In de middag bezoek ik het 'rubbermuseum', waar zich de geschiedenis van de rubbertapper openbaard. Ik ben de enigste bezoeker en wordt rondgeleid door Francisco wiens vader in 1902 naar hier kwam vanuit Ceará, het noordoosten. Het museum is onderverdeeld in drie zalen, de 1ste verteld over de kolonisatie van Acre; de 2de bevat Otnologie, waar dierlijke fossielen te zien zijn en antropormorfisme. De 3de ruimte is de etnografische, de cultuur van de Indianen van Acre, waar ik even dieper op in wil gaan: De eerste rubbertappers werden gezien als -woeste- mensen, (dit moet dan ook geplaatst worden in het context van de tijd) en de contacten met Indianen waren vaak hard en vol conflicten.
Er zijn verhalen over bloedige botsingen tussen de twee culturen. De rubbertappers werden aangevallen op de plantages, wat gepaard ging met zware verminking aan de zijde van de seringueiros. De andere was even desolaat, door vergiftiging met pakjes zout vermengd met strychine en pokken-geinfecteerde kleding, werden hele stammen uitgeroeid. Niet alleen de werkmensen, maar veelal hun opdrachtgevers zaten achter dit verdoemde scenario. Vandaag de dag zijn de rubbertappers en Indianen nader tot elkaargekomen, want ze strijden voor hún leefgebied.
In Acre en het zuidwesten van Amazonas leven, na schatting?, ongeveer 7.000 Indianen verdeeld over 15 stammen. De meeste van hun zijn in contact geweest met niet-inheemsen. Eind vorige eeuw werden er jachtexpedities georganiseerd om de Indianen uit te moorden of naar plantages te vervoeren als slaven. Dit ging door tot na de 2de wereldoorlog. De rubbertappers werden 'gedwongen' hier aan mee te werken, het was een opgezet plan van de rubberbaronnen om hun kapitaal veilig te stellen en de slaaf te intimideren, wie niet meewerkte werd vermoord. De rubbertappers hebben zich ook vermeng met de Indianen, en hun bloed stroomt sterker door de aders. De Indianen leven tegenwoordig veel van landbouw, jacht en visserij, maar verzamelen tevens para-noten en rubber. De -malocas- gezamelijke hutten, zijn veelal ingeruild voor houten huizen gebouwd op palen om het steigende waterpeil te weerstaan, op een vrijgekapt stuk bos, waar ook geplant wordt en dieren gehouden. Doch de vernietiging van hun gebieden gaat gewoon door en de regering? Die geeft alleen een soort -belofte-bescherming-. Doch er zijn niet gouvermentele organisaties actief, zoals PESACRE, die stammen steunen zo als in het geval van de Apurinã Indianen op 45 kilometer punt langs de br317 weg tussen Boca de Acre in de staat Amazonas en Rio Branco in de staat Acre.
De fotos van de Apurinã stam zijn geleend van AmazoneLInk, thanks!
![](http://blogimages.seniorennet.be/brazil/46080-d2b2360d151b5149bd94dceb1ed3fd65.jpg)
![](http://blogimages.seniorennet.be/brazil/46080-479b5d690d2108deb6bd9f1d0512e88d.jpg)
![](http://blogimages.seniorennet.be/brazil/46080-b1605c45d4e4cca8367401bf977c2a12.jpg)
|