Manaus stad
foto wikipedia







De reis gaat verder en ik schommel nu woordelijk tussen gekleurde hangmatten met schitterende kleurschakeringen zoals papegaaiveren. De hangmatten zijn overal, boven, onder en zijdelings van mij; als het ware ben ik ingesloten en sommige mensen moeten klimmen om in de buidel te komen, driehoog.
         Teolina ligt in haar hangmat naast mij zuigend aan haar pijp, als een oude macumba-moeder. Af en toe komt ze er moeilijk uit en loopt dan naar de reling waar ze een fluim tabak de rivier in laat vloeien.
         In de middag wordt het warmer en ik ga naar het bovendek. Ik kijk uit over de grote rivier en de sporadisch passerende drijvende eilandjes vol met de kleurigste vogels. Af en toe neemt de boot een zijkanaal, maar blijft navigeren op de Madeira rivier, omsloten door bossen.
Ik zie grote containerschepen geladen met vrachtwagens voorbij gaan, voortgeduwd door stuwboten. De vele installaties duiden erop dat er hier gezocht wordt naar olie. De Braziliaan met Russiche voorouders Michael zit langs de reling en nodigt me uit om een fles bier te drinken. Hij praat over van alles, doch hoofdzakelijk over vrouwen en hoeren, waar hij een buitengewone belangstelling voor koesterd.
Volgens hem zijn de hoeren van Rio de Janeiro de beste, vooral de mulatas, maar zegt hij enigzins pragmatisch: '... maar de negerinnen, de negerinnen, zijn woest als het schuim der zee en zoet als het witte vlees van de Jaca (broodvrucht), zijn de brutaalste sexgodinnen 'do mundo' (der wereld) ... amigo...'
     Hij zegt naar Manaus te gaan en daar zou hij wel verder zien. Hij kende er mensen, meer wilde hij er niet over kwijt. Hij zei me nog dat hij een goede bereider was van borsj, een Russiche bietensoep, maar hier waren we ver weg van welk soort soep dan ook, zeker van Russische.
Het kleine leren tasje, draagt hijnog steeds bij zich, omklemd als een 'goudschat', wat mij doet veronderstellen dat daar wel zijn laatste oogst in verborgen zit, wat op het ogenblik meer waardevoller is dan alle hoeren van Rio.

Ondertussen leggen we aan bij een kleine nederzetting, wat houten hutten op palen en kinderen die van de bomen uit de rivier in duiken. Langs de oever staan wilde bananenbomen en er wordt cacao geplant. Een vrouw komt de boot op en geeft mij iets van het witte zoete vruchtvlees van de zaadvrucht. De vruchten zitten in een grote ovale harde schil, en het doet vreemd aan, want ik had een geheel ander idee omtrent cacao, vóór dat het wordt tot poeder, zwart als de nacht, zoals ik het kende.
Ik loop terug naar het onderdek en glip weer in mijn katoenen moederbuik en probeer nog enkele aantekeningen te maken. De avond valt plotseling en de hemel is zwartblauw met miljoenen sterren boven het grote woud, de groene hel.
Er is ergens onder de mensen een tikje geagiteerdheid te bespeuren, want ze weten dat we vroeg in de morgen Manaus bereiken.

05.00
Hier noemt men dit tijdstip 'madrugada'. We bereiken de haven van Manaus. Doch al velen uren eerder, vóór middernacht hadden we de Madeira rivier verlaten en voeren we de Amazonas op. Ik moet de schipper mijn complimenten geven, daar hij de boot vakkundig door de enge kanalen loodste, langs eilandjes en met zoeklichten de duistere haven binnenvoer.
Na vier dagen hadden we de jungle-stad bereikt.
Ik heb mijn hangmat opgerold en mijn rugzak gepakt en ben klaar voor ontscheping. De boot ligt langs een van de drijvende dokken in het hartje van de stad, dicht bij het oude douane gebouw en de stadsmarkt, het Mercado Municipal.
Manaus ligt feitelijk niet aan de Amazone rivier, maar  aan de Rio Negro, (zwarte rivier) zes kilometer van de plek waar de Rio Negro samenvloeit met de Solimoës rivier. Daar verwerft voor Brazilië de Solimoës pas de naam Amazonas.
Dat Manaus in elkaar donderde, ik bedoel dat figuurlijk, toen in 1914 de rubber-bloei over was, vertelde ik al, toch leefde de handel nog even op tijdens de 2de wereldoorlog, daar de oorlogsindustrie rubber eiste en de handel van Aziatische te duur was geworden. Toen was de rubber absurditeit afgelopen. Ten minste op die grote schaal, hoewel nog steeds rubberbarorren zijn én slaven.
In 1966 wordt de 'vrije handelszone' legaal verklaart, de plaats voor handelaren, groot en klein. Het is een soort electronisch 'hof van eden'.
In 1976 krijgt de stad haar nieuw vliegveld en de drijvende haven met grote moderne metalen cilinders, die het 14 meter getijde verloop van de rivier moet regelen.
Dit terzijde.
In neem afscheid van Teolina, Amorin, de oude Francisco en Michael.
Hier gaat ieder zijn eigen weg, ook de twee geboeide goudzoekers, die beschuldigd worden van moord, op weg naar de lik van Manaus. Ik wens hun sterkte toe want de gevangenis in Amazonas zijn geen verpleeghuizen, zoals ik al eerder aanhaalde.
Je kan er beter wegblijven of ontsnappen.

wordt vervolgd...