Het samenkomen van de rivieren Amazonas (geel water) en Negro (zwart/blauw), nabij Manaus





De dieselmotor ronkt en om 1 uur in de middag varen we weer. Bij vertrek ziet de schipper er uit als een soort generaal van de Braziliaanse marine in zijn helderwit costum met pet. Een half uurtje later loopt hij weer 'normaal' rond gelijk een matroos, wat mij, gezien de hitte ook iets comfortabeler lijkt.
Maar wie ben ik?
De boot heeft twee dekken, half cargo, half passagier. Het laaddek bevindt zich onder, daarboven eveneens een vrachtruimte plus enkele kajuiten. Op het bovenste dek kunnen naar mijn inzien zo' n 200 hangmatten worden gespannen. Langzaam begeeft de boot zich de 'zwarte rivier' af, om uren later, als de zon gedaald is achter de boomtoppen, de grote Amazonas af te varen op weg naar Santarém.
Ik lig maar weer in de hangmat. Het is gaan regenen en die nacht maakt de storm dat de boot overeen komt met een luciferdoosje, dat heen en weer slingerd door de kracht van de Amazonas, die op een ware binnenzee lijkt.
Ik moet mij goed vasthouden aan een houtenpaal pal naast mijn hangmat, om niet tegen mijn buren op te slaan. De hangmatten slingeren dan ook als gekleurde lappen in de wind. Wederom heb ik bewondering voor de schipper, want als de boot zou los raken, dan zouden we ronddraaien op een zoetwaterzee, terecht komen in maalstromen en te pletter slaan op een oever, waar we voer zouden zijn voor de jacarés.

De volgende morgen is alles weer kalm en ben ik om halfzes uit de mat.
Er is ontbijt en zwarte koffie. Ik spreek met de Engelsman, die op weg is naar Belém om vandaar door te reizen naar Recife, waar hij zegt een studie te volgen. Hij leent mij het 'Tibetaanse dodenboek', de gids voor het hiernamaals, geschreven om de ziel van de doden indicaties te geven om de exacte wegen te volgen.
Ik kom niet ver in het dikke boek want mijn gedachten waren elders. Als een dronken zeeman denk ik na over de toekomst en luister op een klein cassette recorder naar hillbilly muziek van Doc Watson, en ik zie mezelf rennen langs de stranden van Rio en liefhebben in hotel 'Toxas', in een zacht bed omringt door velen spiegels. Ik denk aan de wervelwinden als de storm komt opzetten, de bliksemschichten, die vuurpijlen uit de stroompalen smijten, en denk aan de benen van een mulatta ergens in Bahia.
Af en toe heb ik lichte ijlkoorst. De geelzucht blijft me teisteren.
In de verte zie ik de bossen voorbij glijden. Soms lijkt het dat we dicht langs een oever varen, maar dat blijken eilandjes midden in de rivier, met wegvliegende reigers en bonte papegaaien. Onderweg komen de hangmatten er gestaag bij en we varen de tweede nacht in.
Overdag zie ik alleen maar bomen en bomen. Uitgezonderd op de plaatsen waar we even aanleggen is enige afwisseling en dan weer verder: water en bomen.
Dieren?
Ja, die moeten ons zien, begluren ons vanuit hun schuilplaatsen, bang voor het geluid van de heldieselmotor, een ondierlijk geluid, of het moet een mechanische draak zijn, de verstoorder van de rust der wouden.

Ik ben op weg naar Santarém, daar waar de Rio Tapajos uitmond in de Amazonas.
Ik denk weer aan de Amazonas vrouwen, hun lange blonde haren, het gemis van de rechterborst om zo hun pijlen beter te kunnen richten.
Het vrouwendorp, de wijven die mannen roofden, mannen die allen maar goed waren om kinderen te verwekken, waarvan de jongentjes werden gedood en de meisjes opgeleid tot krijgsvrouw, ten minste zo is de geschiedenis.

wordt vervolgd...