Rubbertappers familie in de jaren '60






Als ik in de buurt van de kathedraal slenter komt een man op mij af en vraagt of ik Duitser ben. Nou ja, dus leg ik hem maar weer uit dat ik Holandés ben, doch soms ben ik Flamengo (vlaming), Ier of Rus, hangt af van mijn gemoed. De kleine man stelt zich voor als Aguinaldo en blijkt ook een wild-tour-runner. Hij zegt tochten te regelen langs de binnenrivieren rond Manaus. Na een gesprek geeft hij mij de belofte, daar ik me voorstelde als zijnde journalist en op zoek naar de problemen van de Indianen, in contact te brengen met een Indiaan van de Ticuna stam. Hij zegt ook goeie contacten te hebben met Yanomami Indianen en was bereid mer erheen te brengen. De tocht zou wel enige weken in beslag nemen en veel dollars kosten. Ja, dat zei hij: 'Muito, dolares... amigo!" En dat is waar het om draait: Geld!
Het had voor hem niets te maken mij in contact te brengen met een cultuur. Voor hem was het een geldtocht, en ik was een idiote verdwaalde 'gringo' die gekke toeren uithaalde. Het zou een zware tocht worden, dit niet mis te verstaan, want we moesten dan naar de grens met Venezuela. Ik zag er van af en misschien terecht betreffende een ander geval, want enkele uren vóór ik de man ontmoet had, kreeg ik een vreemde gewaarwording. Het gebeurde net voor twee mooie Amazonitas, mij om geld vroegen voor een drank, en denkelijk ander vermaak. Maar ik kreeg zware benen, begon te zweten als een paard dat door een canyon gerend had en werd kotsmisselijk. Het leek alsof mijn benen staalpalen waren, en mijn hoofd een kermismolen vol met dansende ratten.
Ja... ik voelde me rot, zoals de Mastodant zich gevoeld moet hebben toen hij op het punt stond uit te sterven.
Ik liep moeizaam terug terug naar het hotel, nam een douche (het water voelde aan als ijs uit Antartica) en ging op bed liggen. Het koude zweet brak me uit en ik kreeg koorts. Nodesju! Ik had het geval de naam Amazonia-griep gegeven. Het was, bleek láng daarna, dat dit duidelijk een verkeerde en incorrecte beoordeling was geweest.
Ik had geelzucht opgelopen (denkelijk door besmet voedsel).
Ondanks dat de ziekte me parten bleef spelen tot Belém, laat ik het hierbij. Het was een onprettige ervaring, dat moet ik toegeven.

Ik sliep enkel uren, voelde me iets beter, wat af te leiden was aan mijn hongergevoel, en ging weer op pad, kwam dus de dollarfreak Aguinaldo tegen en besloot later een bezoek te brengen aan het 'Musea Salesiano do Indio', geleid door nonnen die een lange tijd onder de Tukano stam leefden.
Op weg naar het museum zie ik de krotwoningen, die langs uitgedroogde beddingen van de 'igarapés', waterlopen die de stad doorkruisen, liggen. Daar leven de nazaten van van de rubbertappers, uigehongerden der maatschappij. Man, vrouw en kind met een hart van rubber en een lege maag, wonend in de favelas van Manaus.

wordt vervolgd...