Ware Ziel van Brazilië - Het alternatief
14-08-2009
Jan Derickx part IV
Foto uit het boek 'Juruá de wenende rivier'
...De dagen waren erg vermoeiend vanwege de zware trektochten, maar de avonden waren aangenaam en ontspannend. Liggend in mijn hangmat genoot ik van de vergaderingen die Dionísio leidde met de bewoners van de verschillende dorpen die we bezochten. Op de bandrecorder draaide hij de commentaren, gesprekken en gezangen af, opgenomen bij de indianen uit andere dorpen. De Deni's vermaakten zich erg en vulden de verhalen aan met eigen ervaringen en meningen over een onderwerp dat voor hen uiterst belangrijk was en in feite de voornaamste reden van deze reis, namelijk de begrenzing van het gebied dat aan de Deni's toebehoort en dat volgens de gegevens in het bezit van pater Dionísio zich uitstrekte tot aan de rivier Cunhuã, zijtak van de Purus. Dat het geschil over de gebiedsmarkering duurt tot op de dag van vandaag, is een andere geschiedenis; één die helaas al 500 jaar duurt. Aan het einde van de vijfde dag was ik een fysieke instorting nabij. Een tocht waarvoor ik de eerste dag vijf uur nodig had, duurde nu elf uur. Een niet aflatende regen deed me in nog grotere mate mijn toch al pijnlijke spieren voelen. Meer struikelend dan lopend werden de afstanden die ik aflegde tussen de rustpauzes steeds korter en werden de rustpauzes zelf steeds langer. Mijn enige gedachte was de hangmat en die zou ik graag ter plekke hebben uitgehangen, midden in het oerwoud. Eindelijk was het zover; de hangmat en twee apirine-tabletten deden me de inspanningen van die dag vergeten en ik slipe twaalf uur aan een stuk. Door mijn toestand waren we genoodzaakt een langer oponthoud in te lassen en ik bleef zo goed als de hele dag in mijn hangmat liggen. Van tijd tot tijd kreeg ik massages met copaiba-olie, die mijn spieren aannemelijk verlichtten. Een ander voordeel van deze verplichte rustpauze was de gelegenheid om het dagelijks leven van de indianen van dichtbij mee te maken. Het dorp bestond uit twaalf palmhutten (tapiri), opgezet rond een open plek. Deze hutten zijn allemaal gelijk gebouwd op lage palen met een vloer van rondhout en een bedekking van riet. Het verschil met de hutjes van de rubbertappers is, dat ze geen wanden hebben. Via een boomstronk met uitgekapte treden in ene hoek van 45 graden kom je de hut binnen. daarbinnen brandt een houtvuur op een dikke laag hard leem, dag en nacht. 's Nachts dient het om onwelkome bezoekers op afstand te houden, zoals de wilde boskat of een slan. In de huisraad bespeur ik de invloed van de kariu: de pijl en boog, de sarabatana naast de vishaken en een verroest geweer; een alumnium pan en plastic borden naast de uit leem gebakken potten en schalen; een hangmat uit de 'beschaving' tussen de uit katoen gevlochten hangmatten van de indiaan. Een oude vrouw was met ongelofelijke behendigheid de hele dag bezig draad te spinnen van katoenbolletjes, verzameld in een kalabas. In de hoek van de hut stond een houten koffer met erbovenop een reiszak, gemaakt van een met rubber geprepareerd doek; praktisch voor onderweg, want de inhoud kan niet nat worden. Bundeltjes geneeskundige kruiden en een paar flesjes met medicijnen tegen buikpijn en diarree. In één van de hutten werd mijn blik gevangen door een vette koe, afgebeeld op het etiket van een melkblik "Greenland, made in Holland." Hoeveel rubberballen zullen er betaald zijn in ruil voor deze dingen?
De Deni's hebben geen enkle begrip van geld: ze bezitten letterlijk geen duit. Het is goed mogelijk dat ze nog nooit een bankbiljet of muntstuk gezien hebben, behalve diegene die al een in Manaus waren voor een tuberculosebehandeling. Later vernam ik dat die ruilhandel vaak nog veel misdadiger is, namelijk wanneer de handelaar de indiaan dronken voert met goedkope jenever en hem dan als betaling niets dan prullerijen overhandigt. 's Middags tijdens een wandeling door het 'dorp', ofschoon nog wel met behoorlijke spierpijn, speel ik met de kinderen die in het koude water van het bosriviertje zwemmen. Ik probeer te praten met enige vrouwen die bezig zijn mais te stampen, maar het lukt niet. Mïjn schuld, want ik ben de buitenstaander die dit volk bezoekt. Aan een oude indiaan vraag ik om wat te spelen op zijn houten fluit, een twee centimeter dikke buis met een gat om in te blazen en nog twee gaten aan het uiteinde. Een paar kinderen klappen in hun handen als begeleiding van de fluitspeler. Een meisje laat me haar halsversiering zien van apentanden, afgewisseld met zwarte vruchtzaadjes, aan een gevlochten katoenkoord geregen. De suikerrietpers is gemeenschappelijk bezit evenals de maniokstamper. Ik drink het zoete suikerrietsap en eet een stuk vlees van het bosvarkentje dat geroosterd wordt op het smeulende houtskool midden in de open ruimte tussen de hutten. 's Avonds lig ik alweer vroeg in de hangmat, om nog verder op verhaal te komen....
Zover een passage uit het boek van Jan Derickx, die nu in Bengui, Belém werkzaam is. Zijn werk wordt gesteunt door Pro-Amazonas en is in de linker balk zichtbaar, daar vind u tevens meer info en bio over Jan
Bij de inhoud zijn alleen de laatste 200 items weergegeven, mocht u zoeken naar onderwerp doe dit via 'zoeken in blog' op de linkerbalk. Het 14-delig verslag van mijn bezoek aan de Xavante stam kunt u opzoeken IN DE LINKER zoek BALK
Berichten die niet getoond worden zijn bereikbaar via het archiefvia de pijltjes onder aan het blog